به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، فرامرز پارسی اشاره میکند به اینکه همهچیز در جهان نوعی زبان است. او میگوید:«غذا زبان است، لباس زبان است، موسیقی زبان است. همه چیز زبان است، البته در ساختار فرهنگی و تاریخیاش. من هیچگاه وارد دنیای مدرن نمیشوم چون معتقدم دنیای مدرن سرشار از تحولات سریع است، اما زبان نیازمند ثبات و جامعه زبانی است. زبان بدون جامعه زبانی معنا ندارد. جامعه است که همچون دیانآی زبان عمل میکند و جلوی تغییرات بیقاعده را میگیرد. اگر قرار باشد زبان هر روز تغییر کند، ارتباط ناممکن میشود. شما اگر امروز به این بگویید لیوان، فردا هم باید به آن لیوان بگویید؛ وگرنه من نمیفهمم وقتی از لیوان سخن میگویید، منظورتان چیست.»
پارسی بر اهمیت جامعه زبانی در معماری نیز تأکید میکند:«اگر جامعه زبانی از میان برود، زبان هم میمیرد. برای همین است که زبانهای مصنوعی مثل اسپرانتو هرگز موفق نشدند؛ چون جامعهای پشتشان نبود. در معماری هم دقیقاً چنین است: اگر جامعهای پشت سر معماری نباشد، آن معماری زنده نمیماند.»
او برای توضیح بیشتر، به نمونهای از تجربههای میدانیاش اشاره میکند:«در نایین و یزد، شما بافتهای فرهنگی مشترکی میبینید، اما معماریشان با هم متفاوت است. در عوض نایین با تبریز ــ با وجود فاصله زیاد ــ شباهتهایی دارد. این مرا به این نتیجه رساند که همانگونه که زبان بر اساس انفصال جغرافیایی لهجه و گویش پیدا میکند، معماری نیز تحت تأثیر همین جداییها دگرگون میشود.»
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید