به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، تصنیف «نگار» یکی از آثار درخشان و ماندگار خسرو آواز ایران، استاد محمدرضا شجریان است که با صدای گرم و پر احساس ایشان جان تازهای یافته است. این تصنیف با شعری از شوریده شیرازی، شاعر قرن سیزدهم هجری، در دستگاه همایون اجرا شده و در آلبوم «معمای هستی» (منتشر شده در سال 1376) گنجانده شده است. این اثر بیانگر عمق احساسات عاشقانه و شکوههای دلتنگی است که به شیوه موسیقی سنتی ایرانی به اوج زیبایی هنری رسیده است.
محتوای شعری «نگار» حول محور تقاضای عاشق از معشوق برای نرفتن و قطع نکردن رشتهی دوستی میچرخد. مطلع تصنیف با این بیت مشهور آغاز میشود: «هر چه کنی بکن مکن، ترک من ای نگار من / هر چه بری ببر مبر، سنگدلی به کار من». شاعر در این ابیات، با لحنی التماسآمیز و پرشور، از نگار خود میخواهد که هر کاری میخواهد انجام دهد، جز بریدن از او و به کار بستن سنگدلی. این تکرارها و تأکیدها، حس دردناک انتظار و بیم از دست دادن را به خوبی منتقل میکند.
اجرای استاد شجریان در این تصنیف، همچون دیگر آثار ایشان، دارای ظرافتها و جزئیات فنی و احساسی فراوان است. ترکیب تحریرهای پراحساس، ادای درست و معنیدار کلمات، و تسلط کامل بر ردیف و دستگاه موسیقی ایرانی، «نگار» را به یک اثر آموزشی و هنری تبدیل کرده است. در این اثر، نوازندگان بزرگی چون محمدرضا لطفی (سهتار)، عبدالنقی افشارنیا (نی) و همایون شجریان (تنبک) ایشان را همراهی کردهاند، که خود بر ارزش هنری این قطعه افزوده است. همنشینی صدای شجریان با سهتار لطفی، فضایی کاملاً سنتی و اصیل ایجاد کرده است.
تصنیف «نگار» به دلیل محتوای عاطفی قوی و اجرای بینظیر، همواره مورد توجه و ستایش علاقهمندان به موسیقی اصیل ایرانی بوده است. این قطعه نه تنها نمونهای برجسته از تصنیفخوانی در موسیقی سنتی ایران به شمار میآید، بلکه نمایانگر تعهد استاد شجریان به حفظ و ارتقاء هنر ملی است. «نگار» را میتوان تجربهای عمیق از شنیدن دل در اوج هنر و ظرافت دانست که با گذر زمان، همچنان در گنجینه موسیقی ایران درخشان باقی مانده است.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
