به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، در روزی که قرار بود جشن تولد 87 سالگی بهرام بیضایی باشد، خبر درگذشت این اسطوره سینما، تئاتر و ادبیات ایران، جامعه فرهنگی کشور را در شوک و اندوه فرو برد. بیضایی، که سالها در تبعید خودخواسته در آمریکا زندگی میکرد و در دانشگاه استنفورد به تدریس و پژوهش مشغول بود، درست در 5 دی 1404 چشم از جهان فروبست – همان روزی که به احترام او و اکبر رادی، «روز نمایشنامهنویس» نام گرفته است.
یکی از اولین و تأثیرگذارترین واکنشها به این ضایعه، یادداشت محمدرضا شفیعی کدکنی، شاعر، ادیب و استاد برجسته ادبیات فارسی بود. شفیعی کدکنی که همواره با قلم عمیق و شاعرانهاش فرهنگ ایران را پاس داشته، در صفحه شخصی خود دلنوشتهای منتشر کرد که به سرعت در شبکههای اجتماعی viral شد.
این شعر کوتاه اما پرمعنا، نه تنها تسلیتی است، بلکه تجلیلی از روحیه مستقل، خلاق و بینیاز بیضایی. شفیعی کدکنی با اشاره به تاریخ تولد و درگذشت (5 دی)، تقارن تلخ این دو رویداد را به تصویر میکشد و بیضایی را انسانی توصیف میکند که حتی در مرگ، راه خود را میرود – بیتوجه به قضاوتها و محدودیتها.
بهرام بیضایی، خالق شاهکارهایی چون «رگبار»، «غریبه و مه»، «باشو غریبه کوچک»، «مرگ یزدگرد» و «مسافران»، یکی از ستونهای اصلی هویت فرهنگی معاصر ایران بود. او که اسطورهها، تاریخ و زبان فارسی را با نگاهی نو و نقادانه احیا میکرد، در سالهای آخر عمرش در غربت، همچنان به خلق آثار ماندگار پرداخت.
واکنشهای دیگر چهرههای فرهنگی مانند اصغر فرهادی (که بیضایی را «ایرانیترین ایرانی» خواند) و مژده شمسایی (همسر بیضایی) نیز نشاندهنده عمق این فقدان است. شفیعی کدکنی با این یادداشت، نه تنها سوگواری کرد، بلکه یادآوری کرد که میراث بیضایی، همچون راهی که او برگزید، ابدی و بیکران است.
روحش شاد و یادش گرامی.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
