به گزارش سرویس چندرسانه ای ساعدنیوز، محققان ایزوتوپ‌های موجود در دندان‌های کرگدن‌هایی را که در شمال شرقی نبراسکا کشف شده‌اند، بررسی کرده‌اند. در این منطقه بیش از 100 کرگدن در یک حفره آبی کشته شده و در خاکستر آتشفشانی ناشی از فوران عظیم ابرآتشفشان یِلواِستون دفن شدند.
از زمان کشف این فسیل‌ها در پارک تاریخی فسیل‌های اَش‌فال در نبراسکا در سال 1971، دانشمندان این پرسش را مطرح کرده‌اند که چرا این همه کرگدن در یک مکان جان باخته‌اند. آیا آن‌ها از نواحی دوردست برای فرار از فاجعه طبیعی ناشی از فوران آتشفشان و خاکستر خفه‌کننده آن یکجا به هم ملحق شدند؟
کلارک وارد، نویسنده اصلی و فارغ‌التحصیل دانشگاه سینسیناتی در این‌باره گفته: «ما دریافتیم آن‌ها زیاد حرکت نمی‌کردند. ما هیچ مدرکی از مهاجرت فصلی یا هر گونه واکنش به فاجعه پیدا نکردیم.»
خاکستر ناشی از فوران آتشفشانی در یلواستون موجب حفظ بیش از 100 نمونه از کرگدن‌های ماقبل‌تاریخی در پارک تاریخی فسیل‌های اَش‌فال نبراسکا شده است
وارد که اکنون در دانشگاه مینه‌سوتا در حال تحصیل دکترا است، از تحلیل ایزوتوپ‌های کرگدن‌های میوسن به عنوان بخشی از پروژه تحقیقاتی کارشناسی ارشد خود استفاده کرده است.
محققان نسبت‌های ایزوتوپ‌های استرونسیوم، اکسیژن و کربن در دندان‌های فسیل‌شده را بررسی کردند تا حرکات این حیوانات منقرض‌شده را در سراسر مناظر ردیابی کنند. ایزوتوپ‌ها اتم‌هایی از همان عنصر هستند که تعداد پروتون‌های یکسان اما تعداد نوترون‌های متفاوتی دارند.
ایزوتوپ‌های علف‌ها یا برگ‌هایی که کرگدن‌ها و دیگر حیوانات می‌خورند نسبت‌های مشابهی با خاک و سنگ بستری دارد که گیاهان در آن رشد می‌کنند. این داده به محققان این امکان را می‌دهد که بفهمند حیوانات از کجا تغذیه کرده‌اند. این کار گاهی با دقت شگفت‌انگیز انجام می‌شود، بسته به اینکه پوشش گیاهی و زمین‌شناسی چقدر متغیر است.
دانشمندان از این تکنیک برای حفاظت از حیات وحش استفاده می‌کنند. برای نمونه، آن‌ها می‌توانند مهاجرت‌های حیوانات گسترده‌زیستی مانند گوزن کانادایی (کاریبو) را ردیابی کنند یا نیازهای زیستگاهی حیوانات گریزپا مانند جگوارها را شناسایی کنند. وارد توضیح می‌دهد: «با مطالعه کربن در بدن حیوان، می‌توانیم کربن موجود در محیط را بازسازی کنیم تا بفهمیم چه نوع گیاهانی آنجا رشد می‌کردند.»
در همین حال، اکسیژن به دانشمندان درباره اقلیم، به ویژه بارش اطلاعات می‌دهد. «ما می‌توانیم از این داده‌ها برای بازسازی اینکه محیط چقدر مرطوب یا خشک بوده استفاده کنیم و استرونتیوم به ما می‌گوید حیوان کجا در حال چرا بوده زیرا نسبت ایزوتوپ‌ها مرتبط با خاک و سنگ‌بستر است. .»
تِلیوسِراس ماژور (Teleoceras major) کرگدنی یک‌شاخ با بدن استوانه‌ای و پاهای کوتاه شبیه اسب آبی بوده است. آن‌ها مانند اسب‌های آبی از علف تغذیه می‌کردند و محققان فکر می‌کنند آن‌ها مانند اسب‌های آبی، زمان زیادی را اطراف آب گذرانده‌اند. آن‌ها به دلیل اندازه بزرگ‌شان، در دوران میوسن شکارچیان کمی داشتند.
اما گوساله‌های آن‌ها به احتمال زیاد در برابر شکارچیانی مانند سگ‌های استخوان‌شکن که شبیه کفتار بودند آسیب‌پذیر بودند. در واقع، برخی نمونه‌های کشف‌شده در نبراسکا حاوی شواهدی است که نشان می‌دهد لاشه‌های آن‌ها پس از مرگ توسط لاشخورها جابه‌جا شده‌اند و رد پاهای قدیمی سگ‌های 100 پوندی آنجا پیدا شده است.
آتشفشان عظیم یلواستون طی 12 میلیون سال گذشته چندین بار فوران کرده است. خاکستر ناشی از فوران به راحتی می‌توانسته 700 مایل به سمت نبراسکای کنونی حرکت کند و در برخی نقاط مانند برف تا یک فوت عمق پیدا کند. اما خاکستر بادزده پس از فوران اولیه همچنان بر سر نبراسکا می‌بارید.
این خاکستر همه چیز را می‌پوشاند: علف‌ها، برگ‌ها و آب. احتمالاً کرگدن‌ها خیلی زود مانند مردم پمپئی کشته نشدند. در عوض این روند بسیار کندتر انجام شد. آن‌ها در حال استنشاق خاکستر بودند و احتمالاً از گرسنگی مردند.
جان پِین، کارشناس کرگدن که بیشتر دوران حرفه‌ای خود را وقف کار با کرگدن‌های در خطر انقراض سوماترایی در مالزی کرده می‌گوید که تحقیقات دانشگاه سینسیناتی به بحث‌های علمی درباره ساختار اجتماعی این گونه کرگدن‌های باستانی پرداخته است.
او می‌گوید: «من تعجب نمی‌کنم تجزیه و تحلیل‌ها با اطمینان نشان می‌دهند تِلیوسِراس ماژور در گله می‌زیسته، زیرا این حیوان از دید فرم شبیه اسب آبی مدرن بوده و اسب‌های آبی در گله‌های چند ده‌تایی زندگی می‌کنند و چند گله در یک منطقه جغرافیایی حضور دارند.»
منبع: فرادید
برای مشاهده تصاویر دیدنی کلیک کنی
