به گزارش سرویس تاریخ و فرهنگ پایگاه خبری ساعدنیوز، باغهای معلق بابل، نمادی از نبوغ معماری در 2700 سال پیش، همچنان ذهن مهندسان امروز را درگیر کرده است. چگونه میتوانستند کوهی از درختان و گیاهان را در ارتفاع دهها متری، در قلب دشتهای خشک بینالنهرین، دائماً آبیاری کنند؟ اینجاست که پای فناوری انقلابی و احتمالاً نقش پررنگ مهندسان ایرانی/مادی به میان میآید.
بر اساس روایتهای تاریخی، پادشاه بابل، نبوکدنصر دوم، این باغها را برای همسرش، «آمیتیس» (شاهزادهای از ماد - ایران کنونی)، ساخت. آمیتیس دلتنگ کوهستانهای سرسبز سرزمین مادری خود بود. برای تحقق این رؤیای عظیم، مهندسان نیاز به سیستمی داشتند که تکرار یک منظره کوهستانی را ممکن سازد؛ به ویژه از نظر آبیاری.
راز مهندسی شگفتانگیز:
کلید آبیاری این سازه طبقاتی عظیم، احتمالاً استفاده از دو نوآوری بزرگ زمان خود بوده است:
این سیستم مکانیکی، هسته اصلی شاهکار آبیاری بود. مهندسان از چرخهای عظیمی استفاده میکردند که توسط نیروی کار انسانی یا حیوانات به گردش درمیآمدند. این چرخها، زنجیرهای پیوسته از سطلها را حمل میکردند که:
از بستر رودخانه فرات یا چاههای عمیق آب را برداشت میکردند.
آب را تا سطوح پایین باغها بالا میکشیدند.
سطلها در حوضچههای تعبیهشده تخلیه میشدند.
اگرچه اختراع رسمی این پمپ به ارشمیدس نسبت داده میشود، برخی شواهد نشان میدهد نمونههای اولیه آن ممکن است در بینالنهرین برای آبیاری استفاده میشده است. این سیستم با استفاده از یک میله چرخنده، آب را به صورت مارپیچ و مداوم از یک سطح پایینتر به سطح بالاتر پمپاژ میکرد.
از آنجا که آمیتیس، انگیزه اصلی ساخت این باغها بود و از منطقه کوهستانی و با مهندسی آب پیشرفته (مادها در قنات و سازههای آبی تبحر داشتند) میآمد، بسیاری معتقدند که دانش تخصصی و ایدههای مهندسی لازم برای غلبه بر چالش عظیم بالا کشیدن آب به این ارتفاعات، احتمالاً توسط مهندسان و مشاورانی از سرزمین او (ایران/ماد) ارائه شده است.
این ترکیب هوشمندانه از علم مکانیک و مهندسی آب، باعث شد تا باغهای معلق بابل به یک سیستم "سبز همیشگی" تبدیل شوند؛ شاهکاری که تا به امروز، یک نماد الهامبخش از توانایی بشر در تسخیر طبیعت و خلق زیباییهای ماندگار است.
برای مشاهده مطالب مرتبط با تاریخ و فرهنگ اینجا کلیک کنید
