نقشه آمریکا برای ایجاد نظم جدید خاورمیانه

مارتین ایندیک عضو ارشد شورای روابط خارجی آمریکا در مقاله ای برای فارن افرز با عنوان «تقدم نظم بر صلح؛ دیپلماسی خاورمیانه ای کیسینجر و درس های آن برای امروز» که خلاصه ای اقتباسی از کتاب وی با نام «استاد بازی: هنری کیسینجر و هنر دیپلماسی خاورمیانه» است، ضمن تبیین دکترین خاورمیانه ای کیسینجر، تلاش کرده است تا با به روزرسانی آن بر مبنای الگوهای رایج در رویکرد این استراتژیست شهیر آمریکایی، راهبردی کارآمد را برای نحوه تعامل دولت ایالات متحده با مناسبات کنونی خاورمیانه ارائه دهد.ایندایک بر این باور است که «ایالات متحده باید یک استراتژی پساافغانستان و یک نقشه راهِ راهبردی برای ارتقای نظم در خاورمیانه طراحی کند، حتی در عصری که اولویت های استراتژیک آمریکا به سوی شرق آسیا و هندوپاسیفیک شیفت می کنند».

تقدم نظم بر صلح

پایان شرم آور جنگ ایالات متحده در افغانستان به طور چشمگیری بر پیچیدگی و نوسانات خاورمیانه گسترده تر تأکید کرد. آمریکایی ها ممکن است سعی کنند خود را دلداری دهند که در نهایت می توانند به این منطقه آشفته پشت کنند، زیرا ایالات متحده اکنون خودکفا در انرژی است و بنابراین بسیار کمتر به نفت خاورمیانه وابسته است. واشنگتن راه سختی را آموخته است که برای بازسازی منطقه در تصویر ایالات متحده تلاش نکند. و اگر رهبران آمریکایی وسوسه شوند که دوباره در آنجا جنگ کنند، احتمالاً حمایت عمومی کمی پیدا خواهند کرد.

با این وجود، دور شدن از خاورمیانه گسترده تر در سخن بسیارآسان تر از انجام آن است. اگر ایران به پیشبرد برنامه هسته ای خود ادامه دهد، می تواند یک مسابقه تسلیحاتی یا حمله پیشگیرانه اسرائیل کلید بخورد که ایالات متحده را به جنگ دیگری در خاورمیانه بکشاند. این منطقه به دلیل مرکزیت ژئواستراتژیک آن که در تقاطع اروپا و آسیا قرار دارد، همچنان مهم است. اسرائیل و متحدان عرب واشنگتن برای امنیت خود به ایالات متحده وابسته هستند. کشورهای شکست خورده مانند سوریه و یمن همچنان محل پرورش بالقوه تروریست هایی هستند که می توانند به ایالات متحده و متحدانش ضربه بزنند. و اگرچه ایالات متحده دیگر به جریان آزاد نفت از خلیج فارس وابسته نیست، اما وقفه طولانی مدت در آنجا می تواند اقتصاد جهانی را به رکود بکشاند. چه بخواهیم چه نخواهیم، ایالات متحده باید یک استراتژی پساافغانستان برای ارتقای نظم در خاورمیانه طراحی کند، حتی اگر تمرکز خود را به اولویت های دیگر تغییر دهد.

در ایجاد آن استراتژی، سابقه ای وجود دارد که می تواند به عنوان یک الگوی مفید عمل کند. این برگرفته از تجربه استراتژیست برجسته واشنگتن، هنری کیسینجر است. اگرچه کسینجر به ندرت به دلیل سیاستش در خاورمیانه شهرت دارد ، اما در طول چهار سالی که کیسینجر به عنوان وزیر امور خارجه رؤسای جمهور ریچارد نیکسون و جرالد فورد خدمت کرد، رهبری تلاش های موفقیت آمیز برای ایجاد نظم پایدار خاورمیانه را بر عهده داشت، نظمی که 30 سال به طول انجامید.

کیسینجر در حالی که ایالات متحده تمام نیروهای خود را از ویتنام خارج می کرد و از آسیای جنوب شرقی عقب نشینی می کرد، توانست به آن دست یابد. دورانی بود، مثل امروز، که دیپلماسی باید جایگزین توسل به زور می شد. این با رسوایی واترگیت مصادف شد که ایالات متحده را در یک بحران عمیق سیاسی فرو برد و نیکسون را مجبور به کناره گیری کرد و خلاء بالقوه ای را در رهبری ایالات متحده در صحنه جهانی ایجاد کرد.

و با این حال، در این دوره از ضعف آمریکا در بحبوحه جنگ سرد، دیپلماسی کیسینجر توانست اتحاد جماهیر شوروی را به حاشیه رانده و پایه های یک روند صلح به رهبری آمریکا را که عملاً به درگیری بین کشورهای عربی و اسرائیل پایان داد، پی ریزی کرد، حتی اگر در حل مناقشه اسرائیل و فلسطین شکست خورد.

یکی از مهم ترین درس های دوران کیسینجر این است که تعادل در موازنه قدرت منطقه ای برای حفظ نظم پایدار کافی نیست. برای مشروعیت بخشیدن به این نظم، واشنگتن باید راه هایی برای تشویق متحدان و شرکای خود برای رسیدگی به نارضایتی های منطقه بیابد.

اگرچه سیاستگذاران باید در تلاش های صلح آمیز خود محتاط باشند و ثبات را بر معاملات پایان مناقشه ترجیح دهند، اما باید از دسترسی ناکافی نیز اجتناب کنند، زیرا این امر می تواند نظم را نیز بی ثبات کند. در حالی که در واشنگتن اشتهای کمی برای رسیدگی به مناقشه اسرائیل و فلسطین وجود دارد، دولت بایدن باید در برابر وسوسه نادیده گرفتن این موضوع مقاومت کند. همانطور که کیسینجر از راه سخت یاد گرفت، درگیری هایی که به نظر خفته می رسند می توانند در لحظات غیرمنتظره به بحران های تمام عیار تبدیل شوند. مقابله با یکی از درگیری های مرکزی در خاورمیانه با به کارگیری استراتژی کیسینجری از گام های افزایشی، بهترین راه برای جلوگیری از سعله ور شدن آتشی دیگر در این منطقه قابل احتراق است.

نظم، نه صلح

این نظم بود، نه صلح، که کیسینجر به دنبال آن بود، زیرا او معتقد بود که صلح نه یک هدف دست یافتنی و نه حتی مطلوب در خاورمیانه است. از نظر کیسینجر، حفظ نظم خاورمیانه مستلزم حفظ تعادل قوا به صورت پایدار است. کیسینجر در پایان نامه دکترای خود که متعاقباً در سال 1957 با عنوان جهانی بازسازی شده منتشر شد، نشان داد که چگونه دیپلمات اتریشی کلمنس فون مترنیخ و دولتمرد انگلیسی-ایرلندی، لرد کاسلریگ، 100 سال ثبات نسبی را در اروپا با توجه هنرمندانه به موازنه قوا و توازن قدرت ها ایجاد کردند و به طرز ماهرانه ای کسانی را که سعی در برهم زدن آن داشتند، دستکاری می کردند.

کیسینجر در زمانی که فرصت پیدا کرد به دنبال تکرار این رویکرد در خاورمیانه بود. اما او فهمید که تعادل در موازنه قوا کافی نیست. برای اینکه نظم پایدار باشد، باید مشروع نیز باشد، به این معنی که تمام قدرت های بزرگ درون نظام باید به مجموعه ای از قوانین پذیرفته شده مشترک پایبند باشند. این قوانین تنها در صورتی قابل احترام خواهند بود که برای تعداد کافی از دولت ها احساس عدالت کافی ایجاد کنند. او می نویسد که این نیاز به جلب رضایت همه نارضایتی ها نداشت، «فقط مستلزم غیبت نارضایتی هایی که انگیزه تلاش برای سرنگونی نظم را فراهم می کردند، بود». کیسینجر استدلال کرد که یک دستور مشروع، درگیری را از بین نمی برد، اما دامنه آن را محدود می کند.

این نتیجه گیری همچنین از آنچه او در طول جنگ جهانی دوم مشاهده کرد، حاصل شد، زمانی که ایده آلیسم ویلسونی که به دنبال صلح برای پایان دادن به همه جنگ ها بود، در عوض به مماشات و فتح اروپا توسط هیتلر منتهی شد. همانطور که کیسینجر در خاطرات خود آورده، "برای اکثر مردم در بیشتر دوره های تاریخ، صلح یک وضعیت مخاطره آمیز بود و نه ناپدید شدن هزاران ساله همه تنش ها." در نتیجه، در تلاش های دیپلماتیک خود در خاورمیانه، کیسینجر پیوسته از پیگیری معاهدات صلح اجتناب می کرد و در عوض به دنبال توافق هایی بود که به همه طرف ها در حفظ نظم موجود کمک می کرد. همانطور که او چندین دهه بعد به من گفت، "من هرگز فکر نمی کردم لحظه ای از آشتی جهانی وجود داشته باشد."

شک و تردید کیسینجر برای اولین بار در زیرنویسی که او برای «یک جهان بازسازی شده» انتخاب کرد، عنوان شد: مترنیخ، کاسلریگ و مشکلات صلح.. این واقعیت که او پس از سال ها تحقیق عمیق به این نتیجه رسید که صلح مشکل ساز است، تأثیر شکل دهنده ای بر رویکرد او به دیپلماسی در خاورمیانه داشت.

کیسینجر در صفحه اول مقدمه کتاب توضیح می دهد که چرا به این نتیجه رسیده است. او می نویسد: «دستیابی به صلح به آسانی میل به آن نیست.» دوره هایی مانند دوره ای که او مطالعه کرده بود، به طور متناقض، صلح آمیزترین دوره ها بود، زیرا دولتمردان، به واسطه گری برای صلح مشغول نبودند.

امانوئل کانت، فیلسوف آلمانی قرن هجدهم، تأثیر دیگری بر سیاست گذاری کیسینجر در خاورمیانه داشت. کانت معتقد بود که صلح اجتناب ناپذیر است. اما چیزی که کیسینجر از مقاله «صلح همیشگی» برداشت، این بود که تضاد بین دولت ها به مرور زمان منجر به فرسودگی قدرت هایشان می شود. در نهایت، آنها صلح را به بدبختی جنگ ترجیح می دهند. به عبارت دیگر، ایجاد صلح فرآیندی تدریجی بود که نمی توان آن را تعجیل کرد. همانطور که کیسینجر اشاره کرد، کانت فهمید که «معضل اصلی زمان ما این است که اگر تلاش برای صلح به تنها هدف سیاست تبدیل شود، ترس از جنگ به سلاحی در دستان بی رحم ترین ها تبدیل می شود و این باعث خلع سلاح اخلاقی می شود.»

هنگامی که کیسینجر این منشور را در خاورمیانه به کار برد، تصور کرد که اعراب آمادگی آشتی با دولت یهود را ندارند و اسرائیل قادر به دادن امتیازات ارضیبه آنها بدون به خطر انداختن موجودیت خود نیست. بنابراین او روند صلحی را ایجاد کرد که اسرائیل را در گام های کوچک و تدریجی از سرزمین های عربی که در جنگ شش روزه ۱۹۶۷ اشغال کرده بود، عقب راند. اصل مشروعیت بخشی به این رویکرد در قطعنامه 242 شورای امنیت سازمان ملل متحد که مبادله سرزمین در مقابل صلح را پیش بینی می کرد، تصریح شد.

با این حال، روند صلح کیسینجر برای خرید زمان طراحی شد تا صلح: زمان برای اسرائیل برای ایجاد قابلیت های خود و کاهش انزوای خود، و زمان برای اعراب برای خسته شدن از درگیری و تشخیص مزایای همکاری با یک همسایه اسرائیلی که به طور فزاینده ای قدرتمند است. در این میان، او صلح خاورمیانه را با احتیاط، بدبینی و تدریجی دنبال می کرد، به همین دلیل است که آن را «دیپلماسی گام به گام» نامید.

تعادل و مشروعیت در تعقیب نظم و فزاینده گرایی در پیگیری صلح مفاهیم اساسی رویکرد استراتژیک کیسینجر بود. او موفق شد سه توافق موقت میان مصر، سوریه و اسرائیل را به مذاکره بنشیند و پایه های معاهدات صلح بعدی را که اسرائیل با مصر و اردن منعقد کرد، بنیان نهاد.

با این حال، زمانی که رئیس جمهور ایالات متحده، بیل کلینتون، تاکید کیسینجر بر احتیاط را نادیده گرفت و تلاش ناکام برای پایان دادن به درگیری اسرائیل و فلسطین را صورت داد، روند کیسینجر شروع به واگرایی کرد. و سپس پرزیدنت جورج دبلیو بوش حمله شوم خود را به عراق آغاز کرد و با ایجاد امکان برای ایران در راستای به چالش کشیدن سلطه دشمن خود، ایالات متحده در جهان عرب سنی، دستور کیسینجر را متلاطم کرد.

نقشه جدید صهیونیست ها علیه ایران