افشاگری تازه درباره اقدام عجیب پدر رومینا 

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه شهروند، «پدر داس به دست، به تعبیر خود غیرت را تمام کرده و دیگر ترسی از پلیس نداشت. یک ماه قبل وقتی ‏به دامادش که وکیل دادگستری است تلفن کرد، فهمید که پدر، ولی دم است و قصاص نمی شود.» دختر ها طوفان را به چشم دیده بودند؛ ابر های سیاه و سفید را که سر به ‏سر هم داده و آسمان را صدای غرش برداشته بود. باد مثل قاصدی از میان ابر ها آمده بود پایین و خاک ‏را بلند کرده بود. درخت ها بی قرار روز عزا، سر ها را به هم نزدیک می کردند و دریای شمال، ‏خوابیده زیر پای قبرستان، موج روی موج می انداخت.

لباس سیاه زنان را همین باد و خاک به هم ‏پیچانده و مویه شان را به آسمان برگردانده بود. دختر ها غبار آن چاله سیاه را دیده بودند که بلند می شود. ‏‏ «خاک قبولش نمی کرد.» مرگ، اما راه خودش را می رفت، کار خودش را می کرد. طوفان چند دقیقه ‏ای، چون هاتفی بدخبر، با پُر شدن چاله، با تمام شدن دفن تن نحیف دختربچه زیر خاک نمدار روستای ‏سفیدسنگان، راهش را کشید و رفت و صدای مادر و خاله ها و دخترخاله ها در بهشت فاطمیه پیچید.

تا ‏به حال، صدای مویه زنان تُرک را شنیده ای که چطور لحظه های داغ را با هم قسمت می کنند؟ رعنا و ‏ملیحه و منصوره و زهرا و بقیه به رسم زنان ترک، ناخن به صورت کشیدند و صدای حزن، همه جا ‏را برداشت. «چند دقیقه پیش، کدام دختر روستا را خاک کردند؟» رعنا از خودش پرسید. «دختر من ‏بود؟» رومینا اشرفی، دختر رعنا بود. آن عصر عجیب بهار، او را خاک کردند. رومینا «آن روز» ‏خاک بر سر شد. ‏

زنان روستای پیر، نشسته در دل بخش لمیر، جایی میان تالش و آستارا، با ٥٩٧ نفر جمعیت، شنبه ‏سوم خرداد ١٣٩٩، آرام به خانه برگشتند و در راه های خاکیِ باریکِ لاغر، سکوت در میانه بود. مردم، ‏گروه مغشوش مردم، آنان که «رضا اشرفی»، پدر رومینا گفته بود به دلیل حرف و حدیث هایشان، دختر ‏چهارده ساله اش را کشته، آن روز ساکت سرشان را از شرم پایین انداخته بودند. آن شرم هنوز میان ‏ چشم های برخی مردان روستا پیداست و ترس، از میان قرص صورت زنانی که روز ها جز برای رفتن ‏سرِ زمین، همراه مردی از خانواده، از خانه بیرون نمی آیند.

زنان روستای سفیدسنگان می گویند حالا ‏در روستایشان یک قاتل پیدا شده و از آن روز فکر می کنند کشتن آسان است. محبوبه، زن همسایه از ‏روزی که شنیده رومینا را کشته اند، جز برای نان خریدن از خانه بیرون نیامده. روز ها جلوی آینه می ‏ایستد و جرأت نگاه کردن ندارد؛ فکر می کند سر که بالا کند، مردی دشنه در دست خواهد دید که به ‏قصد مرگ آمده است؛ هراس مردن به دست یک انسان. محبوبه بیست وسه ساله، امروز، تازه از مزار ‏دختربچه برگشته و سرِ راه، چند قرص نان گرفته به خانه ببرد. زنان روستا بوی نان می دهند؛ آغشته ‏به رنگ اندوه. برای محبوبه هم امروز پنجشنبه غمگینی است و صورت رومینا یک لحظه از جلوی ‏چشم هایش دور نمی شود.

محبوبه، رومینا را چندبار در خانه شان دیده بود؛ وقت مشاطه گری رعنا، ‏مادرش. مادر رومینا قبل از آنکه شوهرش منع کند، در آرایشگاه روستا کار می کرد و بعد، گوشه خانه ‏اش را کرد جایی برای بند و ابرو. آرایشگاهی کوچک در دل خانه ای ناامن. محبوبه هم در همین خانه، ‏قتلگاه پسین دختربچه ای که فکر کرده بود باید زودتر شوهر کند و فرار با پسر را به قرار ترجیح داده ‏بود، رومینا را دید؛ با شوقی افزون برای زندگی.

آن زندگی حالا از دست رفته است و محبوبه مثل بقیه ‏زنان روستا فکر می کند این پایان منصفانه ای برای تمام شدن روز های یک دختربچه نیست و حق ‏همه زنان است که هر وقت خواستند ازدواج کنند؛ مثل خودش که در پانزده سالگی و برای فرار از ‏برادرها، در جای خالی پدر و مادر، با یکی از مردان سفیدسنگان ازدواج کرد و از اردبیل به روستا آمد.

‏او از بحث ها و اختلاف ها درباره «کودک همسری» خبر ندارد و نمی داند حکم قانون برای ازدواج ‏دختربچه ها چیست و چه باید باشد. آن روز که محبوبه شنید رومینا را پدرش در خواب کشته است، ‏برای سر زدن به همان برادر ها به اردبیل رفته بود. بازگشت به خاطرات پرخشونت گذشته. محبوبه می ‏گوید این طور مردن حق هیچ زنی نیست و فرار، دلیل مناسبی نیست برای کشتن یک نفر. «حتی ‏اگر فرار با پسری مثل بهمن باشد.»

به نظر محبوبه و بیشتر زنان روستای سفیدسنگان، پدر رومینا با ‏کشتن دخترش، به مردم و قانون بی احترامی کرده است. «خودش به جای قانون تصمیم گرفته. این ‏یعنی خیانت.» اگر مرد آزاد شود و برگردد، محبوبه او را نگاه خواهد کرد؟ «به هیچ وجه. سلام و ‏علیک چقدر بین روستایی ها مهم است؟ ما سلام هم دیگر به او نمی کنیم.»

محبوبه می داند پدر رومینا ‏بر اساس همین قانون، قصاص نمی شود و فکر می کند امیرمحمد، برادر شش ساله اش را که وقت ‏قتل، کنار او خوابیده و خون شاهرگ خواهر روی صورتش ریخته بود، نباید به پدر برگرداند. «وقتی ‏دخترش را کشته، پس فردا به پسرش رحم می کند؟ هرگز.» هرگز با «گ» غلیظی از دهان زن ترک ‏بیرون می آید. هرگز یعنی هیچ. رومینا دیگر «هیچ» وقت نان به دست به خانه برنمی گردد. ‏

قبرستان؛ هشتم خرداد

شالیزار های شمال در انتهای سبزی اند. تالش و روستاهایش را از همان زمان که محل رفت و آمد ‏نیرو های متفقین در جنگ جهانی دوم بود، به همین زمین ها و باغ های پربار می شناسند. حتی وقتی ‏سربازان روس، پل تاریخی چندین صدساله لمیر را خراب کردند تا پای رفتن نازی ها لنگ شود هم این ‏تکه از زمین شمال غرب ایران، صفای خودش را داشت. هنوز هم دارد؟ امروز نه. امروز، پنجشنبه، ‏هشتم خرداد ١٣٩٩، همه قصه مرگ دختربچه ای را شنیده اند که پدر عاملش بوده؛ قاتلش بوده و حالا ‏معلق میان خشم و اندوه، در زندان لاکان رشت حبس است.

خانه جدید دختر کجاست؟ قبرستان. چه ‏قبرستان زیبایی. خانه آخرت اهالی شهر ها و روستا های شمال ایران، نشسته بر تپه های سبزی است که ‏هر روز صدای پرنده های شناس و ناشناس، آسمانش را پر می کند؛ خاصه در بهار. بهار امسال، اما ‏چه سایه سنگینی بر روستا انداخت. بر قبرستان هم. آنجا که گوشه اش، قبری کنده شده به قامت یک ‏تردبچه که حالا نامش ورد زبان مردم دنیاست. مادر، با چشم هایی بی سو، تنگ مثل روز های خرداد ‏امسال، چادر سپیدی را که دختر قبل از فرارش پوشیده و گفته بود چقدر زیباست، روی قبر انداخته و ‏گل های پرپر قرمز رویش را پوشانده است. پرنده ای ناشناس از روی شاخه می پرد و نسیم، چادر سیاه ‏زنان را می تکاند.

خاله ها همراه رعنا نشسته اند و سوزی دردمندانه از میان گلوی نازک شان بیرون می ‏ریزد. عزاداری در سکوت، با حیایی به رسم زنان روستا. دختران شان، آیسان، هانیه، فاطمه و مبینا هم ‏نشسته اند کنار مزار دخترخاله و آرام اشک می ریزند. اندوه از دست دادن هم بازی بچگی برای آدم ها ‏سخت است. این آدم را حالا در چهارده سالگی، رگ گردن زده اند و آن زیر، در دل خاک تپه ای ‏سرسبز خوابانده اند.

آیسان اشک هایش را با آستین پاک می کند؛ فراری کودکانه از زیر بار خشم. ‏رومینا یعنی صیقل داده شده؛ پاک و پاکیزه؛ جلا یافته و صاف. آیسان تا امروز به معنی اسم دخترخاله ‏فکر نکرده بود. او همسن رومیناست و حالا با چیدن شمع های کوچک سفید عزا روی خاک و پاشیدن ‏عطر روی آنها، یک بار دیگر بازی را آغاز کرده است. آیسان می گوید رومینا از بچگی تودار بود و ‏حتی وقتی بعد از آن فرار سه روزه، برگشت و به خانه آنان رفت به میهمانی، لب از لب باز نکرد؛ که ‏چرا آن پسر را دوست دارد، چرا رفته و چرا دلش نمی خواسته برگردد. فقط این را گفته بود که او ‏دوستم دارد و من را آزاد می گذارد. آرزوی آزادی، از چشم های مشکی دخترخاله های او هم حالا، جایی ‏میان جنگل و قبرستان و دریا پیداست.

آنچه به زبان نمی آید ریشه های محکمی دارد. آیسان چندبار ‏پیام های رومینا را دیده بود که برای خودش می فرستد؛ پیام های کوتاه صوتی در تلگرام. دختربچه ها ‏رازهایشان را پیش خودشان نگاه می دارند. گفتن از عشق های بچگانه سخت است. گوشِ شنیدن هم ‏نیست. دختران روستا، مثل بیشتر هم سن و سال های غیرشهری شان سکوت می کنند و بعد برای ‏خیلی شان، یک روز این بند ضخیم لاینقطع، از جایی سوراخ برمی دارد و فرار. مثل آن دختران ‏سفیدسنگان که از قدیم تا به حال، آن قدر بد می بینند و سخت می گذرانند و دشوار روز می گذرانند که با ‏اولین پسر آشنا در کوچه، فرار می کنند. دوستان و دخترخاله های رومینا می گویند مردان آن قدر به زنان ‏و دختران شان در خانه سخت می گیرند که راهی جز فرار برای آن ها نیست.

یکی از همکلاسی های رومینا ‏در کلاس هشتم تنها مدرسه روستا، یک ماه قبل از مردن رومینا با پسری فرار کرده بود. یکی از ‏دختران همسایه و یکی از دختران آشنایی دور هم همین طور. اما سرنوشت آنان پس از فرار مثل رومینا ‏نبود. یکی با سری پایین به خانه برگشت و روز ها کتک خورد، یکی را دیگر خانواده نپذیرفتند و یکی ‏رفت که رفت.

دختران سفیدسنگان را مثل برخی روستا های ایران زود شوهر می دهند و رویای پوشیدن ‏لباس عروس، از دبستان در سرشان ریشه می کند. وهم خوشبخت شدن با مردانی سختگیر. برای رومینا ‏هم قبل از اینکه با بهمن فرار کند، کم خواستگار نیامده بود. «یکی شان کارمند آموزش و پرورش بود ‏که چندبار آمد و رفت.

مادرش می گفت باید حداقل ١٦ سالش بشود. پدرش، ولی موافق ازدواج بود. ‏مدام از پدرم می پرسید رومینا را بدهد به او ببرد؟ پدرم می گفت نه، هنوز زود است.»، اما بیشتر دوستان ‏رومینا در همان دوازده یا سیزده سالگی شوهر کردند. شیفت دخترانه مدرسه پورحنیفه سال هاست که ‏مشتری پر و پا قرصی ندارد. پدر ها دختر ها را به زور یا دلخواه شوهر می دهند.

از تعداد دقیق فرار زنان از خانه در تالش و روستا های اطراف اطلاعات دقیق و درستی نیست، اما به گزارش ایرنا سال گذشته سرهنگ فلاح کریمی، رئیس پلیس پیشگیری گیلان گفت که در هشت ماهه سال ٩٧، ١٥٤ فرار از منزل و در هشت ماهه سال ٩٨ هم ١٢٤ فرار که از این تعداد یکصد نفر زن بوده اند، در سامانه این پلیس ثبت شده است.

ازدواج دختربچه ها در گیلان از آمار های سازمان ثبت احوال هم پیداست. همین پارسال بود که حسین هاشم زاده، معاون امور هویتی ثبت احوال گیلان اعلام کرد، از مجموعه ازدواج های ٩ ماه سال ١٣٩٨، ٢٩٥ ازدواج برای دختران زیر ١٥ سال و ٢٩٩ ازدواج برای پسران زیر ١٩ سال ثبت شده است.

جان احمد آقایی، معاون اجتماعی و پیشگیری از وقوع جرم دادگستری گیلان درباره این آمار گفته است: «همه این ازدواج ها درون خانواده ها و با توافق های خودمانی صورت گرفته است.» او به استاندار پیشنهاد کرده کمیته ای با عنوان بررسی کودک همسری در استان گیلان تشکیل و موضوع به صورت موردی بررسی شود.

یکی از همسایه ها را هم، زن بیست ساله ای که در عصر دلگیر روستا، کنار مادر پیرش با دامنی سفید نشسته و ‏مگس از سر می پراند، با شوهر دادن از خانه کم کردند. حالا سه بچه قد و نیم قد دورش را گرفته اند و ‏پشت میله های حیاط، با واهمه ای عمیق از حرف مردم، از همسایگی با خانواده اشرفی می گوید.

در ‏خانه ای چسبیده به قبرستان. رومینا چند متر آن طرف «خانه پدری»، در اتاق یک در دومتر خوابیده و ‏نرگس دلش برای او تنگ است. زن جوان، آزرده خاطر از حرف مردم می گوید دلش می خواهد از این ‏روستا برود و دیگر هرگز برنگردد. نرگس تشنه همنشینی با زنان روستاست و فکر می کند همین ‏محدودیت هاست که دختران روستا را فراری می دهد. «آن ها هم که نمی روند، توی خودشان از درد و ‏تن هایی می پوسند.»

از وقتی رومینا کشته شده، نرگس که تا سیکل بیشتر نخوانده، فکر می کند «این ‏بدبختی» تمامی ندارد. دریا که از پنجره خانه نرگس پیداست برای او منظره ای است زشت، شبیه جمع ‏شدن قطره های آب بی معنی و سبزی جنگل پشت حیاط خانه اش، صفایی ندارد. «کاش می توانستم ‏بروم شهر و راحت شوم. الان همین که شما دارید با من حرف می زنید، مطمئنم همسایه ها دارند از ‏پنجره ما را می پایند. اینجا حرف مردم، زنان را می کشد. رومینا را هم همین حرف ها کشت.» حرف ‏زنان و بعضی مردان روستا شبیه هم است.

حمید رزمی هم ۲۸ سال معلمی اش را مدیر مدرسه ‏روستای سفیدسنگان بوده. مدرسه شهید پورحنیفه ۷۶ دانش آموز دارد؛ ۳۲ دختر و مابقی پسر. او ‏چهره رومینا را خوب به یاد دارد، صورت دوست صمیمی اش، «میم» را هم. میم، دانش آموز کلاس ‏هشتم، نخستین کسی بود که ماجرای بهمن را از زبان رومینا شنید؛ چند روز بعد خبر به گوش پدر رومینا ‏رسید و فهمید رومینا پسری را دوست دارد. آن شب، شب کتک بود و ناسزا. رضا به رعنا گفت رومینا ‏را می زند تا دیگر از این حرف ها در مدرسه نزند، تا آبرویشان نرود. تا دختر ساکت بنشیند پشت ‏نیمکت های مدرسه.