به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از ورزش مدیا، صعود آسیایی استقلال مبارک هواداران و فرهاد مجیدی؛ این شادی از ته دل حق آنهاست و حالا فرهاد فرصت بیشتری دارد که با تمرکز و فراغ بال، تیمش را بسازد و پیش برود. با این همه اما یک جمله او در آخرین نشست خبری اش توی ذوق می زند؛ جایی که سرمربی استقلال برای چندمین بار تکرار کرده: «من تنها بازیکن ایرانی هستم که دستم به جام قهرمانی این مسابقات خورده است.»
تنها اشکال این جمله، غرور کاذب و فخرفروشی غیرضروری گوینده آن نیست. ایراد بزرگتر جای دیگری است؛ آنجا که به جرات می توان گفت هیچکدام از مربیان حرفه ای دنیای فوتبال هرگز از افتخارات دوران بازی گری شان حرف نمی زنند. مربیگری یک کسوت دیگر است و ربطی به دستاوردهای دوران بازی ندارد. اگر مجیدی به عنوان یار قرضی العین امارات لیگ قهرمانان را فتح کرده و دویست بار هم به بهانه های مختلف در موردش حرف زده، ژاوی هرناندز چهار قهرمانی اش در اروپا را پشت در گذاشته و از صفر مطلق وارد دنیای مربیگری شده است. ژاوی که پادشاه اروپا بود در آسیا به اسارت درآمده و حالا در آستانه اخراج از السد است، اما کی دیدید که در کشاکش این بزنگاه ها، آواز «من آنم که رستم بود پهلوان» سر بدهد؟ لوران بلان با تجربه قهرمانی در جام جهانی و جام ملت های اروپا روی پله آخر گروه پرسپولیس قرار گرفت، اما لام تا کام در مورد پیشینه پرافتخارش حرف نزد، چون بدیهی است که این دو مساله ربطی به هم ندارند.
پپ گواردیولا به عنوان بازیکن و مربی قهرمان اروپا شده، اما در منچسترسیتی تا همین امسال گرفتار طلسم یک چهارم بود و هرگز شنیده نشد که برای قوت قلب دادن به تیمش، از افتخارات قبلی خودش حرف بزند. مربیان یاد می گیرند روی نیمکت، گذشته شان را کنار بگذارند و بی ادعا و خاموش وارد شغل جدید شوند. مجیدی اما هنوز در حال و هوای دیگری سیر می کند. دنیای او یک «من» بزرگ دارد، بقیه هم انگار سیاهی لشکرند. به اندازه جایگاه سرمربیگری در تیم بزرگ استقلال رشد کن آقای مجیدی!
واکنش وزارت بهداشت به اعتراض پرسپولیسی ها
