باید و نباید های مهم تربیت کردن کودک

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، تربیت کودک همواره برای اغلب والدین یک از بزرگترین دغدغه ها بوده است. برخی از والدین دوست دارند تا آنچه را که خودشان در دوران کودکی بدست نیاورده اند برای فرزندانشان جبران کنند. گاهی این دغدغه به قدری زیاد است که حالت وسواسی به خود گرفته و افراد روش های سخت گیرانه ای برای تربیت فرزند خود بکار می گیرند یا از طرف دیگر کاملا بیخیال می شوند و فرزند را به حال خود رها می کنند. هیچکدام از این دو روش برای تربیت اولاد صحیح نیست و با معیارهای جهانی برای تربیت کودکان همخوانی ندارد.

در این مقاله ما سعی می کنیم تا با استفاده از اصول روانشناسی، بهترین روش های تربیتی را به شما بیاموزیم. به یاد داشته باشید، تربیت فرزندان کار دشواری است و نیازمند صبر و شکیبایی شما و صرف زمان زیاد برای کودکانتان می باشد.به کارگیری نکات تربیتی فرزندان توسط والدین در سنین مختلف رشدی از اهمیت زیادی برخوردار است ما در ادامه به 9 نکته حساس تربیتی اشاره کرده ایم.

1- برای فرزند خود منبع امنیت و اطمینان باشید

یکی از اولین نیازهای هیجانی فرزندان کسب حس امنیت و اطمینان است. در واقع کودکان در اولین مرحله از زندگی خود با چالش اعتماد در برابر بی اعتمادی روبه رو هستند. آن ها از همان دوران نوزادی از رفتارهای والدین تاثیر می پذیرند و اگر در محیط پرتنش یا عصبی قرار بگیرند احساس عدم امنیت، بی اعتمادی و در نهایت سبک دلبستگی ناایمن را شکل می دهند. این امر می تواند در روابط بعدی آن ها با سایر افراد تاثیر بگذارد و دید کلی آن ها را نسبت به زندگی منفی کند. برای اینکه اعتماد کودک آسیب نبیند از رفتارهایی نظیر دروغ گفتن یا فریب دادن فرزندتان بپرهیزید. تلاش کنید به او نشان دهید در برابر تهدیدهای محیطی پیرامون در کنارش هستید و هیچ چیز مانع محبت و عشق شما نسبت به او نمی شود.

2- به کودک احترام بگذارید

نوع رفتار شما با فرزندتان در دوران کودکی؛ نقش بسزایی در پرورش اعتماد به نفس او خواهد داشت. رفتارهایی نظیر سرزنشگری، تحقیر و تنبیه نامناسب نیاز به احترام را در کودک ناکام کرده و باعث لطمه دیدن اعتماد به نفس او می شوند. در نتیجه تلاش کنید از همان ابتدا در گفت وگو با کودک ادبیات محترمانه ای داشته باشید و هرگز این طور نپندارید که کودک توهین ها را جدی نمی گیرد. رفتارهای ساده ای نظیر سلام کردن به فرزندتان در بدو ورود به خانه و صدا زدن او با صفات پسندیده می تواند تاثیر بسیار پررنگی در پرورش عزت نفس کودک بگذارد. همچنین هنگامی که کودک متوجه احترام والدین نسبت به خود می شود بیشتر به حرف های شما گوش می کند و او نیز در تلاش برای نوعی احترام متقابل است.

3- به علایق کودک توجه کنید

بسیاری از پدر و مادرها در جنبه های مختلف زندگی نظیر پرکردن اوقات فراغت کودک بیش از آنکه به علاقه مندی های فرزندشان توجه نمایند گزینه هایی را انتخاب می کنند که خود در گذشته مشتاق انتخاب آن ها بودند. در حالی که ممکن است کودکان علایق و سلایق منحصر به فرد و بسیار متفاوتی نسبت به شما داشته باشند. نادیده گیری این علایق می تواند باعث شود که آن ها در آینده سطح رضایتمندی پایین تری از زندگی داشته باشند و فرصت کشف استعدادهای خود را از دست بدهند.

4- اخلاقیات را متناسب با سطح رشدی کودک آموزش دهید

برای اینکه فرزندتان در آینده شخصیتی متعالی داشته باشد نیازمند این است که از کودکی در مورد مفاهیم اخلاقی آموزش ببیند. با این حال بسیار اهمیت دارد که این آموزش ها متناسب با سن و سطح رشدی او باشد. والدینی که در سنین بسیار پایین دائما کودک را به خاطر مفاهیم اخلاقی نظیر رعایت نکردن عدالت یا ادب مورد سرزنش قرار می دهند، ناخواسته منجر به پرورش احساس گناه شدید در کودک می شوند که در آینده می تواند او را در برابر مشکلاتی نظیر افسردگی و اضطراب مفرط آسیب پذیر کند. در نتیجه بسیار اهمیت دارد که به زبان خود کودک با او حرف بزنید و مفاهیم اخلاقی را متناسب با ظرفیت روانی او در اختیارش قرار دهید.

5- برای تربیت فرزند خود از تشویق بیشتر از تنبیه استفاده نمایید

مطالعات یادگیری در مورد شکل گیری رفتار انسان همواره بر این اصل تاکید می کنند که تشویق ها نقش بسیار بیشتر و مهم تری نسبت به تنبیه ایفا می کنند چرا که در تنبیه؛ کودک از انجام یک رفتار بد منع می شود اما جایگزین مناسب آن را به درستی یاد نمی گیرد. در صورتی که در تشویق فرد رفتار درست را می آموزد و برای پیشرفت کردن در آن پاداش دریافت می کند.

6- به کودک نشان دهید که شکست بخشی از زندگی است

برخی از پدر و مادرها همواره در مورد موفقیت با فرزند خود صحبت می کنند. آن ها انتظار دارند که فرزندشان همیشه رو به پیشرفت باشد و در زندگی یک مسیر صعودی را طی کند. تاکید بیش از حد بر موفقیت و پیشرفت باعث می شود که بچه ها تصویر بسیار فاجعه باری را نسبت به شکست در ذهن خود شکل دهند و هنگام مواجهه با آن ندانند که باید چه رفتاری داشته باشند.

این امر آن ها را از نظر روانی آسیب پذیر کرده و می تواند در آینده زمینه ساز بسیاری از مشکلات شود. در نتیجه بسیار اهمیت دارد که در کنار آموزش دادن در مورد ارزش پیشرفت و رشد توانایی ها از احتمال شکست نیز برای فرزندتان صحبت کنید و به او نشان دهید که هر انسانی ممکن است در زندگی با مشکلات روبه رو شود. آنچه اهمیت دارد این است که بتوانیم در برابر شکست ها مقاومت کرده و پشتکار خود را از دست ندهیم.

7- برای بزرگ شدن کودک عجله نکنید

برخی از پدر و مادرها می خواهند تمام فرصت ها و آرزوهای از دست رفته خود را از طریق کودکانشان محقق کنند. همین امر باعث می شود که کمتر به کودکی فرزندشان اهمیت داده و دائما به فکر بزرگ شدن او و دست یابی به اهداف از پیش تعیین شده باشند. همواره به یاد داشته باشید که کودکی یکی از مهم ترین دوره های زندگی هر انسانی است که اگر به درستی سپری نشود می تواند آینده فرزد را نیز تحت تاثیر قرار دهد. در نتیجه اجازه دهید فرزندتان از این مرحله از زندگی خود لذت ببرد و بی جهت او را برای دست یابی به موفقیت های مختلف تحت فشار نگذارید. اجازه دهید که او خود در مسیر زندگی پیش برود و علاقه مندی هایش را کشف کند.

8- در تربیت فرزند محبت نامشروط را فراموش نکنید

یکی از اصول تربیتی بسیار مهم در تربیت فرزند این است که هرگز ابراز علاقه و محبت خود را به موضوع خاصی گره نزنید. برای مثال هرگز به کودک نگویید "اگر درس نخوانی دیگر دوستت ندارم" یا "اگر این کار را بکنی دیگر مادر تو نیستم". این جملات تا حد زیادی به اعتماد کودک آسیب می زنند و او را درگیر اضطراب های مختلف می کنند. در نتیجه تلاش کنید به او نشان دهید گاهی اوقات از کارهای او ناراحت می شوید اما در همه حال به عنوان والدین دوستش دارید و طردش نمی کنید.

9- اجازه دهید کودک ناکامی را نیز تجربه کند

برخی از والدین به دلایلی نظیر اینکه خود دوران کودکی سختی داشته اند دلشان می خواهد همه چیز را برای کودک خود فراهم کنند و به اصطلاح اجازه ندهند که خاری در پای فرزندشان فرو برود! این در حالی است که از نظر روانشناسان تجربه کردن ناکامی یکی از نیازهای هیجانی انسان است. افرادی که در دوران کودکی هیچ گونه ناکامی یا سختی را تجربه نمی کنند و همواره همه کارهایشان توسط پدر و مادر رفع و رجوع می شود به مرور شخصیت ضعیفی را شکل می دهند که آمادگی مواجهه با هیچ سختی و دشواری را ندارد. این مسئله می تواند در نهایت به نوعی احساس بی کفایتی درونی بیانجامد و مشکلات متعددی را در بزرگسالی برای فرد ایجاد نماید. در نتیجه گاهی اجازه دهید کودک خود مسئولیت کارهایش را به عهده بگیرد و ناکامی و دشواری را نیز متناسب با سن خود بچشد.