بهترین روش برای تشخیص بیماری اوتیسم در کودکان 

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز،اتیسم(اوتیسم) اختلالی رشدی است و بر نحوه تعامل و ارتباط فرد با دیگران و همینطور بر نحوه یادگیری و رفتار او تاثیر می گذارد.اتیسم شرایطی مادام العمر است و والدین در طفولیت ممکن است نخستین علائم اتیسم را هرچندکوچک مشاهده نمایند. این اختلال قابل درمان نیست بلکه می توان فرد را مورد پشتیبانی قرار داد تا بتواند با این اختلال مادام العمر زندگی بهتر و باکیفیت تری داشته باشد.

علائم و نشانه های زیادی وجود دارد که نشان می دهد فرد دارای اتیسم است و البته برخی افراد بزرگسال و کودک غیر اتیستیک هم ممکن است تعدادی رفتارها و علائم اتیسم را از خود نشان دهند. برای نمونه برخی کودکان که بعدها دارای اتیسم تشخیص داده نمی شوند هم ممکن است به دلایلی نوک پنجه راه بروند اما تا 18 ماهگی این علامت در انها کاهش می یابد و یا ردیف کردن اسباب بازی ها یا اشیا که در برخی کودکان به دلیل مجموعه سازی رخ می دهد هم از این علائم است که می تواند در افراد غیر اتیستیک و دارای اتیسم مشترک باشد.

افراد مبتلا به اختلال اتیسم غالبا در برقراری ارتباط و ایجاد ارتباط عاطفی و اجتماعی با دیگران با مشکلاتی روبه رو هستند.انهاد ممکن است اطلاعات حسی مانند صداها و بوها را متفاوت از دیگران پردازش کنند و همین امر ممکن است زمینه ساز برخی از علائم رفتاری اتیسم باشد که افراد ممکن است از خود نشان دهند.هنگامی که به دنبال علائم اولیه اختلال طیف اتیسم هستید باید به مایل استون ها(نقاط عطف یا شاخصها) توجه کنید که نشان دهنده انتظار مشاهده شاخصهای رشدی در مقطعی زمانی است و کودک در سنی مشخص به انها دست می یابد مانند غان و غون کردن در 4 ماهگی و یا استفاده از جملات ساده تا دو سالگی.اگر کودک بعد از این دوره رشدی عنوان شده به مهارت دست یابد و یا اصلا به ان دست نیابد می تواند نشان دهنده اختلالات رشدی مانند اختلال طیف اتیسم باشد.اتیسم را میتوان به صورت قطعی از روی علائم تا دو سالگی تشخیص داد هرچند که برخی از این علائم قطعی تا پیش از دو سالگی نیز خود را نمایان کرده اند.

مسیر چشمی برای تشخیص بیماری اوتیسم

در مطالعه ای که اخیرا منتشر شد، محققان از تکنولوژی مسیر چشمی استفاده کردند و به این نتیجه رسیدند خردسالانی که در سنین ۳ سالگی دچار این بیماری بودند نسبت به کسانی که این علائم را نداشتند، در زمان کودکی خود کم تر به چشم دیگران خیره می شدند.

اما بر خلاف چیزی که محققان انتظار داشتند، این تفاوت در دوران نوزادی خود را نشان نمی داد. بلکه نشانه های این بیماری از ماه های بعدی شروع به ظاهر شدن می کند و کارشناسان این بیماری گفته اند که این کار موجب می شود روند تحقیقاتی بر روی این بیماری کند شود یا به طور کل متوقف شود.

طبق مطالعات منتشر شده نوزادانی که در آینده دچار اوتیسم شدند در ۲ یا ۶ ماهگی خود کمتر به چشم دیگران خیره می شدند و همچنین بزرگ تر که شدند توجه کمتری نسبت به نگاه کردن به چشم دیگران داشتند. اما در مقابل کودکانی که تا ۹ ماهگی به صورت مستقیم به چشم دیگران خیره می شدند و حتی بعد اینکه بزرگتر شدند نیز این ارتباط چشمی را حفظ کردند در آینده نشانی از بیماری اوتیسم نداشتند.

دکتر لونی زاگِن بوم متخصص کودک و محقق اوتیسم دانشگاه آلبرتا می گوید:

این مطالعات جهش بزرگی است. به اثبات رساندن این که بین سنین ۲ و ۶ ماهگی تفاوت های در حال رشدی وجود دارد قدم بسیار بزرگی در راستای این مطالعات است

نویسندگان وارِن آر جونز و اِمی کلین از مرکز تحقیقاتی اوتیسم مارکِس و دانشگاه اِموری هم به این نتیجه رسیده اند کودکانی که میزان برقراری ارتباط چشمی شان با دیگران در طول زمان کاهش زیادی یابد، مبتلا به اوتیسم هستند.

دکتر جونز، سرپرست مرکز تحقیقاتی بیماری اوتیسم می گوید:

کودکانی که ارتباط چشمی شان به سرعت کم می شود در آینده دچار ناتوانایی های اجتماعی شده و احتمال اوتیسمی بودن شان بسیار زیاد است. این موارد نشانه های اولیه این بیماری است و به تدریج علائم این بیماری تشدید شده و خود را بیشتر نشان می دهد. هدف ما این است که این تحقیقات را به وسیله ای برای تشخیص کودکانی که نشانه های اولیه بیماری اوتیسم دارند، تبدیل کنیم

استفاده از تکنولوژی برای تشخصی بیماری اوتیسم

دنبال کردن مسیر چشمی چیزی نیست که والدین یا پزشک کودک بتوانند بدون استفاده از تکنولوژی و کارشناسان مراکز بیماری اوتیسم، آن را درک کنند. دکتر جونز می گوید: ” نمی خواهیم این نگرانی را برای والدین به وجود آوریم که اگر کودک شان به آن ها نگاه نمی کند مشکل بزرگی است. خیر. کودکان به همه جا نگاه می کنند. ” او همچنین می گوید: ” در حال حاضر درمانی برای نوزادان صورت نگرفته است اما مطالعاتی در زمینه ی استفاده از درمان های رفتاری با کودکان ۱۲ ماهه انجام شده است.

طبق مراکز کنترل و پیشگیری بیماری ها، تشخیص بیماری اوتیسم بسیار زیاد شده است. به صورتی که در سال ۲۰۰۲ از بین ۱۵۰ کودک، یک نفر مبتلا به این بیماری بوده و در سال ۲۰۰۸ از میان ۸۸ نفر یک نفر مبتلا شناخته شده. دلیل آن هم چنان مشخص نیست. البته عواملی هم در این مشکل دخیل هستند مانند وجود اختلالات و افزایش پدران سن بالا. دکتر جونز و دکتر کلین سرپرستان مرکز اوتیسم، ۲ گروه از کودکان را مورد بررسی قرار داده اند.

گروه اول کودکانی با ریسک بالای اوتیسم بودند که احتمال آن ۲۰ برابر بیشتر بوده است، زیرا در خانواده خواهر یا برادر دچار اختلالات جسمانی و روانی داشته اند. گروه دوم کودکانی با درصد کم مبتلا به این بیماری بودند و در خانواده آنها سابقه ی بیماری اوتیسم وجود نداشته است.

این تحقیق بر روی ۱۱۰ کودک از سنین ۲ ماهه الی ۲ ساله انجام شده است و حتی بارها هنگام مشاهده ی ویدئو های خانمی که نقش مراقب را برای کودکان داشته، این آزمایش را انجام داده اند. زمانی که کودک به چشم، دهان یا صورت او و حتی دیگر وسایل موجود در اطرافش نگاه میکرد از تکنولوژی تشخیص مسیر چشمی استفاده می کردند. علائم این بیماری در کودکان ۳ ساله ارزیابی شد. و در نهایت سوابق ۳۶ پسر را بررسی کردند که ۱۱ نفر آنها دچار بیماری اوتیسم بودند ( از سوابق دختران استفاده ای نشد زیرا فقط ۲ نفر مبتلا به اوتیسم بودند. )

اگرچه که تعداد کودکان مورد بررسی بسیار کم بوده – در حال حاضر کودکان بیشتری را مورد بررسی قرار می دهند – اما کارشناسانی که در این مطالعه دخالتی نداشتند هم گفته اند که نتیجه این تحقیقات بسیار مهم بوده است به این دلیل که این تحقیقات بسیار دقیق انجام گرفته و دفعات متفاوت و زیادی ارزیابی شده و نشان دهنده تغییرات زیادی است.

دکتر جرادین داسون سرپرست مرکز تحقیقات و تشخیص بیماری اوتیسم دانشگاه دوک می گوید: ” این تحقیقات بسیار مهم و کامل است. “. او همچنین در مورد قابل توجه بودن این موضوع می گوید: ” اگرچه در مورد این نوزادان نتیجه نرمال بوده اما این سر نخ مهمی درباره ی رشد عملکرد مغز به ما می دهد.”

دکتر جان کنستانتینو، روان پزشک کودک در دانشگاه سنت لوییس واشنگتن می گوید این تحقیقات نشان داده است کودکانی که مبتلا به اوتیسم می شوند در ماه های اول زندگی شان بیشتر عملکرد ها را درست انجام می دهند. شاید ژن های حامل بیماری اوتیسم بعد از رشد مغز، خود را نشان می دهند پس بنابراین چیزی که لحظه به لحظه و حتی ثانیه به ثانیه می بینید کاملا با چیزی که دیگر کودکان می بینند فرق می کند و فقط تجربه های زیاد شما است که شما را از این بیماری مطلع می کند.

توجهات بینایی کودکان مبتلا به اوتیسم

مطالعات همچنین نشان داد کودکانی که دچار بیماری اوتیسم شدند توجه بیشتری به نگاه کردن به دهان و اعضای بدن، حتی با گذشت سن شان داشتند اما کودکان عادی به این موضوع انگیزه ای نشان نمی دادند. همچنین این نکته قابل توجه است که کودکان مبتلا به اوتیسم بعد از سال اول شان بیشتر به اشیا نگاه می کنند اما کودکان معمولی کمتر به اشیا توجه می کنند.

دکتر جونز می گوید: ” ما این که کودک چه چیزی را نگاه می کند را مورد ارزیابی قرار می دهیم اما بیشتر برایمان مهم است که کودک چه چیزی را نگاه نمی کند. ” دکتر داسن می گوید نگاه کردن کودک به صورت دیگران به او حالات چهره، زبان و رفتار را یاد می دهد. کودکان مبتلا به اوتیسم که بیشتر به اشیا توجه می کنند یادگیری این عملکرد ها را از دست می دهند.

متخصصان گفته اند، قبل از این تحقیقات، مطالعات نشان داده است که علائم بیماری اوتیسم – که شامل تفاوت در رفتار و روحیه، ارتباط چشمی و اشاره کردن به اشیا مختلف است – ممکن است در اواخر ۱ سالگی کودک مشاهده شود. بیشتر مورد های کودکان مبتلا به اوتیسم در سنین بین ۳ الی ۵ سالگی تشخیص داده شدند. اگرچه دانشگاه طب اطفال کودکان در آمریکا پیشنهاد می کند کودکان را بین سنین ۱۸ و ۲۴ ماهگی مورد بررسی قرار دهیم.

دست روی دست نگذارید

اما مطالعه جدید به دنبال پیشگیری هر چه زود تر این بیماری است. دکتر کنستانتینو می گوید: ” اگر تا ۱۸ ماهگی کودک دست رو دست بگذارید و کاری نکنید دیگر کار از کار گذشته است.” دکتر جانز می گوید:

” ارتباط چشمی بهترین منبع تشخیص این بیماری است. “

او همچنین ادامه داد: ” اگر ما بر روی رفتار های دیگر کودک بوسیله حس لامسه و شنوایی، این مطالعات را انجام می دادیم باز هم نتیجه یکسانی دریافت می کردیم اما این کار بسیار سخت تر می شد.”

دکتر جونز و دکتر کلین خواهان استفاده ی تدریجی از تکنولوژی مسیر چشم و دیگر وسایل اندازه گیری نمودار رشد فعالیت های اجتماعی مانند اندازه گیری قد و وزن هستند. اما نویسندگان و متخصصان همچنین هشدار می دهند که این مطالعات نیاز دارد بر روی کودکان بیشتری انجام شود و به اثبات برسد.

اوتیسم؛ پیچیده و مختلف

دکتر زاگِن بوم و دیگر متخصصان می گویند بیماری اوتیسم بسیار پیچیده و مختلف است که گاهی اوقات حتی تکنولوژی مسیر چشم هم قادر نخواهد بود آن و انواعش را تشخیص دهد. اما آن ها می گویند که این مطالعات کمک می کند که نیاز ما به درمان و پیشگیری این بیماری و افزایش تعامل اجتماعی کودکان را بیان کنیم. دکتر کنستانتینو می گوید: ” از این روش چه با افزایش میزان تجربه خود یا انجام آن به روش های دیگر می توان استفاده کرد. “

دکتر سالی اوزونوف سرپرست مطالعات روانپزشکی و علم رفتاری مرکز آموزشی ” اندیشه ” در دانشگاه داویس کالیفرنیا می گوید: ” این مطالعات موقعیتی برای پیشگیری و مداخلات آینده فراهم می کند. شاید شما بتوانید از دچار شدن کودک تان به آن افت و خیز ها که به اوتیسم ختم می شود جلوگیری کنید. “