بیوگرافی گروه بیتلز مهم ترین گروه موسیقی تاریخ

بیتلز به انگلیسی The Beatles؛ گروه انگلیسی راک / پاپ، اهل لیورپول بودند که در دهه ۱۹۶۰ فعالیت موسیقی خود را آغاز کردند. اعضای این گروه شامل جان لنون (نوازنده گیتار الکتریک، خواننده)، پل مک کارتنی (نوازنده گیتار بیس، خواننده)، جورج هریسون (نوازنده درام، خواننده) و رینگو استار (نوازنده درام، خواننده) می باشد.

گروه بیتلز یکی از پرفروش ترین های موسیقی جهان محسوب می شود. دلیل این امر ارائه کردن بیش از چهل تک آهنگ و آلبوم در بازار بریتانیا و گرفتن رتبه 1 جدول موسیقی انگلستان و فروش جهانی 600 میلیون تا 1 میلیارد نسخه از آثار آنها می باشد. و باید گفت که این گروه یکی از تأثیر گذارترین گروه های موسیقی در قرن ۲۰ است.

همچنین انجمن صنعت ضبط آمریکا در سال ۱۹۹۹، گروه بیتلز را از پرفروش ترین گروه های موسیقی قرن 20 در آمریکا اعلام کرد به دلیل فروش بیش از ۱۰۶ میلیون نسخه از آثار آنها. و از بزرگ ترین موفقیت های آن ها میتوان به کسب ۷ جایزه گرمی Grammy و ثبت شدن نام آنها در فهرست ۱۰۰ شخصیت تأثیر گذار قرن ۲۰ در مجله تایم اشاره نمود.

تاریخچه شکل گیری گروه بیتلز یا بیتل ها

این گروه موسیقی ابتدا کار خود را با اجرا در سالن های کوچک شهر هامبورگ آلمان آغاز نمودند تا قدمی باشد برای تاریخ ساز شدنشان در صنعت موسیقی.

در سال 1961 بود که اولین قرارداد ضبط موسیقی خود را در هامبورگ و با شرکت آلمانی پولیدور امضا نمودند. و در مارس 1961، جان لنون 16 ساله، گروه اسکیفلی را به نام گروه کواریمن تشکیل داد. و بعد از آن در ۶ ژوئیه همان سال جان لنون، پل مک کارتنی ۱۵ ساله را ملاقات کرد و پل هم به این گروه پیوست. در ۶ فوریه ۱۹۵۸، گیتاریست جوانی به نام جورج هریسون نیز این گروه را ملاقات کرد و عضو این گروه شد. افراد متعددی بودند که به این گروه پیوستند و یا آن را رها کردند اما تنها جان لنون و پل مک کارتنی و جورج هریسون اعضای ثابت آن باقی ماندند.

در سال 1962 بود که رینگو استار (نام اصلی: ریچارد استارکی) هم به این گروه پیوست و به این ترتیب این گروه نام The Beetles به معنی سوسکها را برای خود برگزیدند و فعالیت رسمی آنها نیز از همان سال آغاز شد.

اسم گروه Beatles

گروه بیتلز از اسم گروه Buddy Holly and The Crickets (بادی هالی و جیرجیرک ها) ایده گرفتند و نام یک حشره را انتخاب کردند. اوایل شروع به کار این گروه، اسم آن ها Silver Beetles بود. سپس عبارت Silver حذف شد و Beetles با کلمه Beat (به معنی ضرب آهنگ) ترکیب شد و نام Beatles برای گروه انتخاب شد.

سبک موسیقیایی گروه بیتلز و تاثیرگذاری آنها

اولین حیطه ی کاری گروه بیتلز، اسکیفلی (تلفیقی از موسیقی جاز، فولک و بلوز) بوده است. که بعدها کارهای زیادی را در ژانرهای پاپ، راک، راک اند رول و حتی سبک موسیقی هندی اجرا نموده اند و در کل باید گفت که این گروه را به عنوان یک گروه راک در دنیای موسیقی می شناسند.

گروه بیتلز تحت تأثیر خوانندگان متعددی نظیر الویس پریسلی و چاک بری قرار داشتند و تعدادی از ترانه های چاک بری به نام «Roll Over Beethoven» و «Rock and Roll Music» را نیز در برخی از آلبوم های خود به ضبط رساندند.

تهیه کننده بیتلز چندان با راک اند رول آشنا نبود

جورج مارتین، تهیه کننده بیتلز، تاثیر زیادی در آهنگ های آن ها داشت، اما به اندازه آن 4 نفر به راک اند رول علاقه نداشت. مارتین در طول زندگی خود انواع سبک های موسیقی را تولید کرد و از طریق عشق به موسیقی کلاسیک وارد این کار شد. ساز اصلی او نیز از کودکی پیانو بود.

محبوبیت روزافزون گروه بیتلز

اولین تک آهنگ بیتلز به نام Love Me Do در اکتبر 1962 در انگلستان منتشر شد و در جدول Record Retailer رتبه 17 را کسب کرد. در همین سال، جان لنون و مک کارتنی همکاری را در زمینه ترانه سرایی آغاز کردند. اپستین پتانسیل زیادی را در گروه مشاهده می کرد و تبلیغات گسترده ای برای آن ها انجام داد. در سال 1963 تک آهنگ Please Please Do منتشر شد و در صدر جدول آهنگ های بریتانیا قرار گرفت. این آغازی بر موفقیت بیتلز بود که تا سال 1970، 11 آلبوم از 12 آلبوم آن ها در صدر جدول قرار گرفتند.از آغاز سال 1964 محبوبیت دیوانه وار بیتلز در سراسر انگلیس شکل گرفت و چندین تور در سراسر کشور برگزار کرد. محبوبیت آن ها در آن زمان بیشتر از محبوبیت خواننده های پاپ بود. بسیاری از جوانان دهه 60 میلادی مدل موها و لباس پوشیدن گروه Beatles که مورد تمسخر بزرگسالان بود را تقلید می کردند. این مدل مو، به نمادی برای جوانان آن دهه تبدیل شد. محبوبیت آن ها به حدی بود که چند صد طرفدار، روزنامه نگار و خبرنگار در فرودگاه ها از آن ها استقبال می کردند. گاهی نیز پلیس برای کنترل جمعیت قبل از کنسرت ها مجبور بود از شیلنگ آب فشار قوی استفاده کند.گروه بیتلز پس از مدتی تور خود را در آمریکا آغاز کرد. آن ها در برنامه تلویزیونی Ed Sullivan Show حضور یافتند که جمعیتی 73 میلیونی این برنامه را تماشا کردند. طبق آمار، این بیشترین تعداد بیننده برای یک برنامه تلویزیونی بود. موفقیت گروه Beatles به موسیقی محدود نشد و آن ها در یک فیلم کمدی موزیکال به نام A Hard Day’s Night نیز بازی کردند. گروه بیتلز همچنین اقدامات ضد نژاد پرستی نیز انجام داد. در تور 1964 آمریکا، در اعتراض به تفکیک نژادی تماشاچی ها، گروه بیتلز کنسرت خود را لغو کرد. برای تورهای بعدی در ایالات متحده نیز بندهایی در قرارداد وارد شد که شرط آن این بود که تماشاگران هرگز از نظر نژاد، جداسازی نشوند.

افتخارات

در ژوئن سال 1965، ملکه الیزابت دوم هر چهار عضو گروه بیتلز را به اعضای MBE (Members of the Order of the British Empire) اضافه کرد. در همان سال اعضای گروه بیتلز در فیلم دوم خود به نام Help! نیز بازی کردند. در سال 1965 آلبوم پنجم گروه Beatles به نام Help! منتشر شد که به موفقیت های زیادی دست پیدا کرد. با این آلبوم، بیتلز به اولین گروه راک تبدیل شد که نامزد جایزه گرمی برای بهترین آلبوم سال می شود.

در اواخر سال 1965 آلبوم Rubber Soul از گروه بیتلز منتشر شد که ترانه های منسجم و زیبایی داشت. این ترانه ها محصول مشترک جان لنون و مک کارتنی بودند. در سال 2003 مجله رولینگ استون این آلبوم را در لیست 500 آلبوم برتر تاریخ قرار داد.

در سال 1966 یک ادعای جنجالی توسط جان لنون، گروه بیتلز را در دردسر انداخت. در طی یک مصاحبه، جان لنون گفت:

اکنون ما از عیسی مسیح (ع) هم محبوب تر هستیم، نمی دانم مسیحیت محبوب تر است یا راک اند رول

پس از چاپ شدن این حرف لنون در روزنامه ها، واتیکان اعتراض کرد و بیتلز در اسپانیا، آفریقای جنوبی و هلند تحریم شد. در آخر جان لنون در حضور خبرنگاران به خاطر این حرف از مسیحیان عذرخواهی کرد.

در سال 1966 آلبوم Revolver از بیتلز منتشر شد که اظهارات سیاسی بیتلز برای اولین بار در قالب آهنگ بیان شد. این آلبوم در سال 2003 توسط مجله رولینگ استون، به عنوان سومین آلبوم برتر همه دوران معرفی شد. برخی بیتلز را رهبران فرهنگ جوانان و انقلابیون سبک زندگی می دانند که زندگی بسیاری از جوانان را متحول کردند. در سال 1967 آلبوم Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band از بیتلز منتشر شد که برای هفته های متوالی در صدر جدول آلبوم های بریتانیا قرار داشت. این آلبوم از آلبوم های قبلی بیتلز موفقیت تجاری بیشتری کسب کرد و بسیاری از رکوردهای فروش را شکست. در سال 2003 رولینگ استون این آلبوم را به عنوان برترین آلبوم تمام دوران معرفی کرد.

آلبوم Magical Mystery Tour نیز در همان سال 1967 منتشر شد که این آلبوم نیز در سه هفته اول به رکورد فروش بالایی دست پیدا کرد.

اجرا در Carnegie Hall

در مدت تور آمریکا، گروه بیتلز اجرایی در تالار Carnegie Hall داشتند. گروه بیتلز از این می ترسید که مخاطبان اجرا افرادی مسن باشند و به راک اند رول علاقه ای نداشته باشند. اما هنگام حضور در آنجا، با دیدن طرفداران نوجوان و جوان، تسلی خاطر یافتند.

محبوبیت در آمریکا

حضور گروه بیتلز در برنامه Ed Sullivan در نیویورک، تعداد بسیار زیادی مخاطب داشت. گروه بیتلز تحت تاثیر پاپ آمریکایی بود و فکر نمی کرد که در آمریکا هم طرفداران زیادی جذب کند، اما فروش آلبوم ها، اجراها و برنامه های آن ها در آمریکا نیز بسیار بالا بود.

رینگو استار

پس از دیدن ضبط های بیتلز در استودیو EMI، توجه بسیاری از مورخان به درامر گروه یعنی رینگو استار جلب شد. در طول سال ها در مدت ضبط، رینگو استار یکی از پایه های محکم بیتلز بود. او یک درامر فوق العاده بود که در شرایط سخت، قابل اعتماد و با ملاحظه بود.

در طول سال ها، گروه بیتلز نگرش مردم نسبت به موسیقی را تغییر داد. آن ها سبک و استایل جدیدی به موسیقی پاپ بخشیدند و همچنین درهای جدیدی به سبک راک اند رول باز شد. تاثیر بیتلز بر مردم جهان، به عنوان یکی از بزرگترین تاثیرات فرهنگی جهان محسوب می شود.

سال های آخر فعالیت

در سال 1968، گروه شروع به ضبط آلبوم White کرد. در مدت ضبط این آلبوم، اعضای گروه دچار اختلاف با یکدیگر شدند. استار به مدت دو هفته کار را ترک کرد و علاقه لنون و مک کارتنی به همکاری با یکدیگر از بین رفته بود. این تنش ها بیشتر به دلیل رابطه عاشقانه لنون با یوکو اونو به وجود آمده بود. مک کارتنی یادآوری می کند که این آلبوم دلپذیری برای ساخت نبوده است. جان لنون نیز از این آلبوم به عنوان آغاز فروپاشی گروه یاد می کند. در این آلبوم اعضا به صورت مستقل کار کردند و تلاش گروهی یکپارچه ای در آن دیده نمی شود. بعدها لنون درباره آلبوم White گفت که هر قطعه یک اثر مستقل است و موسیقی بیتلز در آن دیده نمی شود.

سرانجام این آلبوم در نوامبر 1968 منتشر شد و به 4 میلیون فروش در ایالات متحده رسید. در سال 2003 مجله رولینگ استون این آلبوم را به عنوان دهمین آلبوم برتر تاریخ قرار داد.

جدایی گروه بیتلز

آخرین آلبوم گروه بیتلز یعنی Let it Be در حالی ساخته شد که روابط اعضای گروه در پایین ترین سطح خود قرار داشت و به گفته اعضا اصلاً تجربه خوشایندی نبود. در نهایت در سپتامبر 1970 جان لنون گروه بیتلز را ترک کرد اما برای جلوگیری از پایین آمدن فروش آلبوم جدید، از مطرح کردن عمومی آن خودداری کرد. بعد از انتشار آلبوم Abbey Road، در عرض سه ماه، حدود 4 میلیون نسخه از آن فروش رفت. لنون درباره این آلبوم می گوید که آلبومی بسیار شایسته تمجید است اما هیچ حیاتی در آن وجود ندارد.

پل مک کارتنی نیز در 10 آوریل 1970 گروه بیتلز را ترک کرد و اعلامیه ای عمومی را در این باره منتشر کرد. یک هفته بعد، اولین آلبوم انفرادی او منتشر شد.

بعد از از بین رفتن گروه بیتلز، تا مدت ها اختلافات حقوقی در بین این 4 نفر ادامه داشت و سرانجام، در 29 دسامبر 1974 لنون مدارک خاتمه مشارکت را امضا کرد و گروه بیتلز رسماً منحل شد.

دلایلی فروپاشی گروه بیتلز

این گروه طی ۱۰ سال همکاری توانستند آهنگهای زیادی را ارائه کنند به دنیا و میلیون ها طرفدار در سراسر جهان برای خود جمع آوری کنند که همگی آنها مشتاقانه به اجراها و آهنگ های آنها گوش می دادند. اما سرانجام در سال ۱۹۷۰ این گروه از هم جدا شدند و به فعالیت مشهورترین گروه موسیقی جهان پایان دادند. دلایل مختلفی سبب شد تا این گروه برای همیشه به کار خود پایان دهند.

دلیل اول فروپاشی این گروه، مرگ مدیر برنامه های این گروه (برایان اپستاین) بود. چرا که برایان اپستاین یکی از موثرترین افراد در تبدیل شدن بیتلز به یک گروه مشهور در سراسر دنیا بود. همیشه گروه را دور هم جمع میکرد و از همه مهم تر امور مالی گروه را در دست داشت. وقتی اپستاین در سال ۱۹۶۷ به علت مصرف بیش از اندازه مواد مخدر از دنیا رفت، جان لنون که از همه بیشتر به وی نزدیکتر بود، بیشتر از بقیه نیز تحت تأثیر مرگ او قرار گرفت.

دلیل دوم این بود که، در ابتدای کار گروه، پل مک کارتنی و جان لنون خوانندگان و آهنگ نویسان اصلی گروه بودند و جرج هریسون و رینگو استار نقش های تکمیلی را ایفا میکردند. روند کار هم برای هر آلبوم بدین گونه بود که مک کارتنی و لنون یک ترانه برای استار می نوشتند تا بخواند و هریسون نیز کارش این بود که یا یک ترانه قدیمی را بازخوانی کند و یا خودش ترانه ای بنویسد و بخواند، ولی از سال ۱۹۶۵ به بعد، ترانه های هریسون با کیفیت تر و بهتر شد و دیگر اعضای گروه استعداد او را در ترانه نویسی دیدند.

لذا هریسون به یک ترانه نویس ماهر تبدیل شد، ولی مشکل اینجا بود که خیلی از ترانه های او توسط دیگر اعضا رد میشد. به همین دلیل هریسون از این کار ناراحت و در نتیجه رنجیده خاطر بود و می شود گفت که به یکی دیگر از عوامل از هم پاشیدن بیتلز تبدیل شد.

دلیل سوم و شاید آخرین دلیل فروپاشی گروه این بود که بعد از سال ۱۹۶۶ که بیتلز اجرای زنده را کنار گذاشت، هر یک از اعضای گروه به سمت سلیقه های متفاوت خود در موسیقی رفته و زمانی که گروه دوباره برای ضبط دور هم جمع شدند، این تفاوت سلیقه ها آشکارتر شد. مکارتنی، بیش از بقیه تفاوت سلیقه داشت و بیشتر به دنبال سبک پاپ که هم در بریتانیا و هم در ایالات متحده محبوب بود، رفته بود. در حالیکه لنون بیشتر به سبک های جدید و خلاقانه علاقه داشت و هریسون به سبک های هندی. لذا این تفاوت سلیقه ها به ضبط شدن چند آهنگ انفرادی در بیتلز (آلبوم) منجر شد و از اتحاد گروه کم کرد.

در نهایت جان لنون با یوکو اونو هنرمند آوانگارد ژاپنی ازدواج کرد و به نیویورک رفت و موسیقی را ادامه داد و سرانجام در سال 1980 به ضرب گلوله توسط مارک دیوید چپمن کشته شد. پل مک کارتنی با لیندا ایستمن عکاس موسیقی راک ازدواج کرد.

جورج هریسون با گرایش عمیق به عرفان شرقی در خود فرو رفت و در نهایت در خانه پل مک کارتنی بر اثر سرطان مرگ را به آغوش کشید. رینگو استار هم به تنهایی به ضبط ترانه های مورد علاقه خود پرداخت و در چند برنامه تلویزیونی نیز ظاهر شد.

درباره جان لنون

جان وینستون لنون ساعت 7 صبح 9 اکتبر 1940 در خانواده یی از طبقه کارگر لیورپول به دنیا آمد. در پنج سالگی به خاطر بدرفتاری از مدرسه اخراج شد. او سال های کودکی را نزد خاله اش سپری کرد و اولین گیتارش را به عنوان هدیه تولد از او گرفت. جان دوست داشت مانند پدرش ملوان شود، اما پس از گوش دادن به آهنگ های الویس پریسلی به موسیقی روی آورد. در دوران دبیرستان گیتار می زد که با «پل مک کارتنی» آشنا شد و در مارس 1957 گروه موسیقی راک اند رول «مردان معدنچی» را پایه گذاشتند. قبل از آن در چند اجرای محدود، آنها نام «بلک جک ها» را روی خودشان گذاشته بودند اما چون در مدرسه «بانک معدن» درس می خواندند نام «مردان معدنچی» را برای خود انتخاب کردند. ترانه یی که آنها هر روز در مدرسه می خواندند، این گونه شروع می شد؛ «معدنچی ها، قبل از تولد هم قدرتمند بودند.» با اضافه شدن «جرج هریسون» و «رینگو استار» گروه آنها کامل شد.

در اکتبر 1959 جان لنون، پل مک کارتنی و جرج هریسون به دعوت برنامه تلویزیونی «کارول لی وایز» پاسخ مثبت دادند و در آن برنامه خود را «Johny and the moondogs» معرفی کردند. در سال 1960، عضو جدید گروه، استیوارت ساتکلیف که برای خود نام «سوسک» را انتخاب کرده بود، این ایده را به وجود آورد که نامی با ترکیب سوسک برای گروه انتخاب شود. آنها خود را «سوسک های نقره یی» نامیدند. برایان کاسار که رهبر یک گروه لیورپولی دیگر به نام «Cass and cassanovas» بود، به سبک نام گروه خودش، پیشنهادی به اعضا داد. او نام «Long John and the silver beatles» را پیشنهاد کرد که جان لنون از صفت Long خوشش نیامد. آنها لانگ جان و سیلور را حذف کردند و نهایتاً به نام «بیتلز» رسیدند و این گونه «بیتلز» به دنیا آمد. جان لنون، پل مک کارتنی، رینگو استار و جرج هریسون اعضای این گروه به زودی تبدیل به ستاره های موسیقی راک و پاپ بریتانیا شدند.

اعضای بیتلز با لهجه لیورپولی اصیل شان، آواز می خواندند و در مصاحبه های مختلف ابایی نداشتند که با همین لهجه صحبت کنند. این در حالی بود که تا آن زمان، هیچ کس در صحبت های رسمی یا خواندن آواز و حتی در فیلم های سینمایی با لهجه یی غیر از لهجه رسمی لندنی صحبت نمی کرد. اما بیتلزی ها از همان آغاز سعی نکردند لهجه شان را میان سازها مخفی کنند. آنها سبک خودشان را آفریده بودند و بر همین مبنا سعی می کردند ارژینال باشند. شهرت بیتلز با حضورشان در یک شوی تلویزیونی امریکایی به سال 1964 از مرزهای بریتانیا فراتر رفت و به عنوان یکی از مشهورترین گروه های موسیقی جهان بر سر زبان ها افتاد.

بیتلز در دوران فعالیت شان، 12 آلبوم رسمی منتشر کردند. اولین آنها آلبوم موفق «Please, Please me» بود که در مارس 1963 به بازار عرضه شد. آهنگ اصلی آلبوم در صدر جدول موسیقی بریتانیا و ایالات متحده قرار گرفت و همین آهنگ، باعث شهرت و محبوبیت آنها شد. آنها همان سال آلبوم دوم شان به نام «با بیتلز» را نیز منتشر کردند. سنت دو آلبوم در یک سال طی سال های 1964 و 1965 هم تکرار شد و بیتلزی ها، در عرض سه سال، شش آلبوم بسیار موفق ارائه کردند تا نشان دهند آمده اند رکوردها را جابه جا کنند. در سال1964 پنج ترانه آنها به ترتیب در مکان های اول تا پنجم پرفروش ترین ترانه های بریتانیا قرار گرفت و پیش از آغاز سال1965، در جدول 50 آهنگ پرفروش سال، 29 آهنگ متعلق به بیتلز بود. باورکردنی نبود اما آنها آنچنان محبوبیتی کسب کرده بودند که هرچه می گفتند را جوانان با ولع می بلعیدند. جان لنون اوایل گفته بود؛ «روزی می رسد که ما به بزرگی الویس پریسلی شویم.» اما آنها الویس را نیز پشت سر گذاشتند. سفرهای موفق در سرتاسر بریتانیا و امریکا برقرار بود و هر آهنگ جدید بیتلز، به جدول پرفروش ها راه پیدا می کرد. آنها وارد زندگی جوانان هم عصر خود شده بودند و هرچه می پوشیدند یا هرچه می گفتند، با سرعتی باورنکردنی، همه گیر می شد.

پدر جان لنون

پدر جان لنون، آلفرد لنون، رابطه خوبی با مادر لنون نداشت و در هنگام کودکی او، آن ها را ترک کرده بود. جان لنون بیشتر اوقات کودکی را نزد عمه اش سپری کرده بود. وقتی بیتلز به شهرت دیوانه کننده دست یافت، آلفرد لنون تلاش کرد تا دوباره با جان لنون ارتباط داشته باشد.

الویس پرسلی

قهرمان زندگی جان لنون، الویس پرسلی بود. این بازیگر و خواننده آمریکایی، الگوی جان لنون در بسیاری از صحنه های زندگی اش بود. جان لنون نوجوان، شبیه به پرسلی لباس می پوشید و مدل موهایش را از او تقلید می کرد.

هنگامی که بیتلز مشهور شد، یک قرار ملاقات با الویس پرسلی ترتیب داده شد. اگرچه این دیدار، یک ملاقات دوستانه بود اما جان لنون کاملاً ناامید شده بود چون احساس می کرد الویس چندان به صحبت با آنان علاقه ندارد.

نفرت از جنگ و منادی صلح

در سال 1962 جان لنون با سینتیا پاول هم مدرسه یی اش ازدواج کرد. حاصل این ازدواج که شش سال بعد به جدایی انجامید، پسری به نام جولیان بود.
پس از گذشت چندی اعضای بیتل ها علاوه بر همکاری در گروه، به صورت انفرادی نیز موسیقی اجرا می کردند. بالا گرفتن تنش میان لنون و مک کارتنی دو عضو اصلی بیتلز که بیشتر آهنگ های این گروه ساخته آنهاست، منجر به پاشیدن گروه از هم در سال 1970 شد. لنون در سال 1968 آلبومی با عنوان «دو باکره» با همکاری یوکو اونو معشوقش منتشر و در سال 69 با او ازدواج کرد. او در مقدمه آلبوم «Once Upon A Time» درباره چگونگی انتخابش توسط لنون می نویسد؛ «از اینکه جان بخواهد در میان هزاران دختر جوان و زیبایی که دور و برش بودند، یک آسیایی را که از او بزرگ تر است، انتخاب کند، سخت شگفت زده بودم. هرگز چنین چیزی در باورم نمی گنجید...»
جان، یوکو اونو را انتخاب کرد، چون در او چیزی می دید که در هزاران دختر دیگر دور و برش نمی دید و صحت این انتخاب زمانی مشخص شد که ردپای او در بلوغ فکری و جهش هنری لنون به وضوح دیده شد. ازدواج جان و یوکو ماجرای پرسروصدایی داشت. آنها برای ماه عسل به هتل الیزابت مونترال رفتند و به نشانه اعتراض به جنگ در سراسر دنیا، یک هفته اعتصاب کردند و از اتاق خارج نشدند. آنها تابلوی بزرگی با عنوان Bed Peace را بالای سر خود نصب کرده بودند و در این مدت خبرنگاران زیادی عکس ها و گزارش های مفصلی از اعتراضات این دو در ماه عسل منتشر کردند. جان برگه هایی به دیوار آویخته بود که از صلح می گفت و علیه نیکسون و همکارانش خطابه سرایی می کرد. ترانه «تصور کن» در این فضا سروده شد؛ «تصور کن چیزی نباشه که به خاطرش بکشی یا بمیری تصور کن مردم عمرشونو در صلح سپری کنن/ شاید فکر کنی خیالبافم/ اما من تنها نیستم/ آرزومه که تو هم یه روزی به ما بپیوندی/ و همه دنیا یکی بشه
اینچنین بود که فعالیت رادیکال سیاسی و ضدجنگ آنها، شهرت مضاعفی را برای این زوج در پی داشت و جان لنون سردمدار هنرمندان در راه بیداری مردم، مبارزه علیه جنگ ویتنام و گسترش صلح در دنیا شد. اغراق نیست اگر گفته شود بخش عمده یی از تظاهرات و فعالیت های ضدجنگ تحت تاثیر محبوبیت خارق العاده لنون و تلاش اش در این راه بود. البته در کنار او نباید فعالیت های دیگران را نادیده گرفت.
موسیقی بیتلز و جان لنون را می توان به دوره های مختلف تقسیم بندی کرد. دوره اول، سال های آغازین شهرت بیتلز با موسیقی و اشعار جوان و سرخوشانه با مضامین عاشقانه. آنها در این دوران درگیر حاشیه های شهرت می شوند. دوره دوم، سال های پایانی حیات بیتلز است. آنها بزرگ تر شده اند، ازدواج کرده اند و پخته تر از قبل به نظر می رسند. همین پختگی و بلوغ در اشعار و موسیقی آنها هم نمود پیدا می کند. آهنگ های این دوره بیشتر اجتماعی شده اند و جان و پل دیگر آن جوان های سرخوش سابق نیستند و Love Songها جای خود را به مضامین انسانی و اجتماعی تر داده اند. دوره سوم موسیقی جان لنون، روزهای جدایی از بیتلز است که بهتر است آن را «دوره جان و یوکو» بنامیم. در این دوران لنون بیشتر یک فعال لیدر سیاسی است تا خواننده راک؛ کسی که می تواند هزاران نفر را علیه جنگ ویتنام به خیابان ها بکشاند.
با پایان جنگ ویتنام در اوایل دهه 70، لنون دست از فعالیت نکشید و در عوض بیش از فعالیت سیاسی به فعالیت های اجتماعی روی آورد. او در این سال ها - تا زمان مرگ- تلاش کرد با موسیقی خود، مردم و طبقات پایین را با حق خود آشنا کرده تا در برابر ظلم دولت ها ساکت ننشینند؛ «یک میلیون کارگر جان می کنند برای هیچ/ بهتر است آنچه که واقعاً متعلق به آنهاست را بشان بدهید/ ما شما را به زیر خواهیم کشید/ اگر به شهر سرازیر شویم»
او از تحمیق و تحقیر نسل ها توسط دولت ها ابراز بیزاری می کند و همه تلاش خود را به کار می بندد تا جوانان را بیدار کند؛ «به محض اینکه متولد می شوی مجبورت می کنند که احساس حقارت کنی/ با دریغ کردن از وقتی که در اختیار تو نمی گذارند/ تا زمانی که درد این همه عظیم است، هیچ چیزی احساس نخواهی کرد/ قهرمان طبقه کارگر چنین چیزی باید باشد...» و در نهایت می رسد به اینجا که؛ «اگر می خواهی یک قهرمان باشی خب دنبال من بیا.»
کم نیستند کسانی که دلیل ترور جان لنون در هشتم دسامبر 1980 را در پی همین فعالیت ها و توقف جنگ ویتنام می دانند. بر اساس گزارش پلیس فدرال امریکا (اف بی آی) که با تلاش های 25ساله مورخی به نام جان وینر منتشر شده، رهبری اعتراضات ضدجنگ توسط جان لنون سبب شد وی در سال های 1971 و 1972 تحت مراقبت اف بی آی قرار گیرد. این اسناد دربرگیرنده جزییات تازه یی از پیوستن لنون به احزاب چپگرا و ضدجنگ در اوایل دهه 70 میلادی در لندن است. این اسناد همچنین به مصاحبه لنون با انتشاراتی چپگرای خال سرخ و حمایتش از چریک های کامبوج که علیه امریکا می جنگیدند، اشاره می کند. اما ماموران اف بی آی تصدیق می کنند جان لنون «ظاهراً از اینکه عملاً به یک گروه خاص بپیوندد و در نتیجه به تعقیب امنیتی نیاز داشته باشد، اجتناب می کند».

مرگ جان لنون

در عصر 8 دسامبر 1980، جان لنون در حال بازگشت به خانه خود در نیویورک بود که مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به شدت زخمی شد. قاتل او، مارک دیوید چپمن، یکی از طرفداران آمریکایی گروه بیتلز بود. چپمن در مورد این قتل گفته بود که از اظهارات جان لنون، به ویژه ادعای محبوبیت بیشتر بیتلز نسبت به عیسی مسیح (ع) عصبانی شده بود. همچنین متن ترانه های God و Imagine جان لنون، خشم او را برانگیخته بود.

بهترین گیتاریست های جهان چه کسانی هستند؟