به گزارش سایت خبری ساعد نیوز وبه نقل از فرارو، هالیوود نیز این عملیات را سال ۱۹۶۵ در فیلم قهرمانان تلمارک (در ایران آتش بر فراز تلمارک) با بازی کرک داگلاس به تصویر کشید.
روننبرگ پس از جنگ به عنوان خبرنگار رادیو مشغول به کار شد و نقش بزرگی در آگاهی جوانان از خطرات جنگ داشت.
او پنج سال پیش به بی‌بی‌سی گفت که تنها پس از انفجار بمب‌های اتمی در هیروشیما و ناگازاکی بود که به اهمیت کارش پی برد.
ارنا سولبرگ، نخست وزیر نروژ در این رابطه گفت: "او یکی از بزرگ‌ترین قهرمانان ما است. روننبرگ احتمالا آخرین عضو شناخته شده نیروی مقاومت بود که درگذشت."
آخرین قهرمان تلمارک کی بود؟
خواکیم روننبرگ در سال ۱۹۱۹ در شهر السوند متولد شد و هنگام حمله نازی‌ها به نروژ در سال ۱۹۴۰ از کشور گریخت. او در ۲۱ سالگی به همراه هشت دوستش با قایق راهی اسکاتلند شد اما بعد تصمیم گرفت به نروژ برگردد و بجنگد.
آلمان آن وقت‌ها به آب سنگین نیاز داشت و در رقابت با متفقین برای ساختن بمب اتم بود. آن زمان مقدار زیادی آب سنگین فقط در تاسیسات نورسک هیدرو در تلمارک ساخته می‌شد.
آن جا بزرگ‌ترین تاسیسات هیدروالکتریک در نوع خودش بود و طبیعتا هدفی بزرگ برای نیروی مقاومت نروژ. یک گروه کوچک در سال ۱۹۴۲ تلاش کرد این مرکز را نابود کند اما ناکام ماند.
یکسال بعد روننبرگ یک گروه کماندویی پنج نفری را برای این ماموریت انتخاب کرد. او در هفتادمین سالگرد این عملیات به بی‌بی‌سی گفت: "ما گروهی از دوستان بودیم که با هم یک کار را انجام دادیم."
گروه با چتر روی کوه فرود آمد، به پایین اسکی کرد، داخل دره‌ها خزید و از رودخانه‌های یخ‌زده عبور کرد. پس از آن روننبرگ و مردانش سوار قطار شدند و مواد منفجره را داخل مرکز کار گذاشتند و تمام. او گفت: "همه ما فکر می‌کردیم که این سفری بدون بازگشت است."
پس از انفجار این مردان ۳۲۰ کیلومتر در تلمارک اسکی کردند تا به سوئد، کشور همسایه نروژ برسند؛ آن هم در حالی که ۳۰۰۰ سرباز آلمانی در تعقیب‌شان بود. روننبرگ با لبخندی عجیب از این واقعه به عنوان "بهترین اسکی آخر هفته عمرش" یاد می‌کند.
این عملیات و به دنبال آن حمله هوایی سال بعد آمریکا موجب شد آلمانی‌ها از برنامه‌شان دست بردارند؛ عملیاتی که عنوان موفقیت‌آمیزترین عملیات خرابکاری جنگ جهانی دوم از آن یاد می‌شود.
با وجود کتاب‌ها، مستندها و سریال‌های تلویزیونی زیادی که در مورد این عملیات ساخته شد، روننبرگ علاقه چندانی به صحبت در مورد آن نداشت. او در دهه ۱۹۷۰ سکوتش را شکست، زمانی که مشغول آگاه کردن جوان‌ها از خطرات جنگ بود: "بچه‌هایی که این روزها بزرگ می‌شوند باید بدانند که ما همیشه آماده مبارزه برای آزادی و صلح بودیم."
