به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، میزان تمایل به بازی با همسالان در کودکان یکسان نیست. زیرا بعضی از بچه ها ذاتا معاشرتی تر و خون گرم تر از کودکان دیگر هستند. تفاوت خلقی از همان دوران نوزادی مشخص است؛ برخی کودکان آرام بوده، اما کودکی دیگر پرخاشگر و پر جنب و جوش می باشد. این تفاوت ها حتی در میان خواهر برادرها نیز دیده می شود پس نباید همه را به یک چشم دید. اما گاهی بی میلی کودک به قدری است که در اغلب موارد بازی ها و فعالیت های تکی را ترجیح می دهد. به طور چشمگیری از ارتباط با دیگر کودکان اجتناب کرده و یا در یافتن دوست ناتوان است. در این شرایط با توجه به خصوصیات کودک احتمال وجود مشکلات جسمانی و یا روانی وجود دارد، والدین برای اطمینان از سلامت کودک خود باید به متخصص کودک مراجعه نمایند.
یکی دیگر از دلایل بازی نکردن کودک، کودکانی که دچار ضعف جسمانی مانند کمبود ویتامین ها یا کمبود آهن هستند و یا با مشکلاتی مثل تنگی نفس مواجه اند، نمی توانند فعالانه به بازی بپردازد. این ناتوانی بر روحیه و سلامت روانی کودک اثر می گذارد. در این صورت بهتر است فرزندتان را به بازی های ذهنی و فکری تشویق کنید و برای بهبود وضعیت جسمی او اقدام نمایید. اختلالات رفتاری نیز می تواند از دلایل بازی نکردن کودک باشد.
گاهی کودک به دلیل تفاوت هایش تمایل به بازی با دیگر کودکان را ندارد. عینک ذره بینی، لکنت زبان، هوش بالا و هر چیزی که باعث تمایز کودک شود، او را نسبت به حرف ها و واکنش های دیگر همسالان حساس و آسیب پذیر می کند. این کودکان با کوچکترین تمسخر ناراحت می شوند و ارتباطشان را کم می کنند.
کودکان خجالتی محکوم به تنهایی
دوست شدن و برقراری ارتباط برای کودکان خجالتی کاری دشوار است. برای حل این موضوع والدین می توانند با تشویق کودکشان و دعوت برخی همسالان به خانه فرصت دوستی را برای فرزندشان محیا کنند. افزایش اعتماد به نفس کودکان نیز می توانند به حل مشکل بازی نکردن کودک کمک کند. حتی می توانید کودک تان را به محل های بازی ببرید تا با تماشای دیگر کودکان علاقه به بازی پیدا کند. اما هرگز به کودک نگویید "چرا تو نمیری با کودکان بازی کنی یا یک گوشه ننشین برو با دوستانت بازی کن"، این کار باعث ترس بیشتر و اضطراب در کودک می شود.
کودکان خاص نباید با دیگر بچه ها بازی بکنند
گاهی کودک به خاطر لوس و پرتوقع بودن، از جانب دیگر کودکان طرد می شوند. در این مواقع در سبک فرزندپروری و روش تربیتی خود تجدید نظر کرده و به فرزندتان اصول اخلاقی و رعایت حق و حقوق دیگران را آموزش دهید. بهترین روش برای این تغییر این است که خود والدین الگوی کودک بشوند.
والدینی که تمایل بازی کودک را از بین می برند
یکی دیگر از دلایل بازی نکردن کودک، رفتار والدین است. بعضی از مادرها چون انرژی لازم و حوصله سرو صدا ندارد، به کودک نیز اجازه هر فعالیتی را نمی دهند. برای مثال فرزندشان را از بازی با پسر همسایه منع می کنند، چون اگر اجازه دهند باید بر بازی های آن ها نظارت کرده و مراقبت های بیشتری بکنند. پس کودک را محدود کرده و از او می خواهند در خانه و یا فقط با خواهر و برادرهایش بازی کند. به این صورت خود والدین فرزندشان را به سمت تنهایی سوق می دهند. بازی کودکان به رشد و تکامل شناختی آن ها کمک می کند، پس بهتر است شرایط را برای بازی آن ها فراهم نمایید.
بازی کودکان با همسالان یا بزرگسالان
برای کودک بهتر است که هم با همسالان و هم با بزرگسالان بازی کند. بازی با همسالان باعث می شود کودک بتواند با همسالان خود ارتباط برقرار کند و هنگام بزرگسالی در کارهای گروهی و جمعی بهتر عمل کند. کودکان وقتی که در یک سطح هستند، می توانند از نظر رشد و پیشرفت به هم کمک کنند. کودکان به هم نیازمندند تا بتوانند از همدیگر بیاموزند.
همسالان به خاطر درک یکدیگر تمایل بیشتری به یادگیری از همسالان دارند. کودکانی که بیشتر اوقات خود را با بزرگسالان می گذرانند، اغلب فکر می کنند دیگران بهتر از آن ها هستند و او نمی تواند مانند بقیه از پس کارها بر آید. دادن مسئولیت به کودک و قرار دادن او در کنار همسالان، می تواند بسیار مفید باشد.
