به گزارش سایت خبری ساعدنیوز به نقل از روزنامه شرق، بیشتر از دو هفته از خودکشی خانواده پنج نفره «پ» گذشته است؛ زیرزمینی که محل دارزدن «ف»، «ا»، «م»، «ع» و «ن» شد. «ن» کوچک تر از همه بود؛ دختر نوجوان 14 ساله با دو تا چشم سیاه روشن که خیلی زود تاریک شد. مردم این منطقه نمی خواهند فراموش کنند و حالا معلوم نیست تا چند وقت دیگر می خواهند چشمشان که به هم می افتد، کمی با خودشان کلنجار بروند و بعد سرخ و سفید بشوند و شروع کنند و برای خانواده مرموز پلاک پنج رقمی قصه بسازند. پیداکردن خانه زیاد سخت نیست. 25 کیلومتر که از مرکز اصفهان دور شوی و به خیابان 15 خرداد نجف آباد برسی، رسیدن به کوچه پهنی که خانه این پنج نفر بوده، سخت نیست؛ خانه ای بزرگ که در مقایسه با خانه های قدیمی این محله یک خانه اشرافی به حساب می آید؛ یک خانه آجری قرمز بلند با سقف سیاه و چند ردیف پنجره. از خیابان که نگاهش می کنی خیلی تاریک است؛ کل ساختمان طوری تاریک است انگار خودش را در سایه درخت های پیر و گره داری که رویش خم شده بودند، قایم کرده است.
اما آنچه در گفته های همسایه ها دیده می شود، این است که دو ماشین داشته اند؛ یک وانت و یک پژو پارس. همسایه ها همان گفته های تکراری را می گویند که بارها و بارها برای پلیس صحبت کرده اند. مادر خانواده قبلا معلم بوده و بازنشسته شده است. بن بست و پایان این خانواده رسیده به اینکه این خانواده به انتهای فراموشی نرسند و حالا حالاها قصه شان سر زبان ها باشد. وارد محدوده کوچه که بشوی، همه دارند از خانه ای حرف می زنند که هنوز هم مثل راز سر به مهر، سرنوشتشان مثل یک فیلم نامه با پایانی ترسناک مانده است. با اینکه فقط دو هفته از ماجرا گذشته، حیاط جلویی پر از برگ های خشک قهوه ای است که نشان از نبود اهالی خانه می دهد. خانه ای که تا قبل از آن جمعه مخوف، پنج نفر در آن زندگی می کردند و حالا واژه پلمب هنوز بر دیوارهای آجری آن به چشم می خورد. اهالی کوچه و همسایه ها همچنان در بهت و تعجب هستند. اگرچه تا قبل از این هم ذهنشان از راز و رمز درون خانه و اینکه چه اتفاقاتی در آن می افتاده، تهی بوده، اما اکنون این خانه ساکت تبدیل شده به یک علامت سؤال بزرگ در ذهن اهالی و همسایه هایی که بیش از یک دهه خانواده ای را می دیده اند که سرشان در لاک خودشان بوده است. خانواده ساکت ساکن این خانه دوست نداشته اند با کسی رفت و آمد داشته باشند. برق آفتاب تن کوچه را داغ زده و ظهر خلوتی است اما تک و توک عابری که از این کوچه که همچنان خانه رمزآلود در آن قرار دارد می گذرند، هنوز درباره اینکه چرا اهالی این خانه این اتفاق را برای خودشان رقم زده اند، حرف می زنند. همسایه روبه رویی زن مسنی است؛ یکی از قدیمی ترین افراد این محله که از این خانواده به خوبی یاد می کند: «پدرشان شهید شده بود و از آن زمان مادرشان سرپرست خانواده بود. بیشتر از همه از خانه بیرون می آمد. معلم بود. بعد که بازنشسته شد، کمتر می دیدمش. با کسی حرف نمی زد. در حد یک سلام و احوالپرسی خشک و خالی. زیاد اهل حرف زدن نبود. بچه هایش هم همین طور. اما همه محجبه بودند. نمی خورد به اینکه چنین فکرهایی بکنند». زنی که در حال عبور است، وقتی متوجه می شود گفت وگو راجع به خانواده مرموز «پ» است، وارد بحث می شود. «خانواده خوبی بودند. پسرشان هم سربه زیر بود، اما کمی عصبی هم بود. یک بار با پسر من دعوایش شد». لبش را می گزد کلمه خدابیامرزدشان را بلند و پررنگ می گوید و بعد نگاهی به در خانه می اندازد. آهی می کشد و می رود. این را که چه چیزی باعث شده این خانواده مسخ شده و به جنون خودکشی دچار شوند، هیچ کس نمی داند. اگر هم داستانی هست بر اساس بافته های ذهنی همسایه ها و خبرهایی است که در فضای مجازی خوانده اند. همسایه دیگر این خانواده زنی حدود 45 ساله است، چادر سیاهش را به دندان می گیرد و از لای در بدون اینکه بیرون بیاید به سؤالاتمان پاسخ می دهد: «اهل چشم و هم چشمی کردن با زن های دیگر نبود. توی خودش بود و کار خودش را می کرد. بچه هایش هم همین طور. زیاد اهل بیرون آمدن نبودند ولی در کل به کسی هم کاری نداشتند. وضعیت زندگی شان بد نبود؛ یعنی اینکه فقیر باشند و اینها نه نبودند. زیاد نمی شناختیمشان. دوست نداشتند با کسی ارتباط داشته باشند. اینجا همه همدیگر را می شناسند و همه به کار هم کار دارند اما این خانواده زیاد اهل رفت و آمد نبودند و دلشان نمی خواست کسی سر از کارشان دربیاورد. دخترشان را نمی دانیم طلاق گرفته بود یا آمده بود قهر؟ اما مدتی بود با مادرش زندگی می کرد و یک بچه 14 ساله هم داشت. شلوغ نبودند هیچ کدامشان، رفت و آمدشان هم زیاد نبود». زن مسن از زن خانواده این طور تعریف می کند: «هیچ وقت بد رفتار نمی کرد، فقط مبهم بود و رو به کسی نمی داد. با یک سلام و احوالپرسی ختم می شد». خانه ای که حالا لابه لای ساختمان های ریز و درشتی که در این کوچه است، مثل یک راز سر به مهر مانده است. زن باز دستش را می گیرد سمت خانه و می گوید: فقط وقتی نیازی داشتند یا خریدی داشتند، می دیدمشان. می آمدند و بعد دست پر می رفتند در خانه. پسرشان را بیشتر می دیدیم؛ سرش را بالا نمی کرد و بسیار سربه زیر بود. گفته های پیرزن نشانی از خانه به ما نمی دهد. هیچ کس حتی هم بازی های پسر هم نمی دانند در آن خانه چه خبر بوده که از این همه رنگ، تنها دو رنگ سیاه و خاکستری را انتخاب کرده اند و آتش زده اند به زندگی شان. حالا خاطره های باقی مانده از این خانواده ختم می شود به رهگذرانی که در مواقع خاصی در کوچه روشنایی دیده می شده اند و حالا زندگی شان در همان زیرزمین خاموش شده است. یکی از همسایه ها وقتی این خانواده پنج نفره را پیدا می کنند، شاهد بوده و به قول خودش اگر پنج سال دیگر هم بگذرد، آن صحنه ها، آن زیرزمین تاریک و آن سر جداشده از بدن را یادش نمی رود. درد و رنج یک آن ولش نمی کند از دیدن آن همه جنازه؛ «از دیدن پنج نفر از یک خانواده که اجسادشان دچار فساد شده بود و بوی به شدت بدی می داد، شوکه شده بودم. فکرش را نمی توانم بکنم. شب و روزهای اول نمی تونستم بخوابم. چند روز نخوابیدم. همه در و پنجره ها رو بسته بودن، همه قفل بودن. آتش نشانی شیشه هارو شکسته بود. بغض کرده بودم. همه محله شوکه هستن. هنوز شوکه ایم همه. راز این خانواده چی بوده نمی دونیم، می گن افسردگی بوده. آخه همه با هم افسردگی گرفته بودن؟ خدا عالمه من که نمی دونم. عجیبه واقعا عجیبه. درد یهو به جونشون افتاده بوده». اشک امانش نمی دهد و ترجیح می دهد که ادامه ندهد. کوچه پس کوچه های نجف آباد هنوز به اندازه خیابان های معروفش آباد نیست؛ حتی با اینکه در هر کوچه خانه های نویی هم ساخته شده اما این خانه بزرگ با همان دیوارهای آجری قدیمی، دیگر برای اهالی با بقیه فرق می کند. پیرزنی که خانه اش چند متر آن طرف تر است، این خانواده را از خیلی وقت پیش می شناسد. «پدرشان مرد خوبی بود، وقتی شهید شد این خانواده هم فرو ریخت». آلزایمر نمی گذارد اطلاعات جزئی تری به ما بدهد، فقط در همین حد که این خانواده بعد از مرگ پدرشان چندان با همسایه ها رفت وآمد نداشته اند. با وجود اینکه همسایه ها چیزی از خانواده «پ» نمی دانند اما هرکدام بر اساس شایعه هایی که شنیده اند، حرفی می زنند. بعضی می گویند پسر خانواده باعث این موضوع شده و بعضی دیگر ردپای کس دیگری را در این ماجرا باز می کنند. حالا ایستاده ایم در کوچه معروف روشنایی جلوی خانه ای با پلاک... که گله به گله برخی ایستاده اند، برخی به دیوار تکیه زده اند و هر کسی چیزی می گوید. زن در را می بندد و خداحافظی می کند. عابرانی که رد می شوند، نمی توانند چشم از خانه بردارند. دیوار طویل خانه روبه رویمان قد کشیده و توی آفتاب رنگ پریده شده، درختان حیاط از روی دیوار قد کشیده اند و تنشان را انداخته اند روی آجرها؛ تنها نام و نشانی که از زندگی در این خانه یافت می شود، همین درختان نیمه سبزی است که با نبود اهالی خانه رنگ خشکی به خود دیده اند. سناریوهایی که عابران یا همسایه ها از این خانواده می سازند، تقریبا مشترک است؛ پسری تقریبا بی اعصاب، مادر، دختران و نوه ای سربه زیر و آرام. ارتباطشان تقریبا صفر بوده، گاهی اوقات با ماشین پژو رفت و آمد می کرده اند و گاهی اوقات پسر خانواده با وانت تردد می کرده است. گفته ها تکراری است؛ گفته هایی که بارها و بارها برای پلیس و آتش نشانان گفته شده است. در این خانه آجری چه گذشته معلوم نیست؟ کسی نمی داند؛ نه از بومی های نجف آباد و نه مرد میانسال معتمد محل که ترجیح می دهد حرفی نزند. شایعه ها اما زیاد است؛ دهان به دهان می چرخد، نقل می شود و معلوم نیست حالا حالاها به کجا برسد. مرد سر تکان می دهد و نچ نچ می کند و می گوید خدابیامرزتشان. کاش می دانستیم، کاش کمکی می کردیم. می گویند الجار سم الدار. غفلت کردیم، یاد همسایه نبودیم، اگر بودیم این اتفاق نمی افتاد. دنیای بدی شده. با احوال همه همسایه ها آشناییم، با اینها غریبه بودیم. نمی دانستیم. بخت نحس همه شان را کشت. این جماعت یادشون نمی ره، بغض توی گلوشون جا خوش کرده. هیچ وقت ندانسته نباید کسی را قضاوت کرد. منم چیزی نمی دونم. اگر کسی چیزی بگه مسئولش خودشه بابا. ازدحام زخم و غم در کوچه روشنایی حالا این قدر زیاد است که کسی دیگر به ثانیه ها و دقیقه ها اهمیت نمی دهد؛ حتی اگر عجله هم داشته باشد، می ایستد روبه روی خانه فاتحه ای می فرستد و بعد می رود. مرگ در خانه چسبیده به کوچه روشنایی فراموش ناشدنی است. «ساعت های اول، هنوز باور نمی کردیم، مادرشون، بچه شون، کل خانواده شون حلق آویز شدن و مرده بودن»؛ و این ناباوری مرگ، ناباوری محتوم ترین تناقض زندگی، ناباوری تاوان لغزش لایه های امید، ثانیه های ناباوری آدم ها متراکم می شود و تمام حجم حافظه کوتاه مدت اهالی نجف آباد را اشباع کرده است. مرگ پنج نفر در یک خانه مثل فروریختن دیوار خانه است؛ سهمگین و مهیب. غرش آوار مرگ این خانواده هنوز برای اهالی نجف آباد قابل اندازه گیری نیست. سوگی که با خانه شماره... مانده است در دل اهالی.
غرق شدن عمو و برادر زاده، در رودخانه بخاطر عکاسی
