همه چیز درباره اختلال شخصیت مرزی

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، یکی از اختلالات رایج شخصیتی نوع اختلال شخصیت مرزی میباشد که عاملهای ژنتیک و اکتسابی در مسیر ابتلا به آن نقش دارند. رابطه های غیرپایدار و عصبانیت های بی جهت و خطرناک فقط بخشی از علایم این بیماری روانی است.

اختلال شخصیت مرزی یک اختلال سلامتی ذهنی است که بر نحوه تفکر و احساس درباره خود و دیگران تاثیر می گذارد و باعث ایجاد مشکلاتی در زندگی روزمره می شود.شامل الگویی از روابط قوی ناپایدار، تصویر تحریف شده از خود، احساسات شدید و تکانشگری می باشد.

با اختلال شخصیت مرزی، شما ترس شدیدی از رها شدن یا بی ثباتی دارید و ممکن است در تحمل تنهایی مشکل داشته باشید با این حال، با عصبانیت نامناسب، تکانشگری و نوسانات روحی مکرر ممکن است دیگران را از خود دور کنید، اگرچه می خواهید روابط عاشقانه و پایداری داشته باشید.

اختلال شخصیت مرزی معمولاً از اوایل بزرگسالی آغاز می شود و این وضعیت طی بزرگسالی بدتر می شود و ممکن است به تدریج با افزایش سن و سال بهتر شود.اگر اختلال شخصیت مرزی دارید، دلسرد نشوید. بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال در طول زمان با درمان بهتر عمل می کنند و می توانند زندگی رضایت بخشی را یاد بگیرند.

چرا اختلال شخصیت مرزی با ریسک تشخیص اشتباه همراه است؟

علل متعددی برای این امر وجود دارد، از جمله:

علائم بیماری دیر ظاهر می شود:

بیمار در روابط سطحی مانند رابطه با دوستان و حتی در جلسات اول با درمانگر طبیعی به نظر می رسد. این به دلیل آن نیست که بیمار علائم خود را مخفی می کند، بلکه بدین دلیل است که علائم این اختلال زمانی ظاهر می شوند که بیمار درگیر روابط عمیق تر می شود و به طور خاص در مرحله وابستگی علائم شدت بیشتری می گیرد.

وجود دیگر بیماری های روانی:

این اختلال در بیشتر موارد همراه با دیگر اختلالات روانی مانند افسردگی و اضطراب دیده می شود. در نتیجه، روانشناس/روانپزشک نمی تواند علائم اختلال شخصیت مرزی را به درستی تشحیص دهد چرا که تحت تاثیر علائم دیگر اختلالات قرار می گیرند.

به دلیل شباهت های بین این اختلال و اختلال شخصیت دوقطبی، موارد زیادی از این نوع اشتباه وجود دارد.

معیارهای تشخیصی گیج کننده:

در نسخه چهارم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی معیارهای گنگی برای تشخیص این اختلال معرفی شده بود.

و این امر باعث اختلاف نظر زیادی بین درمانگران و روانشناسان شده بود.

تشخیص اشتباه با اختلال دوقطبی:

آمارهایی که به عنوان بیماران اختلال شخصیت مرزی معرفی می شوند، ممکن است درست نباشد، زیرا تشخیص اختلال در بسیاری از بیماران داده نمی شوند یا بیماری آنها اشتباه تشخیص داده می شود.

در یکی از تحقیقات انجام گرفته توسط دانشگاه Brown در بیش از 40 درصد از بیماران ابتدا بیماری دوقطبی تشخیص داده شده بود.

یکی از دلایل این تشخیص اشتباه آن است که علائم اختلال دوقطبی به راحتی با دارو قابل درمان است، در نتیجه این تشخیص انجام می شود تا علائم به سرعت درمان شوند.

تشخیص اشتباه مشکلی جدی است، زیرا هیچ گونه دارویی تا به حال توسط FDA برای درمان اختلال شخصیت مرزی به تایید نرسیده است و داروهای اختلال دوقطبی در درمان آن بی تاثیر هستند.

بیمارانی که از این داروها استفاده می کنند ممکن است در معرض عوارض خطرناک آن قرار گیرند و برخی دچار مشکلات قلبی می شوند.

هر چند تشابهاتی بین علائم این دو اختلال وجود دارد، اما تفاوت هایی اساسی با هم دارند.

در اختلال دوقطبی دوره هایی از افسردگی شدید و نوسانات خلقی دیده می شود، اما در بین این اپیزودها بیمار به صورت طبیعی زندگی می کند.

این در حالی است که بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی شرایط حادتری دارند و دچار رفتارهای خودزنی و تمایل به خودکشی هستند.

زمانی که بیمار دوقطبی دچار چرخه های سریع بیماری می شود، رفتارهای خودزنی مشابه با اختلال شخصیت مرزی در او بروز می کند که در این فازها تشخیص اشتباه محتمل است.

مشکل دیگر این است که برخی بیماران ممکن است دچار هر دو اختلال باشند. در واقع، 20 درصد از بیماران مبتلا به شخصیت مرزی دچار اختلال دوقطبی نیز هستند.

با در نظر گرفتن تمامی این عوامل، اصلا عجیب نیست اگر بگوییم درصد مبتلایان به شخصیت مرزی بیشتر از اعداد ارائه شده در آمارهاست

اختلال شخصیت مرزی از چه سنی شروع می شود؟

ظهور بیماری در اوایل جوانی بیشتر مشاهده شده است. شدت بیماری در اوایل جوانی بیشتر است و با افزایش سن به تدریج کاهش می یابد.

بیمارانی که دچار این بیماری هستند، نباید ناامید شوند. بسیاری از بیماران با درمان صحیح به تدریج بهتر می شوند و با تکنیک های آموزش داده شده زندگی باکیفیتی را طی می کنند.

علائم اختلال شخصیت مرزی چیست؟

نشانه های بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• ترس شدید از طرد شدن، حتی اتخاذ تدابیر شدید و سختگیرانه برای جلوگیری از جدایی یا طرد (برای مثال، حبس کردن همسر در خانه)
• الگویی از روابط ناپایدار، مانند ایده آل سازی یک شخص در یک لحظه و سپس اعتقاد ناگهانی به بی رحم بودن و بی فکر بودن آن فرد
• تغییرات سریع در هویت و خودانگاره که شامل تغییر اهداف و ارزش ها می شود؛ بیمار خود را بد می داند یا حتی احساس می کند اصلا وجود ندارد.
• دوره های پارانویا ناشی از استرس و از بین رفتن تماس با واقعیت، از چند دقیقه تا چند ساعت
• رفتارهای تکانه ای و پرخطر مانند قمار، رانندگی بی پروا، رابطه جنسی ناامن، ولخرجی کردن، پر خوری یا سوء مصرف مواد مخدر، اخلال ناگهانی در روند موفقیت با ترک ناگهانی یک کار خوب یا پایان دادن به یک رابطه مثبت
• تهدید به خودکشی یا اقدام به آن و خودزنی، اغلب در پاسخ به ترس از جدایی یا طرد
• نوسانات خلقی گسترده از چند ساعت تا چند روز که می تواند شامل شادی بسیار، تحریک پذیری، شرم و اضطراب باشد
• احساس پوچی مداوم
• عصبانیت نامناسب و شدید، طعنه زدن و تلخ حرف زدن یا دعواهای جسمی

علت ابتلا به اختلال شخصیت مرزی چیست؟

عامل ابتلا به این بیماری هنوز کاملا مشخص نیست.

برخی فاکتورها در یک فرد می تواند احتمال ابتلا به این اختلال را افزایش دهد، اما این طور نیست که وجود فاکتور در یک فرد به معنی صد در صد بودن ابتلا به بیماری است.

ژنتیک و وراثت:

داشتن سابقه خانوادگی ابتلا به این اختلال در یکی از نزدیکان مانند مادر، پدر، خواهر و برادر ریسک ابتلا به آن را در فرد افزایش می دهد.

کودکی پر استرس:

بسیاری از مبتلایان به این اختلال دارای سابقه آزار جسمی و جنسی و مورد بی توجهی واقع شدن در کودکی بوده اند. برخی از بیماران یکی از والدین خود را از دست داده اند یا کودک طلاق بوده اند.

اعتیاد والدین، ابتلا به یک بیماری روحی و روانی و زندگی در خانواده ای پر تنش و روابط خانوادگی ناپایدار از دیگر ریسک فاکتورهای این بیماری است.

تاثیر اختلال شخصیت مرزی در زندگی بیمار و اطرافیان او چیست؟

این اختلال می تواند جنبه های زیادی از زندگی فرد را با مشکل مواجه کند. بیماری روی روابط عاشقانه، شغل، تحصیل، فعالیت اجتماعی و خودانگاره تاثیر منفی دارد و باعث بروز وقایع زیر می شود:

• تغییر مکرر شغل یا اخراج شدن
• تکمیل نکردن تحصیلات
• مشکلات متعدد حقوقی و حبس شدن
• خودزنی و بستری مداوم در بیمارستان
• مشکلات زناشویی، استرس و جدایی
• روابط سمی و آزارگر متعدد
• بارداری ناخواسته، بیماری های مقاربتی، تصادف با خودرو و وسایل نقلیه و دعواهای جسمی به دلیل رفتارهای پرخطر و تکانه ای
• تلاش یا اقدام به خودکشی

آیا ممکن است بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی دچار بیماری های روحی و روانی دیگری نیز باشد؟

بله! برخی از بیماران ممکن است دچار بیماری های روانی زیر باشند:

• اختلالات اضطرابی
• سوءمصرف مواد مخدر و الکل
• اختلالات خوردن
• اختلال دوقطبی
• افسردگی
• استرس پس از سانحه
• اختلال بیش فعالی-نقص توجه
• و دیگر اختلالات شخصیت

احتمال خودکشی در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی چقدر است؟

خودزنی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی رایج است. تحقیقات نشان می دهد که ۸۰ درصد از بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در طول عمر خود حداقل یک بار اقدام به خودکشی می کنند و بسیاری دیگر حداقل چند بار این کار را انجام می دهند.

اقدام به خودکشی در این بیماران بیشتر از دیگر اختلالات روانی محتمل است. حدود ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به این اختلال در نهایت با خودکشی به زندگی خود پایان می دهند. از این رو، تشخیص احتمال و پیشگیری از خودکشی در اختلال شخصیت مرزی اهمیت دارد

چرا خودکشی در بیماران دارای شخصیت مرزی رایج است؟

چندین عامل در این اختلال علت شیوع رفتار و افکار خودکشی و خودزنی را توضیح می دهد:

رنج روحی شدید:

این اختلال با رنج روحی منفی بسیار شدید همراه است و این حالت به قدری دردناک است که بسیاری از بیماران گزارش داده اند که به دنبال راهی برای فرار از آن هستند. آنها از استراتژی های متفاوتی برای کاهش رنج روحی خود استفاده می کنند که شامل خودزنی، استفاده از مواد مخدر و حتی خودکشی می شود.

برخی از بیماران نیز دچار بی احساسی و آپاتی می شوند که در آن بیمار هیچ هیجان و حسی ندارد، به همین دلیل با وارد کردن آسیب به خود به دنبال اثبات این است که تمام احساسات خود را از دست نداده است.

طول مدت بیماری:

اختلال شخصیت مرزی عارضه ای مزمن است و سال ها طول می کشد. ریسک خودکشی در بیماری هایی که مزمن هستند بیشتر است، چرا که بهبودی به سرعت به دست نمی آید. این باعث می شود که بیمار حس کند که راهی برای خلاصی نیست، در حالی که درمان های موثری برای اختلال شخصیت مرزی وجود دارد.

همراهی با دیگر اختلالات روانی:

این اختلال با دیگر بیماری های روانی همراه می شود، مانند اختلال دوقطبی، افسردگی عمده و اختلال اسکیزوفرنی. زمانی که چند بیماری روانی همزمان در فرد دیده شوند، ریسک خودکشی افزایش می یابد.

تکانشگری:

اختلال شخصیت مرزی با تکانشگری یا واکنش نشان دادن بدون فکر کردن به عاقبت کار همراه است. بیماران در لحظات رنج شدید روانی اقدام به خودکشی می کنند، بدون آنکه کاملا به عاقبت کار خود فکر کنند.

مصرف مواد مخدر:

استعمال مواد مخدر یا الکل به خودی خود ریسک خودکشی را افزایش می دهد. زمانی که الکل و مواد مخدر با بیماری روانی همراه شوند، ترکیب خطرناکی ایجاد می کنند که ریسک اوردوز در آن بسیار است.

آیا باید خودکشی در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی جدی گرفته شود؟

همانطور که گفته شد اقدام به خودزنی و خودکشی در این بیماران زیاد است و 10 درصد از آنان این مسیر را تا انتهای راه می پیمایند.

بسیاری از آنان از این راه برای تخلیه روانی یا جلب توجه استفاده می کنند. تهدید به خودکشی یکی از استراتژی های آنان برای برنده شدن در دعوا و بحث است.

به همین دلیل، پس از گذشت مدتی از بیماری، ریسک خودکشی در آنان جدی گرفته نمی شود.

این تعبیر حتی در درمانگران نیز دیده می شود و بسیار دیده می شود که اقدام به خودکشی و خودزنی توسط بیمار از سوی درمانگر به تلاش برای جلب توجه تعبیر می شود.

با این حال، خانواده باید علائم و نشانه های خطر را زیر نظر بگیرند و احتمال خودکشی را در بیمار خود ارزیابی کنند.

چگونه احتمال خودکشی در بیمار شخصیت مرزی ارزیابی می شود؟

احساس، خلق و خو و رفتار بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی می تواند به سرعت تغییر کند و موجب تعجب و سردرگمی اطرافیان شود. بیمار ممکن است در یک لحظه خشمگین و در لحظه ای دیگر افسرده و در حال خودکشی به نظر برسد.

مشخص شده است که بررسی مراحل روحی در این بیماران می تواند به تشخیص احتمال و پیشگیری از خودکشی در اختلال شخصیت مرزی کمک کند. بر اساس این مدل، بیماران در عرض چند روز، چند ساعت و حتی چند دقیقه ممکن است این مراحل را طی کنند:

• بیچاره و کودک (مرحله قربانی بیچاره)
• خشمگین و حق به جانب (مرحله قربانی خشمگین)
• افسرده و دارای افکار خودکشی (مرحله قربانی گناهکار)

در مرحله قربانی خشمگین، بیمار خود را قهرمان می بیند، هیچ مسئولیتی برای اشتباهاتش قبول نمی کند و دیگران را سرزنش می کند. این مرحله دفاعی در برابر احساس شرم و گناه است. احتمال خودکشی در این مرحله در بیمار کم است، زیرا وی منبع مشکلات را بیرون از خود می بیند.

به علاوه، زمانی که حالت قربانی گناهکار بر بیمار غالب می شود، به خصوص در صورت وجود دیگر ریسک فاکتورها مانند نبود حمایت خانوادگی و اجتماعی، مصرف الکل و مواد مخدر و ابتلا به دیگر بیماری های روانی، احتمال خودزنی و خودکشی افزایش می یابد.

در این مرحله، بیمار خود را مسئول تمام اتفاقات بدی می داند که رخ داده است، زندگی خود را مجموعه ای از اشتباهات و تصمیمات غلط می داند، احساس زشتی، بی ارزشی و بد بودن می کند. این مرحله معمولا با احساس طرد شدن و اضطراب جدایی شروع می شود و معمولا زمانی رخ می دهد که بیمار از یکی از عزیزان خود دور شده است.

بیمار گاهی این مراحل را بسیار سریع طی می کند و در نتیجه ریسک خودزنی و خودکشی در آنها تغییر می کند. اولین گام در پیشگیری از خودکشی در اختلال شخصیت مرزی تشخیص صحیح اختلال، وضعیت روحی فرد و جدی بودن قصد وی در اقدام به خودکشی است.

پیشگیری از خودکشی در اختلال شخصیت مرزی: توصیه هایی برای بیمار

اگر در معرض خطر آنی خودکشی قرار دارید، باید هر چه سریع تر با فردی که می تواند به شما کمک کند تماس بگیرید. پلیس یا اورژانس می توانند در این مواقع به شما کمک کنند.

در صورتی که در معرض خطر فوری خودکشی قرار ندارید، اما به خودکشی و خودزنی فکر می کنید، با مشاور یا درمانگر خود تماس بگیرید و با او حرف بزنید. در مورد احساس و افکار خود صحبت کنید و کمک دریافت کنید.

رنج روحی مرتبط با اختلال شخصیت مرزی بسیار شدید است و باعث می شود احساس کنید که تنها هستید و هرگز بهتر نخواهید شد. به یاد داشته باشید که افرادی در کنار شما هستند که در درمان این اختلال تخصص دارند و به دنبال کمک به شما هستند. درمان می تواند تفاوت زیادی در زندگی شما به وجود آورد.

پیشگیری از خودکشی در اختلال شخصیت مرزی: توصیه های برای اطرافیان بیمار

اگر بیمار شما در معرض خطر آنی خودکشی قرار دارد، او را متقاعد به دریافت کمک کنید یا هر چه سریع تر با اورژانس و پلیس تماس بگیرید.

چنانچه بیمار شروع به تهدید به خودزنی کند، بحران در حال تشدید است. گاهی نشانه های آسیب به خود کمتر واضح است، برای مثال کشیدن پوست، کم غذا خوردن، رنگ کردن یا تراشیدن مو، یا دوری از دیگران. این اقدامات نشان دهنده ناتوانی بیمار در ابراز خویشتن به صورت کلامی است. تشخیص نشانه های اولیه آسیب به خود توسط اطرافیان می تواند به پیشگیری از بروز بحران عاطفی و جدی تر شدن شرایط یا اقدام سریع برای دارودرمانی یا روان درمانی کمک کند.

با این حال، ریسک خودکشی در این بیماران همیشه قطعی نیست. گاهی اطرافیان بیمار تصور می کنند که احتمال خودکشی در بیمار وجود دارد، در حالی که خود او چیزی در این مورد نگفته است.

اگر تصور می کنید که بیمار شما به خودکشی فکر می کند اما اطمینان ندارید، با او حرف بزنید.

به او بگویید که نگرانش هستید، اما صحبتی از خودکشی نکنید. گاهی ایده خودکشی در ذهن بیمار در اثر سوالات متوالی اطرافیان جرقه می زند.

از او در مورد حالات و روحیاتش بپرسید و پیشنهاد کمک بدهید. انجام این کار بسیار دشوار است، زیرا علائم بیماری باعث می شود که تعامل با این افراد پیچیده و دشوار شود.

با نشان دادن محبت و نگرانی خود برای سلامت و ایمنی بیمار، می توانید او را تا حد زیادی با خود همراه کنید. چنانچه شک شما در این مورد به یقین تبدیل شد با درمانگر تماس بگیرید.

در شرایطی که ریسک خودکشی در بیمار وجود داشته باشد و بیمار به طور همزمان دچار افسردگی یا دیگر اختلالات روانی نیز باشد، استفاده همزمان از داروهای ضد افسردگی و روان درمانی برای پیشگیری از خودکشی در اختلال شخصیت مرزی توصیه می شود.

چنانچه ریسک خودکشی کاملا واضح باشد و بیمار به درمان و مصرف دارو تعهدی نشان ندهد، ممکن است بستری کوتاه مدت توصیه شود.

در نهایت باز هم تاکید می کنیم که تمام نشانه های خطر اقدام به خودکشی باید جدی گرفته شود. حتی اگر این رفتار تنها برای جلب توجه باشد، بیمار ممکن است واقعا به خود آسیب بزند یا حتی خودکشی کند. با این حال، لازم نیست هر بار که شما را تهدید به خودکشی کرد، سریع گوشی تلفن را بردارید و با اورژانس یا روانشناس تماس بگیرید.

این کار شما به او این پیام را می دهد که با چنین تهدیدی قدرت فوق العاده ای در هر بحثی خواهد داشت. در عوض، از او بپرسید در حال حاضر چه کاری به او حس بهتری می دهد. احتمالا می خواهد با درمانگر خود حرف بزند یا مایل است با شما به اورژانس برود. دادن مقداری کنترل به بیمار در کاهش بحران، به آرام تر شدن او کمک می کند.

زندگی با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی چه تاثیری بر شما خواهد داشت؟

اختلال شخصیت مرزی تاثیر زیادی بر رابطه شما خواهد داشت. در واقع، بروز مشکلات در رابطه یکی از اولین نشانه های اختلال شخصیت مرزی است.

بیمار اغلب با عزیزان خود دچار بحث و تعارض است و بسیاری از روابط عاشقانه آنها دائما به شکست می خورد. احساس بیمار نسبت به خانواده، دوستان و عزیزان خود روز به روز، ساعت به ساعت تغییر می کند. یافتن این الگوها برای فرد بیمار و افرادی که با او زندگی می کنند دشوار است.

نیازی به گفتن نیست که زندگی با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی پر از فراز و نشیب است. گاهی احساس زندانی بودن می کنید و از ترس آنکه بیمار به خود آسیب بزند در کنار او می مانید.

چه بسیار زمان هایی که ده ها پیام صوتی برای شما می فرستد و باید بلافاصله به او پاسخ دهید. زندگی با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به معنی توسعه مهارت کنترل بحران و ایجاد استقلال در بیمار است.

با استفاده از ابزار صحیح و استراتژی های مناسب، می توانید به بیمار خود کمک کنید.

محیط خانه را چطور باید برای یک بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی آماده کرد؟

مبتلایان به اختلال شخصیت مرزی به محیطی آرام در خانه نیاز دارند. تمام افراد نزدیک (شامل دوستان و همکاران) باید بدانند که زمانی که فرد در حالت بحران است نباید در مورد مسائل مهم بحث کنند.

زمانی که خودتان هم به لحاظ عاطفی شروع به نشان دادن واکنش کرده اید، دست نگه دارید و چند نفس عمیق بکشید.

تمام بحث ها و صحبت ها در خانه، به خصوص در زمان تعامل با بیمار، نباید صرفا به بیماری و درمان وی محدود شود.

لازم به ذکر است که نباید تاکید و تحسین بیش از حدی در مورد پیشرفت وی در درمان داشته باشید، در این صورت، بیمار شروع به تخریب عمدی می کند.

بیمار باید فرصت داشته باشد که در خانه در مورد اخبار، وقایع و دیگر موضوعات مورد علاقه خود صحبت کند. هر روز زمانی را به شوخی یا غذا خوردن دور هم اختصاص دهید.

زندگی با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در دوره های بحران

بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی تقریبا همیشه در بحران به سر می برد. رفتارهای وی اغلب گذرا و ناپایدار است، از این رو یافتن الگوی رفتاری و واکنش های بعدی وی بسیار دشوار است.

زمانی که بیمار در حالت بحران قرار می گیرد، ممکن است به شما توهین کند یا به شما تهمت بزند. پاسخ طبیعی در چنین شرایطی رفتن به حالت دفاعی و واکنش در حد مساوی با او است.

اما به خود یادآوری کنید بیمار شخصیت مرزی نمی تواند خود را جای شما بگذارد. او نمی تواند بین مشکل جزئی و یک فاجعه بزرگ تمایز قائل شود. او هیچ ارزشی برای حالت دفاعی شما قائل نیست.

در عوض، زمانی که بیمار در حالت واکنش و بحران قرار گرفته است، بدون اشاره به اشتباهات او در این بحث، به صحبت های وی گوش دهید.

حرف های او را به خود نگیرید. اگر بیمار به نکته ای اشاره کرد که می توانید آن را اصلاح کنید یا در آن اشتباه کرده اید، آن را تصدیق کنید، عذرخواهی کنید و راهی برای اصلاح آن پیشنهاد دهید. چنانچه بیمار احساس کند که حرف هایش شنیده شده است، به ندرت بحران تشدید می شود.

با این حال، اگر بحث و دعوا تا جایی پیش رفت که بیمار دچار خشم بی حد و حصر شد یا شما را تهدید کرد، بهتر است از موقعیت دور شوید و بحث را زمانی ادامه دهید که او آرام تر شده است.

دوره های بحران بیمار، زمان خوبی برای رسیدگی به موضوعات بالقوه حساس و بحث برانگیز، مانند تمیز کردن اتاق، بودجه خانواده، یا آخرین رسید خرید بی حد و مرز بیمار نیست.

انجام این کار و شروع این گونه بحث ها می تواند بیمار را به گرفتن تصمیمات نامعقول سوق دهد. زمانی که علائم بیماری شدت گرفته است، احتمال بروز رفتارهای دفاعی یا اقدام به خودزنی زیاد است.

از برچسب زنی و سرزنش خودداری کنید. مراقب باشید که به خاطر هر کاری که بیمار انجام می دهد یا هر حرفی که می زد، بیماری اش را سرزنش نکنید. به او برچسب دیوانه یا روانی نزنید. این کارها توهین است و علائم بیماری را تشدید می کند.

چطور با بیمار شخصیت مرزی حرف بزنیم؟

حرف زدن با این دسته بیماران کار ساده ای نیست. گاهی هر حرفی می تواند به تنش و بحث ختم شود.

گوش کردن و حرف زدن موثرترین استراتژی در تعامل با فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است. شاید شما با کلمه به کلمه حرف های او مخالف باشید، اما گوش کردن به معنی موافق بودن نیست.

این کار تنها به معنی تایید احساسات و دیدگاه فرد است. از بیمار سوالات پایان باز بپرسید تا نظراتش را با شما در میان بگذارد، برای مثال «چه چیزی باعث شده امروز چنین حسی داشته باشی؟» یا «این هفته چطور بود؟».

خلاصه کردن و تکرار حرف های بیمار به او حس شنیده شدن و درک شدن را می دهد. برای مثال، اگر پسرتان به شما می گوید که خواهرش را بیشتر از او دوست دارید، به او بگویید «احساس می کنی ما تو را به اندازه خواهرت دوست نداریم؟»

شاید وسوسه شده اید که با او بحث کنید و نظر خود را به او بگویید، اما به خود یادآوری کنید که تکرار حرف های او به معنی موافق بودن با نظرش نیست.

گفتگو با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی برای برنده شدن در بحث یا ثابت کردن محق بودن نیست. شما باید به بیمار احساس شنیده شدن بدهید و تلاش کنید شعله های بحث را خاموش کنید.

توصیه هایی برای حفظ سلامت روان اطرافیان بیمار مبتلا به شخصیت مرزی

به دلیل عدم دریافت همدلی و خودآگاهی نسبت به رابطه از سوی بیمار، زندگی با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی بسیار سخت است. اطرافیان آنها پس از مدتی دچار احساس تنهایی و خستگی می شوند.

برای پیشگیری از چنین حسی، باید برای خود شبکه دوستی دیگری بسازید. زمانی را به بودن در کنار دوستان و مشغول شدن به فعالیت های تفریحی اختصاص دهید.

اگر به حرف زدن با افرادی نیاز دارید که تجربه زندگی با این بیماران را دارند، عضو شدن در گروه های حمایتی مفید است.

از دیگر افراد فامیل و نزدیکان نیز برای مراقبت از بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی کمک بگیرید. یک نفر نمی تواند به تنهایی مسئول تعامل با بیمار و کاهش تنش در مواقع بحران باشد. هرچه افراد بیشتری در خانواده طریقه تعامل با بیمار را بیاموزند، بحران های کمتری شکل می گیرد.

تشخیص:

همان طور که گفته شد به دلیل گنگ بودن راهنمای تشخیصی، ظهور دیرهنگام علائم و شباهت بین علائم این اختلال با برخی از دیگر اختلالات، تشخیص این بیماری گاهی با دشواری همراه است.

تشخیص از سمت اطرافیان و خود بیمار هیچ گاه مورد تایید نیست. اما لازم است که از علائم این اختلال آگاهی داشته باشید. در صورتی که به ابتلا به این اختلال مشکوک هستید، با یک روانشناس/روانپزشک مشورت کنید.

علائم خود را روی کاغذی یادداشت کنید تا به تشخیص بهتر کمک کنید.

آیا اختلال شخصیت مرزی قابل درمان است؟

در گذشته، درمان این اختلال بسیار دشوار بود، از این رو محققان و روانشناسان به این نتیجه رسیده بودند که کار چندانی نمی توان برای بیماران انجام داد. اما امروزه می دانیم که این اختلال قابل درمان است.

در واقع، افق درمان برای مبتلایان به این اختلال بسیار روشن تر از مبتلایان به افسردگی و اختلال دوقطبی است. اما نیاز به رویکردی تخصصی دارد.

حقیقت این است که مبتلایان می توانند بهتر شوند و با درمان و حمایت صحیح این روند سرعت بیشتری می گیرد.

برخلاف بیماری های جسمی، بهبودی در بیماری های روانی معنای متفاوتی دارد. بهبودی به معنی از بین رفتن کامل علائم، عدم نیاز به دارو و درمان نیست.

بلکه، بهبودی در یک بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به معنی تعداد دفعات کمتر تهدید به آسیب به خود، کاهش دفعات فوران خشم و کاهش شدت واکنش های افراطی است.

دوره های عود بیماری محتمل است، اما بحران ها به سرعت حل می شوند و هر بار شما احساس آمادگی بیشتری برای کنترل شرایط پیدا خواهید کرد. در عین حال، با ادامه درمان و پیشرفت بهبودی، بیمار نیز در برداشتن گام های استوارتر به سمت یک زندگی سالم و مفید انگیزه بیشتری خواهد داشت.

بهبودی در این بیماران به معنی شکستن الگوی معیوب تفکر، احساس و رفتاری است که باعث ناراحتی بیمار می شوند. تغییر عادات زندگی ساده نیست.

تصمیم برای صبر کردن، فکر کردن و رفتار کردن به شکلی جدید در ابتدا به فرد احساس غیر طبیعی بودن و ناراحتی می دهد.

اما کم کمک عادت های جدید شکل می گیرند که به تعادل عاطفی و کنترل بهتر در بیمار کمک می کنند.

درمان اختلال شخصیت مرزی چطور انجام می شود؟

اختلالات شخصیتی از جمله اختلال شخصیت مرزی براساس روش های زیر تایید می شوند:

• مصاحبه مفصل با روانپزشک یا روانشناس
• ارزیابی روانشناختی که ممکن است شامل تکمیل پرسشنامه ها باشد
• سابقه پزشکی
• بحث در مورد نشانه ها و علائم بیمار

تشخیص اختلال شخصیت مرزی معمولاً در بزرگسالان انجام می شود، نه در کودکان و نوجوانان. دلیل این امر آنست که به نظر می رسد علائم و نشانه های اختلال شخصیت مرزی ممکن است با بزرگتر شدن کودکان و بالغ تر شدن از بین بروند.

روش های درمانی:

این اختلال عمدتا با استفاده از روان درمانی درمان می شود، اما ممکن است از دارو نیز استفاده شود. در صورتی که ریسک خودکشی در بیمار برود، بستری در بیمارستان توصیه می شود.

درمانگر به بیمار مهارت هایی را برای مدیریت و کنترل شرایط آموزش می دهد. این امر در مورد تمام بیماری های سلامت روان ضروری است.

با استفاده از درمان، بیمار احساس بهتری خواهد داشت و زندگی شاداب تر و با کیفیت تری را از سر خواهد گذراند.

روان درمانی:

روان درمانی که به گفتگو درمانی نیز مشهور است روش درمانی اصلی برای این اختلال است. درمانگر نوع درمان را بر اساس نیاز بیمار مشخص خواهد کرد. اهداف روان درمانی عبارتند از:

• تمرکز بر توانایی فعلی بیمار برای عملکرد روزمره
• مدیریت احساساتی که باعث ناراحتی بیمار می شوند.
• کمک به کاهش تکانه ها با کمک به زیر نظر گرفتن احساسات به جای عمل کردن بر اساس آنها
• کار کردن بر روی بهبود روابط با آگاهی از احساسات خود و اطرافیان
• آگاهی و کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیماری

انواع روان درمانی:

• رفتار درمانی دیالکتیکی:

شامل درمان گروهی و فردی است که به طور خاص برای درمان اختلال شخصیت مرزی طراحی شده است. DBT از یک رویکرد مبتنی بر مهارت استفاده می کند تا به بیمار مدیریت احساسات، تحمل پریشانی و بهبود روابط را آموزش دهد.

• درمان مبتنی بر طرحواره:

این روش درمانی می تواند به صورت جداگانه یا به صورت گروهی انجام شود. درمان می تواند به بیمار در تشخیص نیازهای برآورده نشده منجر به الگوهای منفی در زندگی کمک کند، که ممکن است در بعضی از زمان ها برای بقا مفید باشند، اما به عنوان یک بزرگسال در بسیاری از زمینه های زندگی دردناک است. درمانگر به بیمار کمک می کند که نیازهای خود را از طریق مثبت برآورده کند.

• درمان مبتنی بر ذهنیت:

نوعی گفتاردرمانی است که به شناسایی افکار و احساسات بیمار کمک می کند و دیدگاه متفاوتی از اوضاع در او ایجاد می کند.

• دارو درمانی:

اگرچه هیچ دارویی به طور خاص برای درمان اختلال شخصیت مرزی توسط سازمان غذا و دارو تأیید نشده است، برخی از داروهای خاص ممکن است به درمان علائم یا بیماری های مشترک مانند افسردگی، تکانشگری، پرخاشگری یا اضطراب کمک کنند.

داروها ممكن است شامل داروهای ضد افسردگی، ضد روانگردان ها یا داروهای تثبیت کننده خلق و خو باشند.

در مورد فواید و عوارض جانبی داروها با پزشک خود صحبت کنید.

• بستری در بیمارستان:

در مواردی لازم است که بیمار در بیمارستان یا کلینیک روانپزشکی بستری شود. بستری باعث می شود که بیمار از خطر خودزنی یا خودکشی محافظت شود.

• بهبودی به زمان نیاز دارد:

یادگیری مدیریت احساسات، افکار و رفتارهای شما زمان می برد.

بسیاری از بیماران به خوبی بهبود می یابند، اما برخی دیگر تا همیشه دچار علائم بیماری می شوند.

زمان هایی هست که بیمار احساس بهتر یا بدتری دارد.

اما درمان می تواند به بیمار کمک کند که احساس بهتری در مورد خود داشته باشد.

اجازه ندهید کلیشه های رایج مانع از آن شود که برای درمان به مشاوره روانشناسی مراجعه کنید. شما حق دارید زندگی بهتری را تجربه کنید و از علائم ناتوان کننده بیماری رهایی پیدا کنید.

با تلاش برای درمان به خود و اطرافیانتان شانسی برای بهبود کیفیت زندگیتان بدهید.