به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، محمد مهاجری روزنامه نگار در روزنامه ایران نوشت:«دغدغه ها و مشکلات اصلی بانوان ما، ازدواج و تأمین جهیزیه و اشتغال و تحصیل است، نه رفتن به ورزشگاه. حضور در استادیوم ها برای تماشای مسابقات، فقط برای یک عده معدود محدود شکم سیر لاقید، مهم است.» این عبارات را افراد و رسانه هایی که به محض مطرح شدن حضور زنان در ورزشگاه،چهارستون بدن شان می لرزد، بیان می کنند. چنان هم حرف می زنند که گویی این مطالب را با مشقت زیاد کشف کرده اند و کسی قبل از آنها به افتخار چنین کشفیاتی دست پیدا نکرده است.
دست برقضا نویسنده این سطور هم با این دوستان همراه است که تماشای بازی فوتبال فلان دو تیم، مسأله اصلی بانوان جامعه ما نیست. حتی اگر از اکثر همین خانم هایی که بلیت روز پنجشنبه استادیوم آزادی را خریده اند سؤال کنید، آنها هم خواهند گفت آنقدر مشکل و گره در زندگی شان هست که رفتن به ورزشگاه در میان آنها گم است! پس چه اتفاقی افتاده که این موضوع به مسأله آنها تبدیل شده؟
پاسخ این سؤال از شدت سادگی، به ذهن نمی آید و آن این است که ورزشگاه رفتن زنان را مخالفان موضوع، به یک پدیده بغرنج تبدیل کرده اند. پاره ای از روی دلسوزی می گویند اگر خانم ها در استادیوم حضور پیدا کنند، چون مردها ممکن است حرف های رکیک بر زبان آورند، اخلاق زن ها خراب می شود! خب معلوم است اگر خانم ها در استادیوم از شنیدن چنین حرف هایی اذیت شوند دفعه بعد نمی روند. وانگهی مگر همین حرف های رکیک در کوچه و خیابان و... رد و بدل نمی شود و گفتن آنها سند خورده است به نام استادیوم؟
از سوی دیگر عده ای گمان می کنند این کار، منجر به ساختارشکنی می شود. کدام ساختارشکنی؟ همین خانم ها اتوبوس و مترو سوار می شوند، سینما و پارک و کوه می روند و در هریک از اینها احتمال ساختارشکنی وجود دارد. چرا برای آنها نگران نیستیم؟
و سخن آخر آنکه، واقعاً حضور زنان در ورزشگاه، مسأله اصلی آنها نیست اما از بس یک جریان سیاسی خاص در آن دمیده است، عده ای را سر لج آورده و می خواهند قضیه را به رو کم کنی سیاسی تبدیل نمایند.
همان جریان سیاسی که می خواهد لج طرف مقابل را دربیاورد با تهمت و توهین، آتش دعوا را شعله ور می کند و مسأله ای که براحتی قابل حل است، به گره کور تبدیل می کند.
هنر، این نیست که موضوعات ساده اجتماعی را سیاسی کنیم، بعدش به آن رنگ جناحی بپاشیم، سپس به دعوا و بلبشو تبدیل کنیم و سرانجام از آن قصه امنیتی بسازیم. آنگاه برای حل کردن آن مجبور شویم پای امریکا و دشمنان داخلی و خارجی را وسط بکشیم و... از همان اول، با صبر و حوصله می توان موضوع را از شاخ و برگ های سیاسی و... تهی کرد و به گونه ای برخورد کرد که موضوع بتدریج به تحلیل برود.
