خودروسازی لامبورگینی چگونه به ابر خودرو دنیا تبدیل شد؟

ساخت مدل های اسپرت با هدف شرکت در مسابقات سرعت، توسط آلفارومئو (شرکت آلفا) در سال ۱۹۱۰ آغاز شد. این صنعت، با حضور انزو فراری در تیم آلفارومئو تداوم یافت و پس از تأسیس برند مستقل فراری در سال ۱۹۴۷، متمایز از خودروسازان خارج از ایتالیا، پیشرفت داشت. قبل از آنکه لامبورگینی متولد شود؛ آلفارومئو، فراری، فیات، لانچیا و مازراتی، سبک خاص خودروهای اسپرت ایتالیایی را به دنیا معرفی کرده بودند.

تاریخچه تأسیس لامبورگینی

لامبورگینی (Lamborghini) شرکت خودروسازی ایتالیایی است، که در سال ۱۹۶۳ توسط فروچیو لامبورگینی تأسیس شد. فروچیو از سال ۱۹۶۲ برای طرح جدید خود برنامه ریزی کرده و حدود یک سال بعد، شرکت اتوموبیلی لامبورگینی (Automobili Lamborghini) را با هدف تولید خودروهای اسپرت در سنت آگانتا، افتتاح کرد. این محل، هنوز هم میزبان کارخانه ی اصلی لامبورگینی است.

اولین محصول شرکت، یک پروتوتایپ (نمونه ی پیش تولید) اسپرت لوکس ۲ نفره با نام 350GTV بود که از پیشرانه ی ۱۲ سیلندر استفاده می کرد. بدنه توسط فرانکو اسکالیونه (Franco Scaglione) طراحی شد که سابقه ای درخشان در استودو برتونه داشت و پیش تر برای برندهای مختلف کار کرده بود. یکی از مهندسان سابق فراری که به با نام جیوتو بیزارینی (Giotto Bizzarrini) هم پیشرانه ای ۳.۵ لیتری با قدرت ۳۴۰ اسب بخار برای 350GTV آماده کرد تا یکی از زیباترین و قدرتمندترین خودروهای اسپرت ایتالیا در سال ۱۹۶۳ رونمایی شود.

شاهکار ماندگار تاریخ لامبورگینی در همان سال های ابتدایی ساخته شد. میورا P400 در سال ۱۹۶۶ به نمایشگاه ژنو رسید و به عنوان یک خودروی انقلابی با فناوری های مدرن، مورد توجه قرار گرفت. این محصول، اولین سوپراسپرت تاریخ بود که از پیشرانه نصب شده در عقب وسط بدنه استفاده می کرد. قدرت ۳۴۵ اسب بخار و با گشتاور ۳۶۷ نیوتن متر، میورا P400 را ۵.۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رساند و نهایت سرعت ۲۸۸ کیلومتربرساعت را فراهم می کرد. قیمت این خودرو در زمان تولید، حدود ۲۰ هزار (معادل ۱۵۵ هزار دلار امروزی) بود. تا سال ۱۹۷۳، تعداد ۷۶۴ دستگاه میورا ساخته شد که امروزه در نسخه های مختلف، ۳۵۰ هزار تا یک میلیون دلار ارزش کلکسیونی دارند.

فروچیو لامبورگینی

می توان تاریخ صنعتی ایتالیا و بسیاری دیگر از کشورهای اروپایی را به ۲ دوره ی قبل و بعد از جنگ جهانی دوم تقسیم کرد. خودروسازی لامبورگینی هم، در گروه برندهای مهم کشور سازنده قرار می گیرد که پس از پایان جنگ و شکست ایتالیا شکل گرفت؛ اما امروزه با سودآوری به کار خود ادامه می دهد.

فروچیو لامبورگینی در منطقه ی فرارا شمال ایتالیا به تاریخ ۲۸ آوریل ۱۹۱۶ مصادف با ۸ اردیهشت ۱۲۹۵ متولد شد. والدین او مزرعه دار از طبقه ی متوسط روستایی بودند؛ اما فروچیو به ماشین آلات صنعتی و کشاورزی علاقه ی بیشتری نشان می داد. فروچیو با تشویق خانواده وارد دبیرستان فنی شد و هنگام شروع جنگ در سن ۲۴ سالگی به نیروی هوایی ایتالیا پیوست. بین سال های ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ که ایتالیا درگیر جنگ جهانی دوم بود، فروچیو به تعمیر خودروهای نظامی پرداخت و تبدیل به مهندس تجربی شد.

با اتمام جنگ، فروچیو تصمیم گرفت کارخانه ی تراکتورسازی تأسیس کند. ایتالیا در آن زمان، نیازمند وسایل مدرن برای تغییر صنایع سنتی بود و البته لامبورگینی هم از شرایط استفاده کرد. او به سراغ خودروهای جنگی بلااستفاده رفت و با تبدیل آن ها به تراکتور یا دیگر وسایل کشاورزی، ثروتمند شد. سال ۱۹۴۹، کارخانه ی تراکتورسازی لامبورگینی شروع به کار کرد. شرکت Lamborghini Trattori تا ابتدای دهه ی ۷۰ میلادی عنوان بزرگ ترین تولیدکننده ی ماشین های کشاورزی ایتالیا را در اختیار داشت و امروزه هنوز هم یکی از بهترین برندهای تراکتور دنیا است.

فروچیو به دلیل درک بالای مهندسی و تجربه ی رانندگی با مدل های متنوع، نقاط قوت و ضعف خودروسازان مشهور زمان خود را می دانست. او حتی سابقه ی حضور در مسابقات سرعت داشت و ضمن ارتقاء یک دستگاه فیات توپولینو در رالی میلیا ۱۹۴۸ شرکت کرد. پیش از آنکه فراری در سال های ۱۹۵۰ با ساخت خودروهای اسپرت مشهور شود؛ مرسدس بنز 300SL، جگوار E تایپ و چند دستگاه مازراتی در گاراژ فروچیو لامبورگینی وجود داشتند که به تناوب توسط او استفاده می شدند.

دیدار لامبورگینی با فراری و ایجاد حس رقابت

ابتدای دهه ی ۶۰ میلادی، فروچیو لامبورگینی و انزو فراری (بنیان گذار خودروسازی فراری در سال ۱۹۴۸) به واسطه ی حضور در نمایشگاه های خودرو یا مسابقات سرعت، شناخت نسبی از یکدیگر داشتند. البته نمی توان ادعا کرد، رابطه ی دوستانه و صمیمی میان آن ها شکل گرفته بود؛ اما طی سال های مختلف تصاویر متعددی از فروچیو و انزو در حال گفت وگو وجود دارد.

سال ۱۹۵۸، فروچیو لامبورگینی صاحب یک دستگاه فراری 250GT شد که مشکلات فنی، از جمله سختی کلاچ و صدای ناهنجار پیشرانه داشت. در آن زمان، خدمات پس از فروش فراری ضعیف بود و مکانیک های محلی هم از تعمیر خودروهای گران قیمت این برند ناتوان بودند. پس فروچیو لامبورگینی به انزو فراری نامه ای نوشت و از مشکلات مدل 250GT شکایت کرد. انزو در پاسخ نامه عنوان کرده بود که یک تولیدکننده ی تراکتور، حق ندارد در مورد تولید ماشین های اسپرت حرف بزند.

نماد تجاری لامبورگینی

برخلاف اعتقاد بعضی افراد، استفاده از گاو در لوگوی شرکت لامبورگینی، صرفا به دلیل مقابله با نشان فراری (اسب ایستاده روی پاها) نبوده است. فروچیو لامبورگینی، از کودکی به گاو علاقه داشت و بعدها نیز به طرفدار مسابقات گاوبازی اسپانیا تبدیل شد. دیگر نکته ی جالب، هم زمانی تولد بنیان گذار لامبورگینی در برج گاو (ثور) است که اردیبهشت ماه را شامل می شود. فروچیو لامبورگینی، پیش از تأسیس شرکت خودروسازی (هنگامی که سازنده ی تراکتور بود) هم از طرح گاو روی محصولات تجاری خود استفاده می کرد.

نماد تجاری لامبورگینی به وضوح یک گاونر را نشان می دهد که با دم برافراشته حالتی تهاجمی دارد. حتی اولین محصول این شرکت هم دارای همین لوگو با رنگ طلایی روی زمینه ی سیاه بوده است. عبارت مربوط به نام شرکت سازنده (Lamborghini) از سال ۱۹۷۲ به نماد تجاری اضافه شد و بالاتر از تصویر گاو قرار گرفت.

استفاده از نام گاو برای محصولات

بعد از تولید 350GT و 400GT، فروچیو تصمیم گرفت از نام های خاص برای تولیدات تجاری خود استفاده کند؛ البته این ترفند، به شخصیت سازی برای محصولات لامبورگینی کمک می کرد و ارزش تبلیغاتی داشت.

میورا، اصطلاحی اسپانیایی برای نوعی از گاوهای نر قدرتمند، باهوش و خطرناک در مسابقات گاوبازی است که اواسط قرن نوزدهم در مزرعه ی میورا پرورش داده می شدند. این اسم برای نخستین سوپراسپرت لامبورگینی انتخاب شد تا کوتاه و به یادماندنی باشد. بسیاری دیگر خودروهای این برند هم نام هایی مرتبط با گاوهای مشهور مسابقات گاوبازی دارند. مثلا اونتادور، گالاردو، اوروس (صورت فلکی گاو) و حتی مورسیه لگو که در زبان اسپانیایی خفاش معنی می دهد؛ از این موارد هستند.

توجه به خودروهای اسپرت ۴ در

فروش بسیار خوب اولین تولیدات لامبورگینی، این برند را به عرضه ی مدل های جدید تشویق کرد. باتوجه به اینکه تقاضا برای نسخه ی ۴ صندلی از اولین محصول شرکت با کد 400GT بیش از مدل ۲نفره (350GT) بود؛ لامبورگینی در سال ۱۹۶۸ اقدام به رونمایی از خودروهای جدیدی با نام های اسپادا و ایسلرو کرد.

اسپادا، پرفروش ترین و موفق ترین محصول لامبورگینی تا شروع دهه ی ۸۰ میلادی محسوب می شود. این خودروی پهن پیکر ۴نفره با بدنه ی کوپه ۲در، توسط مارچلو گاندینی طراحی شد. نام اسپادا به شمشیر یا خنجری اشاره دارد که ماتادور (گاوباز) برای مبارزه با گاو استفاده می کند. تا سال ۱۹۷۸، تعداد ۱۲۱۷ دستگاه لامبورگینی اسپادا تولید شد. تمامی این خودروها مجهز به پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۳.۹ لیتری بودند.

لامبورگینی با رشد بسیار خوب و موفقیت تجاری، دهه ی ۷۰ میلادی را آغاز کرد. تقاضا برای میورا و اسپادا وجود داشت و روزهای خوش برای شرکت پیش بینی می شد. این شرایط، دوام چندانی نیافت و با شروع بحران اقتصادی ۱۹۷۳، خودروسازی لامبورگینی هم به ورشکستگی و تعطیلی کامل نزدیک شد.

آخرین محصول لامبورگینی که تحت مدیریت فروچیو با مهندسی مارچلو گاندینی و پائولو استانزانی (طراحان میورا) رونمایی شد، کانتاش بود. این محصول با پیشرانه ی عقب وسط، ظاهری آینده نگر و مطابق آخرین دستاوردهای علم آیرودینامیک، جایگزین میورا محسوب می شد. نام کانتاش برخلاف سنت لامبورگینی، ارتباطی با گاو یا مسابقات گاوبازی نداشت و به پیشنهاد گاندینی از زبان پیدمونتی (منطقه ای در ایتالیا با جمعیت ۲ میلیون نفر) به معنی «خیلی خوب» گرفته شد.

کانتاش از اولین سوپراسپرت های دنیا بود که درهای قیچی شکل داشت. این خودرو از تایرهای پیرلی روی رینگ های ۱۵ اینچ با پهنای ۳۴۵ میلی متر استفاده می کرد که بزرگ ترین نمونه در زمان خود بود. اولین سری با کد LP400 پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۳.۹ لیتری با قدرت ۳۷۵ اسب بخار داشت و حدود ۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید. تا سال ۱۹۹۰، تعداد ۱۹۸۳ دستگاه کانتاش توسط لامبورگینی تولید شد. آخرین نسخه های این خودرو دارای پیشرانه ی ۵.۲ لیتری با قدرت ۴۵۰ اسب بخار بودند که نهایت سرعت ۳۰۰ کیلومتربرساعت و سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۴.۷ ثانیه فراهم می کردند.

تغییر مالکیت لامبورگینی

در سال ۱۹۷۴، فروچیو لامبورگینی حق مالکیت شرکت و کارخانه را به دلیل کاهش فروش و سودآوری واگذار کرد. مهم ترین عوامل تاثیرگزار بر فقدان خریدار برای محصولات لامبورگینی، به افزایش قیمت بنزین و بحران در اقتصاد جهانی مربوط می شد. این عوامل، تقاضا برای خودروهای پرمصرف ۱۲ سیلندر و گران قیمت را کاهش داد.

پانزده سال پیش از مرگ فروچیو لامبورگینی، خط تولید خودروسازی که او بنا نهاده بود، در سال ۱۹۷۸ تعطیل شد. بانک ها این شرکت و متعلقات آنرا حراج کردند. تا سال ۱۹۸۰ خبری از لامبورگینی نبود. فیات ایتالیا در سال ۱۹۶۶ به مالکیت ۵۰ درصد سهام فراری رسید و علاقه ای به نجات لامبورگینی نشان نداد. هیچ کدام از غول های صنعتی اروپا هم سهام این شرکت ایتالیایی را خریداری نکردند؛ اما ۲ برادر سوئیسی فرانسوی زبان اقدام به سرمایه گذاری در لامبورگینی کردند. ژان کلود و پاتریک میمران در سال ۱۹۸۱، مالکیت لامبورگینی را با پرداخت ۳ میلیون دلار تصاحب کردند. آن ها در اولین اقدام خود، تولید کانتاش را از سر گرفتند و ضمن سرمایه گذاری بر پروژه های تازه، مدیریت تمام بخش های لامبورگینی را در سال ۱۹۸۴ به دست گرفتند. در این زمان پاتریک میمران با عنوان مدیرعامل لامبورگینی، تنها ۲۷ سال داشت.

پس از بهینه سازی کانتاش با مدیریت برادران میمران، جالپا در سال ۱۹۸۱ رونمایی شد تا یک سوپراسپرت میان رده با قیمت پایین تر باشد. این محصول، همراه پیشرانه ی ۸ سیلندر ۳.۵ لیتری، ۲۵۵ اسب بخار قدرت و ۳۰۵ نیوتن متر گشتاور داشت. سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۶ ثانیه و نهایت سرعت ۲۵۰ کیلومتربر ساعت هم، جالپا را به رقیبی برای فراری ۳۰۸ و ۳۲۸ تبدیل کرد. این خودرو با مجموع تولید ۴۱۰ دستگاه تا سال ۱۹۸۸ تولید شد.

دومین محصول جدید لامبورگینی پس از بازگشایی کارخانه، شاسی بلند سنت شکن با کد LM002 بود. بلندپروازی برادران میمران، به یک خودروی قدرتمند با توانایی های عالی برای سفرهای خارج از جاده منجر شد که در سال ۱۹۸۶ به تولید رسید. پیش از رونمایی LM002، دو مدل پروتوتایپ موتور عقب با نام های چیتا و LM001 ساخته شده بودند. در نهایت، LM002 با هدف ارائه به نیروهای نظامی و علاقه مندان طبیعت گردی با پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۵.۲ لیتر یا ۷.۲ لیتر در جلو، تولید شد. لامبورگینی LM002 با مجموع تولید ۳۲۸ دستگاه تا سال ۱۹۹۳، از نخستین شاسی بلندهای لوکس و سوپراسپرت دنیا محسوب می شود که با امکانات ویژه، مورد توجه ثروتمندان قرار گرفت. سبک طراحی این خودرو، الهام بخش هامر (هام وی) به نظر می رسد.

بحران دوم با مالکیت کرایسلر

در سال ۱۹۸۷، گروه کرایسلر امریکا که هنوز وارد شراکت با فیات نشده بود؛ خودروسازی لامبورگینی را طی معامله ای به ارزش ۲۵ میلیون دلار از برادران میمران خریداری کرد. تنها محصولی که با مدیریت کرایسلر معرفی شد، دیابلو بود که سال ۱۹۹۰ به تولید رسید. سال ۱۹۹۴، کرایسلر هم از مالکیت لامبورگینی انصراف داد تا یک شرکت تجاری با نام مگاتک (MegaTech) همراه مدیران مالزیایی و اندونزیایی، صاحب برند گاو خشمگین شوند. در نهایت، لامبورگینی به گروه فولکس واگن آلمان فروخته شد تا از سال ۱۹۹۸ تاکنون، تحت مدیریت آئودی (زیر مجموعه ی فولکس واگن) فعالیت کند.

لامبورگینی، دهه ۱۹۹۰

دیابلو، به عنوان جایگزین کانتاش در سال ۱۹۹۰ معرفی شد. این خودرو در نتیجه ی پروژه ای به تولید رسید که با کد ۱۳۲ توسط برادران میمران، سال ۱۹۸۵ آغاز شده بود. طرح اولیه، توسط مارچلو گاندینی کشیده شد؛ اما با تغییر مدیریت لامبورگینی، توسط مهندسان امریکایی کرایسلر و تام گیل طراح دوج وایپر، تعدیل شد. دیابلو در زبان اسپانیایی به معنی شیطان است.

اولین نسخه ی تجاری دیابلو، همراه پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۵.۷ لیتری، ۴.۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید؛ اما با ثبت نهایت سرعت ۳۱۵ کیلومتربرساعت، عنوان سریع ترین خودروی جاده ای و پرتیراژ جهان را به دست آورد. بعد از تغییر مالکیت لامبورگینی با حضور طراحان فولکس واگن و آئودی، دیابلو در سال ۱۹۹۹ تغییر چهره داد تا به جای چراغ های مخفی شونده (Pop-up Headlamp)، از نوع ثابت عاریت گرفته شده از نیسان 300ZX استفاده کند. بین سال های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۱، تعداد ۲۸۸۴ دستگاه دیابلو تولید شد.

قرن بیستم و دوران طلایی لامبورگینی با مدیریت آلمانی

اولین سال های فعالیت لامبورگینی به عنوان زیرمجموعه ی آئودی، با بحران اقتصاد جهانی همراه شد. پیش از آغاز قرن بیستم با تدبیر فردیناند پیچ (نوه ی بنیان گذار پورشه و مدیرعامل وقت گروه فولکس واگن)، برندهای بوگاتی، بنتلی و لامبورگینی خریداری شدند. کسب مالکیت لامبورگینی، حدود ۱۱۰ میلیون دلار هزینه داشت و تقریبا ۵ سال زمان برد تا به تولید محصولی جدید و سودآور منجر شود.

حدود ۱۰ سال پس از رونمایی دیابلو، پروژه ی ساخت یک سوپراسپرت جدید با کد L147 آغاز شد. لوک دانکرولک ۳۵ ساله ، طراح اصلی پروژه بود که در نهایت به دلیل حالت خاص بدنه و چراغ ها، مورسیه لگو ( مورچه لاگو به معنی خفاش) نام گرفت. مورسیه لگو همچنین نام یک گاو مشهور است که در مسابقات گاو بازی سال ۱۸۷۹ اسپانیا بعد از ۲۴ ضربه ی خنجر زنده ماند.

تمامی مدل های مورسیه لگو با پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۶.۲ یا ۶.۵ لیتر تولید شدند که قدرت ۵۸۰ تا ۶۷۰ اسب بخار فراهم می کردند. ارزان ترین مدل، در زمان ۳.۹ ثانیه و قدرتمدترین نمونه با لقب سوپرولوچه (فوق العاده سریع: Super Veloce)، تنها ۳ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید. مورسیه لگو با تولید ۴۰۹۹ دستگاه بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰ یکی از پرفروش ترین سوپراسپرت های لوکس تاریخ محسوب می شود.

لامبورگینی اونتادور به عنوان جای گزین مورسیه لگو در سال ۲۰۱۱ رونمایی شد. این سوپراسپرت از نسل جدید پیشرانه های ۱۲ سیلندر تنفس طبیعی لامبورگینی با حجم ۶.۵ لیتر استفاده می کند که در نسخه های مختلف، ۷۰۰ تا ۷۶۰ اسب بخار قدرت دارد. حتی ارزان ترین مدل اونتادور هم، در زمانی کمتر از ۳ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسد و نهایت سرعت ۳۵۰ کیلومتربرساعت دارد. سوپراسپرت پرچم دار لامبورگینی با تیراژ ۱۲۰۰ نسخه در سال، تاکنون بیش از ۹۰۰۰ دستگاه فروش داشته است و همچنان تولید می شود.

هوراکان، دیگر محصول موجود در سبد لامبورگینی است که به جای گالاردو از سال ۲۰۱۴ به فروش می رسد. این محصول، از همان پیشرانه ی V10 ساخت آئودی با حجم ۵.۲ لیتر استفاده می کند؛ اما به لطف جعبه دنده ی دوکلاچ و ۷ سرعته ی ساخت لامبورگینی، در زمانی کمتر از ۳.۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسد. پیشرانه ی نسخه ی پایه از هوراکان، ۵۸۰ اسب بخار قدرت دارد؛ درحالی که قوی ترین مدل با لقب پرفورمانته ۶۳۰ اسب بخار تولید می کند.

محصول نهایی لامبورگینی اوروس مجهز به پیشرانه ی ۴ لیتری V8 ساخت آئودی است که به لطف توربوشارژ دوگانه، ۶۴۰ اسب بخار قدرت دارد و ۳.۶ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسد. در ۹ ماه نخست سال ۲۰۱۹، اوروس به رکورد فروش ۲۷۰۰ دستگاه اوروس رسید که در تاریخ لامبورگینی سابقه ندارد. این عدد برای هیچ خودروی دیگری در تاریخ با قیمت بیش از ۱۵۰ هزار دلار هم تکرار نشده است.

محصولات جدید لامبورگینی در سال 2021

در سال 2021، کمپانی لامبورگینی (Lamborghini) از مدل های جدیدی رونمایی کرده است که بازار این برند را گسترده تر و البته هیجان انگیزتر می کنند.

لامبورگینی هوراکان STO 2021

لامبورگینی ورژن جدیدی از سری محبوب و پرطرفدار هوراکان را که STO (Huracan STO) نام دارد، معرفی کرد. STO مخفف عبارت Super Trofeo Omologata است. در حقیقت طراحی و ساخت STO از یک ماشین مسابقه ای به نام Super Trofeo Evo سرچشمه می گیرد. هوراکان جدید، نسخه ای منحصر به فرد از این ماشین مسابقه ای بوده و مناسب برای شهر و جاده است.

موتور مدل STO همان پیشرانه V10 است که هوراکان پرفورمانته (Huracan Performante) نیز از آن استفاده می کند. این موتور 5.2 لیتری قدرتمند، نیرویی برابر با 639 اسب بخار و گشتاوری معادل 565 نیوتون.متر تولید می کند. بیشینه سرعت این عضو جدید از خاندان هوراکان شگفت انگیز است و به 311 کیلومتر بر ساعت می رسد. نکته جالب تر این است که سرعت، تنها در عرض سه ثانیه به 100 کیلومتر بر ساعت می رسد. همچنین اگر می خواهید سرعت را به 200 کیلومتر بر ساعت برسانید، تنها لازم است 9 ثانیه صبر کنید.

هوراکان STO تقریبا 43 کیلوگرم از مدل پرفورمانته سبک تر است، زیرا مانند این مدل مجهز به سیستم AWD نیست. از طرفی بیشتر پنل های استفاده شده برای ساخت این پرچمدار جدید، از جنس فیبر کربنی هستند. از این ماده سبک وزن، حتی در داخل کابین نیز استفاده شده است. همچنین به این مدل جدید، سه حالت رانندگی جدید STO، Trofeo و Pioggia اضافه شده است که به ترتیب تنظیمات استاندارد، مسابقه ای و مناسب با آب و هوای نامناسب را به همراه دارند.

نکته بسیار جالب این است که علاقه مندان به خرید این ماشین جذاب، خاص و خوش ساخت، می توانند از طریق برنامه Ad Personam کمپانی سازنده، رنگ و استایل مورد علاقه خود را برای ماشین انتخاب کرده و همان را سفارش دهند.

لامبورگینی SC20 2021

مدل بعدی جدید که آوازه اش همه جا را پر کرده است، لامبورگینی SC20 (Lamborghini SC20) است. در حقیقت این مدل، شبیه به یک آوِنتادور SJ (Aventador SVJ) بدون سقف و مجهز به یک موتور 6.5 لیتری فوق قدرتمند V12 است. قدرت و گشتاور این پیشرانه دیوانه کنند به ترتیبب به 759 اسب بخار 720 نیوتون.متر می رسد. گیربکس اتوماتیک هفت سرعته SC20، نیرو را به هر چهار چرخ منتقل می کند.

طراحان و سازندگان این مدل که در زیبایی و کاربرد هیچ از دیگر اعضای خانواده بزرگ لامبورگینی کم ندارد، تیم موتور اسپرت این خودروساز ایتالیایی است. نکته جالب اینجاست که گروه Squadra Corse زمانی تصمیم گرفت این مدل را طراحی کرده و بسازد که یک مشتری ها از آن ها درخواست کرد. این فرد به قدری خوش شانس و البته متمول است که کمپانی بدون هیچ چون و چرایی، در خواست وی را قبول کرد. رنگ بدنه نیز به انتخاب خود مشتری بود. هیچ اطلاعاتی از هویت این فرد و قیمت مدل سفارشی او در دسترس نیست. پیش تر در سال 2018، این تیم مسئولیت ساخت آلستون SC18 (SC18 Alston) را برعهده گرفت.

طراحی بدنه کاملا ایرودینامیک بوده و برای ساخت آن از فیبر کربنی استفاده شده است. حتی باله پشتی نیز از همین جنس است. به همین دلیل جریان هوا در SC20 مانند دیگر محصولات مسابقه ای این برند ایتالیایی کنترل می شود. البته که درست مانند مدل قبلی، این لامبورگینی یک ماشین شهری است، نه مسابقه ای. چرخ های 20 اینچی جلو و چرخ های 21 اینچی عقب که مانند بدنه سفید و آبی هستند، زیبایی این ماشین را دو چندان می کند. جنس آن ها از آلیاژ است.

رئیس تیم فنی لامبورگینی، ماریزیو رجیانی (Maurizio Reggiani) می گوید:« مدل SC20 ترکیبی از پیچیدگی های مهندسی، مهارت ایتالیایی، ویژگی های شخصیتی اسپرت و طراحی پیشرفته است. این محصول نمونه ای از هم نشینی موتور V12 و فیبر کربن است که یک ماشین بدون سقف را تشکیل می دهند. این محصول بدون شک، DNA لامبورگینی را در بر دارد.»

سرگذشت عجیب بوگاتی، خاص ترین خودرو دنیا که نمی دانستید!