به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه آرمان ملی، محسن رفیقدوست گفت: آن مقطع تسخیر سفارت آمریکا از مدارکی که به دست آمد، مشخص شد یک گروه افراطی مذهبی خشک مغز همانند فرقان با چند واسطه از سفارت آمریکا دستور می گرفتند. به یاد دارم دانشجویان برگه ای را به من دادند که آن اثبات می کرد دستور ترور شهید مطهری از جاسوسخانه آمریکا صادر شده است و این دستور با چند واسطه به دست گروهک فرقان رسید و این گروه نیز آن را اجرا کرد.
بخش هایی از این گفتگو را بخوانید:
از سال ۱۳۵۸ تاکنون نظرات متفاوتی پیرامون اقدام دانشجویان پیرو خط امام (ره) در تسخیر لانه جاسوسی گفته شده است. مشخصا آیا حضرت امام از ابتدا در جریان این مساله قرار داشتند؟
در خصوص لانه جاسوسی حقیقتا اطلاع دقیقی ندارم که آیا حضرت امام قبل از اشغال لانه از این اقدام اطلاع داشت یا نداشت. اما به عنوان یک پیرو امام از سال ۱۳۴۰ یعنی زمانی که ایشان تایید کرد هر آنچه ایشان فرمودند: برای ما حجت بود. من از برنامه تسخیر لانه جاسوسی خبر داشتم و به خواست نماینده امام در سپاه به آن ها کمک کردم.
آن مقطع تسخیر سفارت آمریکا از مدارکی که به دست آمد، مشخص شد یک گروه افراطی مذهبی خشک مغز همانند فرقان با چند واسطه از سفارت آمریکا دستور می گرفتند. به یاد دارم دانشجویان برگه ای را به من دادند که آن اثبات می کرد دستور ترور شهید مطهری از جاسوسخانه آمریکا صادر شده است و این دستور با چند واسطه به دست گروهک فرقان رسید و این گروه نیز آن را اجرا کرد. زمانی که این برگه به دست من رسید آیتی نفر دوم و یا سوم این گروهک بود. من از قبل هم با گودرزی آشنایی داشتم و همکلاس درس عربی من با استادی بادامچیان در مدرسه شیخ عبدالحسین بازار بود.
من پس از دستگیری آیتی آن برگه را با ترجمه اش به زندان اوین بردم و به او نشان دادم البته او خیلی بددهنی و هتاکی می کرد. زمانی که به سپاه رفتم، مرحوم شهید کچویی گفت: با آیتی چکار کردی؟ گفتم چطور؟ گفت: خودکشی کرد یا بعد از آنکه پرونده چند تن از اعضای دولت موقت به عنوان عوامل سیا از آن ها نام برده شد آن موقع تحولی بود، چون همان تایید امام برای من کافی بود تا وقتی مساله لانه در جریان بود پشتیبانی آن ها با ما بود. حضرت امام از اشغال لانه جاسوسی تحت عنوان انقلاب دوم یاد کردند.
حدود چهار دهه از آن وقایع می گذرد؛ اگر بازگشتی به آن دوران داشته باشید آیا حاضر به تکرار آن روز ها هستید؟
برای آنکه بدانید من چه دیدگاهی دارم آن را با مثالی پاسخ می دهم. من با اقدام عده ای خودسر که به کنسولگری عربستان حمله کردند، ۱۰۰ درصد مخالف بوده و هستم.
برخی مطرح می کردند با توجه به اینکه در حافظه تاریخی مردم ایران، دو کشور انگلستان و شوروی (روسیه) جایگاه بسیار منفی داشته و دارند، شاید تسخیر سفارت انگلیس و شوروی از سوی دانشجویان پیرو خط امام بهتر بود. اینطور نیست؟
نه؛ من به عنوان فردی که ۷۹ سالگی را پشت سرگذاشته و وارد ۸۰ سالگی شده ام این گونه وقایع را نمی بینم. دو نکته را در اینجا مهم می دانم که به آن اشاره کنم؛ اولا در اوایل جنگ مساله ای را شاید شنیده باشید که من سیلی بر صورت سفیر شوروی زدم. این مساله خیلی مشهور شد. یک روز احمدآقا با من تماس گرفت و گفت: امام فرمودند: سفیر روس را بخواهید و وی را تخفیف دهید.من به احمدآقا گفتم من چیزی به سفیر شوروی نفروختم که بخواهم به وی تخفیف دهم.
احمد آقا گفتند خفتش بده (خوارش کن)، چون در سال ۶۱ وزیرسپاه بودم گفتم سفیر شوروی را احضار کنید، آمد و خیلی برخورد تندی با وی کردم، به گونه ای که اجازه ندادم بنشیند و دم در به صورت ایستاده او را نگه داشتم. همچنین رهبران شوروی را با سخنان درشتی خطاب کردم، گفتم این خرس های قطبی در شوروی نمی دانند که صدام آمریکایی است. شما از قول ما به آن ها بگو اگر به صدام آمریکایی میگ ۲۵ و موشک «اسکاد بی» بدهید ما ۷۰ میلیون بمب در شوروی داریم که چاشنی آن در دست ماست.
ما فتیله آن چاشنی ها را روشن می کنیم. سفیر شوروی گفت: منظور شما مسلمانان است؟ گفتم بله. یا زمانی که گورباچف سرکار آمد سفیر تازه شوروی آمد، سفر پیشین نامش بولدوریف بود و فارسی را خیلی خوب صحبت می کرد. سفیر بعدی گدوف بود. گدوف درخواست ملاقات داده و گفته بود که درخواست ملاقات با یکی از انقلابیون را دارم نه وزیر سپاه، من گفتم در ابتدا یک سوال دارم اول جواب من را بده تا پاسخ شما را بدهم.
گفتم دشمنی آمریکا با ایران طبیعی و از نظر دنیایی شاید درست باشد، اما دشمنی شما از نظر واقعیت و انصاف درست نیست. ایران حیاط خلوت آمریکا بود. حدود ۳۵ الی ۶۰ هزار مستشار آمریکایی در ایران داشت.
همه چیز ایران در دست آمریکایی ها بود. ایران انقلابی کرد که نه تنها آن ها را از ایران بیرون انداخت بلکه آن ها را از منطقه بیرون انداختیم. این در حالی است که شاید کوچکترین کمکی که به شوروی کردیم این بود که آمریکایی ها دستگاه ها و تجهیزات شنودی در بهشهر داشتند که بر اساس گفته کارشناسان می توانستند به کمک این تجهیزات تا عمق خاک شوروی را رصد و شنود کنند. ایران در آن تاسیسات جاسوسی را بست. به صراحت گفتم که انقلاب مردم ایران یک چنین خدمتی به شوروی کرد.
او گفت: اتفاقا دشمنی شوروی با ایران موضوعیتش بیشتر است تا دشمنی آمریکا با شما. آن یک دشمنی ظاهری است. از نظر ایران با اسنادی که تا آن زمان داشتیم ردپای انگلیس و شوروی در کودتای نوژه دیده نمی شد. اسناد نشان می داد که این کودتا مستقیما با هدایت آمریکا انجام شد، حتی افسرانی که در کودتای نوژه نقش داشتند در بازجویی های خودشان گفتند که تا قبل از اشغال لانه و استعفای دولت موقت ما خودمان با آمریکایی ها تماس گرفته و گفتیم آمادگی یک کودتا را داریم. آن ها گفتند نیاز نیست و در حال حاضر دولت موقت برای ما خوب است.
مدتی بعد و زمانی که دولت موقت ساقط شد تماس گرفتند که کودتا را آغاز کنید. درگیری ایران با آمریکا بر سر پذیرش شاه در ایالات متحده آغاز شد که در نهایت منجر به تسخیر لانه جاسوسی گشت. هر چند برخی از دانشجویان پیرو خط امام بعد ها به نوعی توبه کرده و طرفدار آمریکایی ها شدند. باید تصریح کرد که در آن زمان مردم و دانشجویان اشغال لانه جاسوسی امر قابل قبولی می دانستند.
آنچنان که منابع مختلف در خصوص جلسه فرماندهان عالی رتبه ارتش در محل ستاد بزرگ ارتشتاران به ریاست ارتشبد قره باغی می نویسند، سه سناریو برای ارتش در آنجا به منظور تصمیم گیری مطرح می شود: پیوستن به انقلابیون، اعلام بی طرفی یا حمایت از دولت بختیار که نهایتا ارتش اعلام بی طرفی می کند. چرا ارتش اعلام بی طرفی کرد؟ همچنین چرا پس از انقلاب ارتشبد فردوست و ارتشبد قره باغی اعدام نشدند؟
این جلسه روز ۲۲ بهمن تشکیل نشد. از ۲۱ بهمن همان ساعاتی که امام فرمودند: حکومت نظامی نیست اولین فردی که دستگیر شد و آن را به مدرسه رفاه آوردند، سپهبد رحیمی فرمانده نیروی زمینی و فرماندار نظامی تهران بود.
پیش از آن من با او ملاقات کرده بودم، خیلی هم گردن کلفت و در ایمان به شاه مومن بود. به خاطر دارم در روز ۲۳ بهمن، اکبر پوراستاد را که یک تاجر آهن بود برداشتم و پشت میز رئیس ستاد ارتش نشاندم تا حضرت امام فردی را برای این جایگاه معرفی نماید. اولا با ورود حضرت امام در ۱۲ بهمن ۵۷ شیرازه حکومت پهلوی از هم پاشید به طوری که ژنرال هایزر روزی که امام دولت موقت را معین کردند از ایران خارج شد.
هایزر در خاطراتش می نویسد من با بدبختی سران ارتش را گرد هم جمع می کردم. ۱۷ بهمن خود من در مدرسه علوی عده ای را مامور کرده بودم تا افرادی را که بازرگان به عنوان وزیر معرفی می کرد یکی یکی به وزارتخانه ها می بردیم هنوز انقلاب به پیروزی نرسیده بود. پذیرش بی طرفی را قبل از ۲۲ بهمن در خودشان سامان داده بودند.
اما خود ارتشبد فرودست را دیدم و با وی صحبت هم کردم. وی همکلاسی و امین شاه بود. ویژگی که فردوست داشت این بود که خیلی به دنبال جمع کردن اموال نبود لااقل زمانی که من به بنیاد رفتم خیلی گشتم ببینم از فردوست چیزی گرفتند دیدم نه اصلا چیزی نداشته است. دو نفر از نظر مالی چیزی نداشتند یکی هویدا و دیگری فردوست بود.
فردوست طراح و استراتژیست بود. اما از یک تاریخی از این مساله ناراحت بوده که چرا شاه به سخنانش گوش نمی کند. بعد از انقلاب می بیند که همه چیز به هم خورده است و تصمیم می گیرد برای آگاه سازی آیندگان افشاگری کند. خیلی هم از وی مراقبت می شد، اما متاسفانه سکته کرد وگرنه نمی گذاشتیم به وی آسیبی وارد شود. وقتی از وی انگیزه اش را پرسیدم او گفت: در درجه اول یک ایرانی ام بنابراین وطنم را دوست دارم. امروز هم وطن من را قرار است شما اداره کنید. باید بدانید که بر این مملکت چه گذشته است. شبهاتی که درخصوص انقلابی به این عظمت مطرح می شود، صحیح نیست.
زمانی که فردی همکاری می کند باید از وی استفاده کرد. فرد دیگری همچون رحیمی بود. سپهبد رحیمی یکی از ۴ نفری بود که در پشت بام مدرسه رفاه تیر باران شد آن را هم می شناختم گفت: چشمان و دستانم را نبندید ما با شما جنگ داشتیم شما در این جنگ پیروز شدید طبیعی است که ما را بکشید.
چنین فردی برای چه باید زنده بماند؟ اما فردوست گفت: من اطلاعات زیادی دارم و آماده ام تا این اطلاعات را به شما بدهم. حالا اگر خائن به شاه شده خدارو شکر همچنین مومن به ما شده بازهم خدارو شکر. بنا بود که هر چه می توانند از فردوست بیشتر اطلاعات بگیرند، اما قسمت نشد.
بعد از انقلاب تا چند سال اول اطلاعات در دست سپاه پاسداران قرار داشت. بعد تصمیم گرفته شد تا وزارت اطلاعات تشکیل شود. شخصا به عنوان وزیر سپاه کمک کردم تا وزارت اطلاعات تشکیل شود حتی محمد شریعتمداری که در آن زمان معاون ری شهری بود از پوشش وزارت سپاه برای مکاتباتش استفاده می کرد.
چند بار فردوست را ملاقات کردید؟
دو بار فردوست را دیدم. فردی خیلی جدی بود. همچنین وی از موضع قدرت سخن می گفت. او فکر می کرد اعدامش می کنیم از این مساله نیز ناراحت نبود. هویدا به من گفت: اعدام من را به تاخیر بیندازید من اطلاعات زیادی دارم که متاسفانه این کار را نکردند.
شاید هویدا اگر حداقل چند ماه زنده می ماند پس از گفتن صحبت هایش در نهایت اعدام می شد، چون حق این افراد همان بود که در نهایت در اجرا شد. اگر مردم ایران جنایاتی را که در زمان رژیم گذشته انجام می شد می دیدند بسیاری از سؤالات و شبهات برایشان حل می شد.
