معرفی کتاب مرگ خانم مگینتی‌ اثر آگاتا کریستی

پوآرو با نفرت اطراف اتاقی را که توی آن ایستاده بود، نگاه کرد. اتاق بزرگی بود، ولی غیر از بزرگی امتیاز دیگری نداشت. پوآرو انگشتانش را روی قفسه های کتاب کشید و چهره اش در هم رفت. همان طور که حدس می زد پر از گردوخاک بود. با احتیاط روی کاناپه نشست و فنرهای درب و داغون کاناپه فوری پایین رفت. دو تا مبل کهنه هم بود که می دانست وضع بهتری دارد. سگ خشم آلودی که حدس می زد گرسنه باشد، روی صندلی چهارم که ظاهراً راحت تر از بقیه بود، نشست بود و خرخر می کرد.

اتاق بزرگ بود و کاغذدیواری های کهنه موریس داشت. چند تابلو گراور با موضوعاتی ناخوشایند کج وکوله به دیوار آویزان بود. یکی دو تابلو رنگ روغن کوچک هم دیده می شد. روکش صندلی ها کهنه و کثیف بود. فرش داخل اتاق طرح زشتی داشت و از چند جا سوراخ بود. وسایل و خرت وپرت های مختلف توی اتاق ولو بود. میزها چرخ نداشت و دست که می زدی، تکان می خورد و نزدیک بود بیفتد. یکی از پنجره ها باز بود و ظاهراً بسته نمی شد. در موقتاً بسته بود، ولی معلوم بود که بسته نمی ماند. جفتش جا نمیفتاد؛ بنابراین با کمترین وزشی باز می شد و باد سرد و سوزدار زمستانی اتاق را پر می کرد.

پوآرو دلش به حال خودش سوخت و با خودش گفت: «اذیت می شوم. خیلی اذیت می شوم.»

درباز شد و سرما و خانم سامرهیز باهم وارد اتاق شدند. خانم سامرهیز نگاهی به داخل اتاق انداخت و بعد در جواب یک نفر در دوردست جیغ کشید:

-چی؟

و دوباره از اتاق بیرون رفت.