آب مروارید اغلب با افزایش سن ایجاد می‌شود و ممکن است بخشی طبیعی از پیری باشد. در حقیقت، بیش از نیمی از همه آمریکایی‌های 80 ساله و بالاتر یا آب مروارید دارند یا برای رهایی از آب مروارید تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اند. با این حال، تغذیه نامناسب، اختلال‌های متابولیکی، قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید یا سایر منابع تابش، تروما و برخی از داروها مانند کورتیزون می‌تواند رشد آن را تسریع کند. هیچ درمان پزشکی اثبات شده‌ای وجود ندارد. تکنیک میکرو جراحی مدرن همراه با کاشت لنز داخل چشمی می‌تواند دید طبیعی را در اکثر قریب به اتفاق بیماران بازگرداند. به استثنای برخی موارد غیر معمول، تأخیر در درمان منجر به نتیجه نامطلوب نمی‌شود. آب مروارید همچنان عامل مهم نابینایی است. در سراسر جهان، موارد نابینایی ناشی از آب مروارید از 12.3 میلیون نفر در سال 1990 به 20 میلیون نفر در سال 2010 افزایش یافته است، و نسبت نابینایی ناشی از آب مروارید از 12.7 درصد در آمریکای شمالی تا 42 درصد در جنوب شرقی آسیا متغیر است. جراحی آب مروارید در اکثر مناطق جهان افزایش یافته است و نسبت موارد نابینایی ناشی از آب مروارید کاهش یافته است.
جراحى چشم: چکاندن 0/5ml (داخل چشمی) از محلول 1% در اتاقک قدامى چشم (این کار توسط پزشک انجام شود) براى ایجاد حالت میوز در زمان جراحی.
گلوکوم: چکاندن 2-1 قطره (موضعی) از محلول 3%-0/75%، دو تا سه‌بار در روز؛ از پماد روزى دو بار استفاده شود.
کارباکول به صورت غیر مستقیم فعالیت کولین استراز را مهار می‌کند ولی خود در برابر هیدرولیز توسط کولین استراز مقاوم است. کارباکول هر دو گیرنده موسکارینی و نیکوتینی را تحریک می‌کند که در نتیجه سبب افزایش آزاد سازی استیل کولین می‌شود. کارباکول با انقباض عضله عنبیه و جسم مژگانی باعث انقباض مردمک شده (میوزیس) و نهایتا باعث کاهش فشار داخل چشم در افراد مبتلا به گلوکوم و افراد سالم می‌شود. از طرفی با انقباض جسم مژگانی و میوزیس مسیر خروج مایع اضافه باز شده و با خروج آن فشار داخل چشم کاهش بیشتری می‌یابد. کارباکول با کاهش فعالیت عضلات خارج چشمی باعث اتساع عروق خونی ملتحمه، عنبیه و جسم مژگانی شده و در نتیجه نفوذپذیری دیواره عروق در آن ها افزایش یافته و این خود سبب احتقان و التهاب در چشم می‌شود.
وقتی دارو به صورت موضعی در چشم استفاده شود به سختی مقدار اندکی از دارو به داخل اپیتلیوم قرنیه سالم نفوذ می‌کند. برای افزایش نفوذ این دارو ترکیبات تر کننده مانند بنزالکونیوم کلراید استفاده می‌شود.
کارباکول ممکن است از پوست سالم نیز جذب شود. در استفاده موضعی در چشم، میوزیس طی10 تا 20 دقیقه ایجاد شده و حداکثر کاهش فشار چشم طی 4 ساعت روی می‌دهد.
در تزریق داخل چشمی حداکثر میوزیس طی 2 تا 5 دقیقه ایجاد می‌شود.
در مصرف موضعی میوزیس برای 4 تا 8 ساعت باقی می‌ماند و فشار داخل چشم حدودا تا 8 ساعت کاهش می‌یابد.
در تزریق داخل چشمی میوزیس تا 24 ساعت ادامه می‌یابد.
قطره کارباکول، به‌منظور کاهش فشار داخل چشم پس از جراحی آب مروارید تجویز می‌شود که البته همه افراد واجد استفاده از این قطره نیستند. این قطره همانند دیگر قطره‌های چشمی می‌تواند دارای عارضه و آسیب‌هایی باشد که درصورت استفاده درست، این عوارض کاهش پیدا می‌کند.
