افرادی که تمایل دارند از تناسب اندام خوبی برخوردار باشند، اغلب به سراغ باشگاه های ورزشی می روند. اما ایجاد تغییر در برخی از ماهیچه ها، ازجمله عضلات ساق پا، بسیار دشوار است. اگر عضلات ساق پای شما از تناسب مناسبی برخوردار باشند، احتمالاً به آن ها زیاد توجه نکرده اید. آن ها در موقعیت خود قرار داشته و به شما کمک می کنند راه بروید و یا بدوید. اما اگر آن ها ضعیف باشند و یا از تناسب خوبی برخوردار نباشند، احتمالاً ذهن شما را به خود مشغول کرده اند. بسیاری از بیماران که به علت آسیب دیدگی یا بیماری ها دچار ضعف عضلات ساق پا هستند، برای جبران ظاهر ناخوشایند پاهای خود به دنبال گزینه های درمانی افزایش حجم و یا چاق کردن ساق پا می باشند. افزایش حجم ساق پا به واسطه افزایش تناسب ظاهر پا، اغلب باعث افزایش روحیه افراد می شود. این روش درمانی از طریق افزایش حجم و برجسته سازی ساق پا، می تواند جذابیت افراد و تناسب ظاهری آن ها را افزایش دهد.
بسیاری از مردان و زنان احساس می کنند، پاهای آن ها بیش ازحد باریک و یا لاغر است و نسبت به بقیه بدن آن ها تناسب ندارد. برخی از بیماران در اثر اختلالات مادرزادی مانند بیماری پا چنبری و یا فلج اطفال، در خصوص پاهای خود احساس خوشایندی ندارند. هدف از تقویت و افزایش حجم ساق پا، بازگرداندن تناسب طبیعی به شکل ظاهری اندام های تحتانی است، به نحوی که شما بتوانید، لباس دلخواه خود را پوشیده و با اعتمادبه نفس ساق پای خود را در معرض دید قرار دهید.
نحوه انجام پروتز ساق پا
ایمپلنت ها از لحاظ ابعاد از 10 اینچ طول و 6 اینچ عرض متفاوتند – اما عموماً بسته به مهارت جراح و تجربۀ وی در ایجاد ساختار نهاییِ قطعۀ سیلیکون متنوعند – و معمولاً همگی با ضخامتی حداکثر نه بیش از 1 اینچ پیچ می شوند. آنها در برش هایی 3 سانتیمتری واقع در زیر استخوان باسن و در مجاورت استخوان بند دوم بزرگتر (Greater Trochanter) قرار داده می شوند. آنها درست در زیر وجه عضلۀ مجاور قرار می گیرند، که سبب مخفی شدن کلّی آنها از فضای بیرونی میگردد. ایمپلنت های زیبایی مفصل ران اغلب به همراه سایر روش های زیبایی شناسی مانند لیپوساکشن یا ایمپلنت پستان انجام می گیرند.
در هنگام مراجعه به مطب قبل از عمل، پاها اندازه گیری می شود و ایمپلنت های مناسب به ترتیب سفارش، استریل و آماده می شوند. در روز عمل، بیمار تحت بیهوشی عمومی قرار می گیرد و روی میز اتاق عمل روی شکم قرار می گیرد. برش در ناحیه عضله گاستروکنمیوس ایجاد می شود. حلقه یک پوشش الیافی از خود ماهیچه است. از ابزار ویژه ای برای ایجاد جیب بین این حلقه و عضله زیرین استفاده می شود. این شکاف به اندازه کافی بزرگ است که ایمپلنت در آن ایمن باشد. در طول این برش، برای کنترل هرگونه خونریزی که معمولاً بسیار کم است، مورد توجه دقیق قرار می گیرد. سپس کاشت ایمپلنت به آرامی در شکاف وارد می شود و از همان تکنیک برای قرار دادن ایمپلنت دوم در همان پا استفاده می شود. پا از نظر معاینه مورد بررسی قرار می گیرد و اگر نتیجه خوب به نظر برسد، برش در حلقه با بخیه بسته می شود. فرد به حالت رو در رو برگردانده می شود و به اتاق ریکاوری منتقل می شود.
دوره ریکاوری را می توان به بهبودی جراحی کوتاه مدت و بهبودی طولانی مدت زیبایی تقسیم کرد. بهبودی بعد از عمل در هفته اول یا همان هفته اول است. در این مدت به فرد دستور داده می شود که در اطراف خود پیاده روی کند اما هنگام دراز کشیدن یا نشستن پاهای خود را بالا نگه دارد که تورم را کاهش می دهد و در نتیجه ناراحتی را کاهش می دهد.
روز اول یا دو روز اول بیمار در رختخواب است که پاها بالاتر از زمین است اما با کمک همراه استحمام می کند و حتی ممکن است مسافت های کمی را طی کند. بعد از گذشت دو روز، پانسمان ها برداشته می شوند و فرد مورد تشویق قرار می گیرد تا روال جدی تری از پیاده روی را شروع کند. این امر به عضلات اجازه می دهد كه به داشتن ایمپلنت ها عادت كنند و به پوست پاها اجازه می دهند كه شروع به كشش و احساس راحتی بیشتری كنند.
بعد از برداشتن لباس ها، فرد ممکن است دوش روزانه کوتاه بگیرد. بعد از هفته اول یا بیشتر، فرد معمولاً احساس راحتی بیشتری در راه رفتن در مسافت های بیشتر، خواهد داشت، حتی اگر کمی به سختی راه برود. معمولاً فرد بعد از دو تا سه هفته عادی تر راه می رود اما بسیار متغیر است. این همان آغاز مرحلۀ بهبودی درازمدت است.
در مرحله بهبودی طولانی مدت است که دو تا سه هفته بعد از عمل راه رفتن طبیعی تر شروع می شود و پوست شروع به کشش می کند و ظاهر براق خود را از دست می دهد. ممکن است در اطراف برش ها کبودی کمی وجود داشته باشد ولی این شروع به ناپدید شدن می گردد.
یک داروی ویژه پیشگیری / کاهش اسکار حدوداً دو تا سه هفته بعد از عمل تجویز می شود. هیچ فعالیت جدی مانند وزنه برداری، دوچرخه سواری، دویدن و غیره وجود ندارد. معمولاً حدود یک یا دو ماه بعد از عمل می توان به آن فعالیت ها ادامه داد اما به هرگونه ناراحتی یا تورم مداوم بستگی دارد و از فردی به فرد دیگر متفاوت است. بدون عوارض، فرد معمولاً در ماه یا دو ماه بعد از جراحی به فعالیتهای کامل و بدون محدودیت بر می گردد. معمولاً بیمار در طی 4-6 هفته به انجام فعالیت های بدنی کامل باز می گردد.
آیا عوارض تزریق ژل لب زیاد است؟
کاربرد جراحی پروتز
این درمان برای بیمارانی توصیه می شود که پاهای بسیار لاغر و ساق پای خطی و بدون انحناء دارند.
بی حسی/ بیهوشی
جراحی پروتز تحت بیهوشی عمومی یا بی حسی اپیدورال انجام می شود.
تکنیک جراحی
جراح ناحیه قرارگیری پروتز را با در نظر گرفتن سایز و آناتومی بیمار اندازه گیری می کند و پوست را با مداد مخصوص نشانه گذاری روی پوست علامت می زند و اندازه پاکت یا کیسه یعنی فضایی را محاسبه می کند که باید بریده شود تا جا برای قرارگیری پروتز ایجاد شود. جراح برشی افقی را به طول 4 سانتی متر در پشت زانو ایجاد می کند، سپس پروتز را زیر فاسیای ساق پا قرار می دهد. به این ترتیب پروتز به بخشی از ساختار عضلانی تبدیل می شود و همراه با دیگر ساختارهای پا به صورت عضلانی و به شیوه ای کاملاً طبیعی حرکت می کند. جراح برش را لایه به لایه با بخیه اینترادرمال می دوزد. بیمار پس از جراحی پروتز باید 24 ساعت بستری شود.
مدت زمان جراحی
جراحی پروتز عملی سریع است و حدود 60 دقیقه طول می کشد.
دوران بهبود
بیمار باید گن فشرده کننده مخصوص را به پا کند. بیمار می تواند مدت کوتاهی پس از عمل بایستد و بدون عصا یا چوب زیربغل راه برود. اگرچه بیمار اجازه دارد تا پس از عمل راه برود، اما باید به پا استراحت بدهد و پا را اندکی بالا بگذارد تا ورم نکند.اگر شغل بیمار مستلزم انجام فعالیت های فیزیکی یا پیاده روی طولانی نباشد، می تواند فعالیت های معمول را یک هفته پس از جراحی شروع کند.مصرف آسپرین یا دیگر داروهای حاوی سالیسیلات تا دو هفته قبل و بعد از عمل ممنوع است.بیمار باید به مدت یک هفته به اندازه کافی به پا استراحت بدهد و پا را تا حد امکان بالا بگذارد. بیمار پس از مرخص شدن می تواند 4 تا 5 بار در روز، هر بار به مدت 10 تا 15 دقیقه با سرعت آهسته راه برود و سپس پاها را بالا بگذارد تا از ترومبوز وریدی جلوگیری شود. البته ترمبوز وریدی عارضه ای نادر است.
