به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز، همه ما گاهی حس خاطره‌انگیزی داریم. آرزو می‌کنیم که‌ای کاش می‌توانستیم در زمان، مکان یا موقعیتی باشیم که پیش‌تر اتفاق افتاده است و غصه چیزی را می‌خوریم که دیگر از دست رفته است.
واژه نوستالژی یا nostalgia در زبان یونانی باستان ریشه دارد و از مسیر لاتین نو به زبان‌های امروزی وارد شده است. این واژه متشکل است از 2 بخش nostos به معنای «خانه» و algos به معنای «رنج»، و در اصل به معنای رنج یا غم دوری از خانه بوده است. اول‌بار در سوئیس قرن هفدهم بود که یوهانس هفر از این واژه برای توصیف نوعی وضعیت یا حالت روانی مشاهده‌شده در سربازان مزدور سوئیسی استفاده کرد.
هفر نوستالژی را در دسته بیماری‌های روانی قرار داد. تا قرن‌ها پس از او نیز نوستالژی و دل‌تنگی برای وطن نوعی بیماری و اختلال روانی در نظر گرفته می‌شد و پزشکان به‌دنبال شناخت این بیماری و یافتن درمانی برای آن بودند. درمان‌هایی که برای نوستالژی تجویز می‌شدند، عبارت بودند از استفاده از زالو، امولسیون‌های گرم خلسه‌آور، افیون و حتی بازگشتن به خانه (بازگشتن سربازان سوئیسی به آلپ!).
سرانجام در اوایل قرن نوزدهم بود که پزشکان رفته‌رفته نوستالژی را به‌عنوان نوعی حالت عمومی و شایع به رسمیت شناختند و آن را نوعی حزن و احساس افسردگی تلقی کردند. در قرن بیستم بیشتر پزشکان نوستالژی را با احساس دل‌تنگی برای خانه یا وطن یکی می‌دانستند و آن را یک سازوکار روان‌شناختی بی‌فایده در نظر می‌گرفتند که فقط دانشجویان و مهاجران وقتی نمی‌توانستند به زندگی جدیدشان دور از وطن عادت کنند، تجربه‌اش می‌کردند.
اواخر قرن بیستم بود که پزشکان و پژوهشگران شروع کردند به تفاوت‌گذاشتن بین 2 مفهوم نوستالژی و دل‌تنگی برای خانه. در این زمان دل‌تنگی برای خانه با مسائل مربوط به سلامت روان، از قبیل اضطراب جدایی در یک دسته قرار گرفت و مفهوم نوستالژی بیشتر با داشتن تصاویر آرمانی از دوران کودکی یا زمان‌های شاد گذشته گره خورد.
در ادامه تصویری نوستالژی از یک خوراکی قدیمی را ببینید:
