پیشرانه‌های رادیال یا شعاعی چگونه کار میکنند؟

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز،موتور شعاعی (به انگلیسی: Radial engine) یا موتور ستاره ای یک موتور رفت و برگشتی از نوع موتور درون سوز است که سیلندرها مانند پره های چرخ در بیرون از کارتر (موتور) مرکزی قرار دارند.

هنگامی که از روبه رو به این نوع از موتور نگاه می کنیم شبیه ستاره است که به این سبب به آن موتور ستاره ای نیز می گویند.

قبل از اینکه موتورهای جت بر روی هواپیما مورد استفاده قرار گیرند استفاده از خانواده موتورهای ستاره ای رایج بوده است.

موتورهای رادیال با تعداد سیلندرهایی از ۳ تا ۱۳ عدد ساخته می شدند که البته همواره تعداد سیلندرها فرد است و به دلیل اینکه وقتی از روبرو به این موتورهای نگاه می کنیم شبیه به ستاره به نظر می رسند به موتورهای رادیال، موتور ستاره ای هم گفته می شود. عمده استفاده از پیشرانه های رادیال در هواپیماها بود و قبل از اختراع و متداول شدن موتورهای جت، موتورهای رادیال بسیار رایج بوده و در هواپیماها مورداستفاده قرار می گرفتند به گونه ای که اکثر هواپیماهای جنگ جهانی دوم مجهز به موتورهای بسیار قدرتمند شعاعی بودند؛ بنابراین دوران اوج استفاده از این نوع پیشرانه ها در زمان جنگ جهانی دوم بود.

در موتورهای رادیال سوپاپ ها توسط یک میل بادامک حلقه ای باز و بسته می شوند که خلاف جهت میل لنگ در گردش است و معمولاً در این موتورها از تعداد بادامک کمتری نسبت به دیگر موتورهای درون سوز استفاده می شود. به عنوان مثال در یک پیشرانهٔ رادیال ۵ سیلندر تعداد ۴ بادامک برای باز و بسته کردن سوپاپ های هر ۵ سیلندر وجود دارد درحالی که این تعداد در یک موتور ۵ سیلندر خطی معمولی با تعداد سوپاپ یکسان، ۱۰ عدد است. علاوه بر این موتورهای شعاعی عمداً از سیستم خنک کنندگی هواخنک استفاده می کردند.

بااینکه موتورهای رادیال اوایل قرن بیستم اختراع شدند اما بعد از جنگ جهانی اول متداول شده و بسیار مورداستفاده قرار گرفتند زیرا در دهه های ۱۰ و ۲۰ میلادی بیشتر از موتورهای دوار در هواپیماها استفاده می شد. در موتورهای دوار، سیلندرها حول میل لنگ می چرخند؛ اما این موتورها به دلیل محدودیت های ذاتی ای که داشتند در اوایل دههٔ ۲۰ و پس از پایان جنگ جهانی اول کم کم منسوخ شده و موتورهای رادیال جای آن ها گرفتند. بدین ترتیب دوران موتورها رادیال آغازشده و شرکت هایی در کشورهای مختلف به ساخت این پیشرانه ها پرداختند.

قدرت بسیار زیاد: پیشرانه های رادیال از قدرت بسیار بالایی برخوردار بودند به طوری که به عنوان مثال موتور رادیال ۱۸ سیلندر پرت اندویتنی که از دو ردیف موتور رادیال ۹ سیلندر تشکیل شده بود، با ۴۶ لیتر حجم، قدرتی بین ۲۰۰۰ تا ۲۴۰۰ اسب بخار تولید می کرد. این پیشرانه در هواپیماهای یک موتوره ای چون گرومن F6F هلکت و هواپیماهای دوموتوره ای مانند نورث روپ P-61 مورداستفاده قرار می گرفت.

تحمل آسیب بالا: سیستم خنک کنندهٔ آب خنک به طورکلی در جنگ ها آسیب پذیرتر است زیرا برخورد یک گلولهٔ کوچک به موتور به راحتی می تواند موجب خارج شدن تمامی مایع خنک کنندهٔ موتور گردد درحالی که موتور هواخنک تا حد زیادی در برابر آسیب های جزئی مقاوم است.

قابلیت اطمینان بالا: موتورهای رادیال به دلیل میل لنگ کوتاه، لرزش کمتر و قابلیت اطمینان بیشتری دارند.