پل کارل (چکی: Karlův most)، پلی تاریخی است که از روی رودخانهٔ ولتاوا در پراگ می‌گذرد. کار ساخت این پل تحت حمایت کارل چهارم در سال 1357 میلادی آغاز شد و در اوایل قرن پانزدهم به اتمام رسید. این پل جایگزین پل جودیت شد که در بین سال‌های 1158 تا 1172 ساخته شده بود که در سال 1342 توسط سیل به شدت آسیب دید. پل جدید در اصل با نام پل سنگی (به چکی: Kamenný most) یا پل پراگ (به چکی: Kamenný most) شناخته میشد؛ ولی از سال 1872 تاکنون تحت نام پل کارل شناخته می‌شود. به دلیل اینکه تا سال 1841 این پل تنها مسیر برای عبور از رودخانه ولدآوا بود؛ مهمترین مسیر ارتباطی میان قلعه پراگ و شهر قدیمی و مناطق مجاور بود.
از روی این پل می‌توانید مناظر شگفت‌انگیزی از برج‌های متعدد، کلیساها و کاخ‌های قرون وسطایی شهر را تماشا کنید. منظره دیدنی مالا استرانا که با مجموعه قلعه پراگ اشغال شده بسیار زیبا و تماشایی خواهد بود. پل چارلز به خاطر موقعیت ویژه و مهمی که دارد نقش قابل توجهی را در تاریخ پراگ بازی کرده است. در سال 1648 در اواخر جنگ سی ساله، ارتش یورشی سوئدی‌ها روی این پل متوقف شد و در سال 1744 پروسی‌ها در همین جا شکست خوردند. امروزه این پل پر از گردشگران و فروشندگان سوغاتی است و بدون شک یکی از جاذبه‌های مهم سفر به پراگ محسوب می‌شود.
در سال 1357 میلادی پادشاه «چارلز چهارم» دستور ساخت یک پل جدید را صادر کرد. ناظر این پروژه «پیتر پارلر» (Peter Parler) بود که در آن زمان بر روی ساخت کلیسای جامع «سنت ویتوس» نیز کار می‌کرد. پارلر یک پل 502 متری در شمال پل جودیت سابق بر روی رودخانه ساخت. این پل بر روی 16 طاق قرار گرفت که پهنای آن برای عبور چهار کالسکه به طور همزمان کافی بود. ساخت این پل در سال 1402 به اتمام رسید. به مدت سه قرن این پل تنها رابط دائمی بین دو کرانه رودخانه بود. در آن زمان این پل به نام پل پراگ یا پل سنگی شناخته میشد ولی بعد از سال 1870 نام آن را به افتخار پادشاه چارلز چهارم به پل چارلز تغییر دادند.
تا سال 1841 پل چارلز به عنوان تنها وسیله عبور از رودخانه ولتاوا و مهمترین ارتباط بین قلعه پراگ و شهر قدیمی و مناطق مجاور آن بود که این ارتباط زمینی باعث شد پراگ به عنوان یک مسیر تجاری بین اروپای شرقی و غربی به شمار رود. این بنا از بلوک های ماسه سنگ ساخته شده است که هر انتهای آن با برج های مستحکم (برج های پل کوچک شهر، برج پل قدیمی شهر) احاطه شده اند. این پل 516 متر طول و تقریباً 10 متر عرض دارد. ارتفاع پل چارلز 13 متر بوده و بر روی 15 ستون قرار دارد و به عنوان یک پل کمان با 16 قوس ساخته شده است. ابتدا یک صلیب چوبی در مرکز پل چارلز قرار داشت که در قرن 17 این صلیب با یک صلیب برنزی جایگزین شد. در سال 1683 اولین تندیس به پل اضافه شد. این پل توسط یک کوچه پیوسته از 30 مجسمه تزئین شده است که بیشتر آنها به سبک باروک ساخته شده اند و مشهورترین آنها تندیس سنت جان نپوموک است. بیشترین شهرت پل چارلز به دلیل وجود همین مجسمه هاست.
پل چارلز در ابتدا به جز یک صلیب چوبی که در مرکز آن نصب شده بود هیچ تزئینی نداشت. در قرن هفدهم این صلیب چوبی با یک صلیب برنزی جایگزین شد. اولین تندیس در سال 1683 به پل اضافه گردید که مجسمه‌ای از «یوحنای قدیس نِپوموک (نفوموک)» (St. John of Nepomuk) بود. این تندیس بعد از نصب، بسیار معروف گشته و در نتیجه بیش از بیست مجسمه دیگر نیز در اوایل قرن 18 به پل اضافه شدند. در طول زمان، تندیس‌های بیشتری نیز به این مجموعه پیوستند. جدیدترینِ آنها در سال 1938 ساخته شد. امروزه جمعاً سی تندیس پل چارلز را تزئین می‌کنند.
شاید تصور آن سخت باشد، اما پل چارلز مدت زیادی به عنوان یک بلوار بزرگ اصلی مورد استفاده قرار می‌گرفت و حتی تراموا نیز از آن عبور می‌کرد. در سال 1950 این پل تبدیل به یک پل عابر پیاده شده و امروزه پر از گردشگران و فروشندگان خیابانی است.
پل چارلز بیش از هر چیزی به خاطر مجموعه مجسمه‌های باروکی قرار گرفته در قسمت نرده‌هایش شهرت دارد. بسیاری از مجسمه‌های اصلی با نسخه‌های کپی جایگزین شدند زیرا عوامل محیطی آسیب‌های جدی به آنها زده بود و حتی برخی از آنان طی طغیان‌های متعدد رودخانه از بین رفته بودند. نسخه‌های اصلی در موزه «لاپیداریوم» به نمایش گذاشته شده‌اند. شاید همه این تندیس‌ها از نظر هنری ارزشمند نباشند اما برخی از آنها واقعاً شاهکارند. در ادامه به شرح برخی از نمونه‌های گران‌بهای این مجموعه می‌پردازیم.
تندیس یوحنای مقدس نِپوموک در سال 1683 توسط «ماتیاس روخ مولر» (Matthias Rauchmüller) و «یان بروکوف» (Jan Brokoff) ساخته شد. این تندیس اولین مورد از مجموعه تزئینات بعدی پل بود و علت اینکه این پل برای قرار گیری مجسمه انتخاب شده بسیار واضح است؛ اسقف اعظم نپوموک تا حد مرگ شکنجه شده و پیکرش از پل چارلز به داخل رودخانه انداخته شد. نقش برجسته‌های زیر مجسمه این داستان را روایت می‌کنند. برخی اعتقاد دارند لمس کردن ان نقش برجسته شانس می‌آورد!
یکی از مهمترین آثار روی پل، مجموعه مجسمه‌های «لوتگارد مقدس» (Lutgarde) هستند. این مجسمه‌ها در سال 1710 توسط «ماتیاس براون» (Matthias Braun) خلق شدند و راهب نابینای فلاندری، لوتگارد را نشان می‌دهند که تصویر مسیح مصلوب را در یک رویا مشاهده می‌کند.
در نزدیکی قسمت شهر کوچک پل چارلز دو مجسمه ارزشمند، اثر «فردیناند بروکوف» (Ferdinand Brokoff)، خلق شده در سال 1714 به چشم می‌خورند. یکی از آنها سه قدیس را نشان می‌دهد. در روبروی آنها تندیس «ویتوس مقدس» را خواهید دید. یک شیر که قرار بود در میدان نبرد او را بکشد، در حال لیسیدن پای اوست.
پل چارلز توسط برج‌هایی در دو انتهای آن محافظت میشد. برجی که در سمت محله قدیمی قرار دارد توسط پیتر پارلر در بین سال‌های 1370 تا 1391 ساخته شد. در انتهای شهر کوچک دو برج وجود دارند. برج کوچک‌تر به نام برج جودیت، در سال 1188 برای نگهبانی پل جودیت و برج بلندتر در سال 1464 به دستور شاه جرج به عنوان همتایی برای برج محله قدیمی پراگ ساخته شد.
بهترین زمان سفر به پراگ، پایتخت زیبای جمهوری چک، اواخر بهار تا اوایل پاییز است. همچنین بهترین زمان برای آمدن به پل چارلز هنگام غروب خورشید است که می توانید از منظره ای نفس گیر قلعه پراگ در برابر آسمان عصر لذت ببرید. اگر نمی خواهید در زمان خیلی شلوغ از پل دیدن کنید، بهتر است شب یا صبح خیلی زود را برای بازدید از این پل انتخاب کنید.
پل چارلز که با نام پل کارل نیز شناخته می‌شود، در 9 ژوئیه سال 1357 میلادی به طول 520 متر ساخته شد و خرافات بسیاری را با خود به همراه آورد. تا سال 1841، این پل تنها راه عبور از روی رودخانه ولتاوا به‌شمار می‌رفت و مهمترین مسیر ارتباطی میان قلعه پراگ با شهر قدیمی و مناطق مجاور آن بود. این پل امروزه با وجود مجسمه‌های فراوان از جمله مجسمه امپراتور مقدس روم، چارلز چهارم شهرت بسیاری دارد.
