به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از رکنا، واقعیت های اجتماعی، پرونده های قضایی و مشکلات واقعی جامعه از جمله سوژه های مورد علاقه فیلمسازان برای ساخت فیلم هستند که به شکل های مختلفی انتخاب و روایت می شوند تا شاید دردی از جامعه کم یا راه حلی برای برطرف کردن آن پیدا شود.
سرنوشت قاتلان بابک خرمدین چه شد
به گزارش رکنا، ازجمله فیلم هایی که براساس واقعیت ساخته شده اند می توان به فیلم «شب های تهران» که درباره یک قاتل زنجیره ای یا همان خفاش شب است، فیلم «خشم و هیاهو» که روایتگر قتل رسیدن همسر دوم ناصر محمدخانی بازیگر فوتبال است، فیلم «شبی که ماه کامل شد» که داستان زندگی عبدالرحیم ریگی و قتل همسر و برادر همسرش را روایت می کند و… اشاره کرد که از جذابیت های قابل توجهی برخوردار هستند و عنوان پرفروش ترین ها را از آن خود کرده اند.
مردم پرونده های قضایی را دنبال می کنند، اتفاقات روز را می خوانند و نسبت به مسائل مختلف جامعه واکنش نشان می دهند و وقتی فیلمی درباره یک پرونده قضایی یا براساس داستانی واقعی ساخته شود، صوت و تصویر موجود تمایل شان را به دیدن آن بیشتر می کند.
پرونده خرمدیدن ها با یک سکوت عجیب
از جمله اتفاقاتی که چندی پیش مردم را روزها درگیر خود کرد و هنوز هم تلنگری در آن پرونده همه حواس ها را به خودش جمع می کند، ماجرای قتل بابک خرمدین کارگردان سینما توسط پدر و مادرش است. این ماجرا زمانی حواس ها را بیشتر و بیشتر به خود جذب می کند که بامداد ۲۶ اردیبهشت ماه جسد مثله شده این کارگردان در سطل زباله ای واقع در فاز سه شهرک اکباتان کشف شد و پدر و مادر او نسبت به ارتکاب جرم اعتراف کردند.
پدر بابک خرمدین کارگردان سینما در اعترافات خود گفته بود: پسرم مجرد بود، به خاطر اختلافاتی که داشتیم صبح قتل روز یکشنبه او را با خوراندن مواد بیهوشی، بیهوش کردم سپس با ضربات چاقو به قتل رساندم و برای خارج کردن جسدش آن را تکه تکه کرده و در نزدیک ترین سطل آشغال خیابانی انداختم.
قتل بابک خرمدین توسط پدر و مادرش و مثله شدن بدن او چنان در فضای مجازی و کوچه و خیابان پیچید که تا روزها جز آن چیزی شنیده نمی شد. رسانه های تصویری، صوتی و کتبی همه و همه این پرونده را دنبال می کردند گویی همه مان خبرنگار بخش جنایی شده بودیم.
واکنش های جهانی نسبت به قتل بابک خرمدین
حتی رسانه ها و نشریه های فرهنگی جهان به فاصله چهار روز از قتل بابک خرمدین فیلمساز ایرانی به این خبر واکنش نشان دادند.
نشریه «گاردین» ۲۱ می در مطلبی با تیتر «ایران در بهت و حیرت پرونده زوجی که فرزند خود را بیهوش و سپس تکه تکه کردند، قرار دارد» به قتل فیلمساز ۴۷ ساله ایرانی واکنش نشان داد. در این مطلب به صفحه اول روزنامه های ایران در این چند روز اشاره شده و تیتر یکی از این روزنامه ها با عنوان «جامعه در شوک» ذکر شده است.
روز پنجشنبه ۲۰ می خبرگزاری بریتانیایی «مترو» نیز در قسمت سینمایی خود در خبری با تیتر «بابک خرمدین کارگردان ایرانی توسط والدینش در ماجرای یک قتل ظاهرا ناموسی کشته و مثله شد» به این موضوع پرداخت. در خبر «مترو» به سکونت خرمدین در شهر لندن در سال های گذشته و همچنین شوک خبری ناشی از این خبر در فضای مجازی ایران اشاره شده است. در پایان خبر «مترو» با پرویز جاهد منتقد ایرانی نیز گفتگویی کوتاه انجام شده که در آن جاهد، خرمدین را این گونه توصیف کرده است: «بابک یک فیلمساز بود و من او را چند سال پیش اغلب در محافل فرهنگی و هنری لندن ملاقات می کردم. شنیدم که او دلتنگ خانواده اش شده بود و به ایران بازگشت و اکنون این خبر هولناک را دیدم و نمی توانم آن را باور کنم، چه زمانه وحشتناکی است.»
خبرگزاری هندی «ایندیا تودی» نیز یکی دیگر از رسانه های دنیا بود که خبر کشته شدن بابک خرمدین به دست والدینش را پوشش داد. در خبر «ایندیا تودی» گفته های شوکه کننده پدر این فیلمساز در تیتر قرار داده شده است: «اصلا احساس پشیمانی نمی کنم: کارگردان ایرانی توسط والدینش به دلیل مجرد بودن کشته و تکه تکه شد.»
رسانه های «عرب نیوز»، «میدل است آی» و همچنین نشریه اسپانیایی «لاراسون» نیز دیگر رسانه هایی بودند که در ۲ روز گذشته با تیترهای مشابه به این خبر واکنش نشان دادند.
قضاوت ها و افکاری که دوسویه شده بودند
روزهای پایانی اردیبهشت و ابتدایی ترین روزهای خردادماه که افکار عمومی ترجیحا به اخبار قتل بابک خرمدین روی آورده بودند، فضای دوگانه ای در جامعه به وجود آمده بود؛ بسیاری می گفتند اگر چیزهایی که پدر و مادرش می گویند، درست باشد، پس او آدم بد و سزاوار مرگ بوده است، بسیاری نیز این قتل را محکوم می کردند.
همین مساله باعث شد که تعدادی از همکاران و دوستان بابک خرمدین با انتشار متنی در فضای مجازی نسبت به خبرپراکنی ها و شایعات پیش آمده که هول محور این شخصیت ایجاد شده بود، انتقاد کنند.
در بخشی از این متن می خوانیم: «ما امضاکنندگان این متن، به عنوان همکاران دانشگاهی مرحوم آقای بابک خرّم دین اعتراض خود را نسبت به نشر اتهاماتی علیه وی که موجب ترسیم چهره ای منفی از ایشان در جامعه ملتهب از مواجهه با این فاجعه شده است، اعلام می داریم.
ما به عنوان همکاران دانشگاهی ایشان اعلام می کنیم شخصیتی که از بابک خرّم دین می شناختیم انسانی متین، مودب، بی حاشیه، منطقی و متعهد بود. ایشان فردی اندیشمند و مدرّسی مجرّب و بسیار محبوب بود لذا هرگز در اندیشه مان چنین تصویری که از وی ساخته شده، جای نمی گیرد. در واقع نمی توانیم بر اساس صحبت های پدر ایشان، باور کنیم که این مرد محجوب دانشگاه، آن هتّاک جفاپیشه خانه و خانواده باشد. آنانی که وی را در محیط خانواده می شناختند نیز این تصویر را مردود می انگارند. مگر او به عشق خانه و خانواده ترک غربت نکرد و به وطن بازنگشت؟ پس چگونه در مخیّله آدمی می گنجد که او برای آزار والدین اش رجعت کرده باشد؟»
در این گیر و دار، خبری از گرفتن مجوز ساخت مستند «پدرکشتگی» به کارگردانی سیامک میثاقی و تهیه کنندگی مشترک سید امیر سیدزاده و فاطمه پاقلعه نژاد شنیده شد.
در ادامه این خبر آذر (آزیتا) خرمدین در متنی که در اختیار رسانه ای قرار داده بود از سازمان سینمایی خواسته بود که جلوی ساخت این مستند گرفته شود که در بخشی از آن می خوانیم: «صبح شنبه از طریق اخبار خبرگزاری ها مطلع شدم که مستندی با موضوع حادثه ناگواری که برای خانواده ام پیش آمده و درباره قتل برادرم بابک خرمدین و ابعاد روانشناختی و جامعه شناختی آن است، از سازمان سینمایی وزارت محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی پروانه ساخت دریافت کرده است. این در حالی است که سازندگان حتی به خودشان زحمت نداده اند که با من و یا برادرم تماس بگیرند و اطلاعی بدهند و اجازه یا رضایت مان را جویا شوند.»
پرونده ناتمامی که رو به سکوت رفت
این ماجرا تا اوایل تیرماه نیز ادامه داشت و بسیاری از اهالی فرهنگ و هنر به آن واکنش نشان دادند، اما کم کم رنگ ابتدایی خود را از دست می داد. قتل دیگر اعضای خانواده خرمدین نیز از جمله مسائلی بود که افکار عمومی به دنبال برملا کردن آن بودند، همچنین ناپدید شدن داماد خانواده که حالا به نام قتل توسط پدر و مادر خرمدین شناخته می شد از دیگر دغدغه های جامعه در آن روزها شناخته می شد. افکار عمومی خواستار دنبال و برملا کردن پرونده بودند اما برخلاف آن، پرونده کم کم رو به سکوت می رفت؛ سکوتی به یک باره درباره این پرونده به وجود آمد و مشکلات بسیار جامعه نیز بر فراموشی آن تاثیر داشت. تیترها تغییر کرد و این پرونده به انزوای خود فرو رفت.
ما تا به امروز می دانیم که کارگردانی به دست پدر و مادر خود کشته شده است اما درباره سرنوشت قاتلان آن چیزی نمی دانیم.
این نوع سکوت درباره بسیاری از مسائل موجود در جامعه ما به وجود می آید و هیچکس دلیل آن را نمی داند. چگونه می شود پرونده ای مهم که قتل فرزند را به تصویر می کشد اینگونه در سکوت باقی بماند؟
در پایان باید دید کدام ماجرای قتل های زنجیره ای ، فرزندکشی و… به فیلم های سینمایی تبدیل می شوند تا جامعه از آن صوت و تصویر استقبال گرمی داشته باشد.
نقشه سیاه زن تبهکار برای شوهرش
