متن آهنگ فروغ از علیرضا قربانی
مرگ من روزی فرا خواهد رسید، در بهاری روشن از امواج نور در زمستانی غبارآلود و دور، یا خزانی خالی از فریاد و شور می رهم از خویش و می مانم ز خویش، هرچه بر جا مانده ویران می شود روح من چون بادبانِ قایقی، در افق ها دور و پنهان می شود خاک می خواند مرا هر دم به خویش، می رسند از ره که در خاکم نهند آه شاید عاشقانم نیمه شب، گُل به روی گور غمناکم نهند لیک دیگر پیکر سرد مرا، می فشارد خاک دامنگیر خاک! بی تو دور از ضربه های قلب تو، قلب من می پوسد آنجا زیر خاک بعدها نام مرا باران و باد، نرم می شویند از رخسار سنگ گور من گمنام می ماند به راه، فارغ از افسانه های نام و ننگ
