به گزارش سرویس فرهنگ و هنر ساعدنیوز، شاه عباس کبیر 42 سال بر ایران حکومت کرد. از سال 996 هجری قمری تا 1038 (965 تا 1007 هجری خورشیدی). او در 7 بهمن 949 خورشیدی به دنیا آمد و 30 دی 1007 خورشیدی درگذشت.
مورخان به دو دلیل شاه عباس را ملقب به لقب کبیر کردهاند. اول برای اینکه با شاه عباس دوم اشتباه نشود. دوم اینکه او قدرتمندترین پادشاه سلسلۀ صفویه بود و در دوران سلطنتش، ایران مجد و عظمتی پیدا کرد که در کل تاریخ 1400 سالۀ پس از حملۀ اعراب، بیسابقه بوده است.
قطعا اگر حاکمان ایران در دوران پس از شاه عباس، از تدبیر و کاردانی و اقتدار او برخوردار بودند، ایران در آغاز قرن نوزدهم میلادی، کشوری عقب ماندۀ از قافلۀ تاریخ و تمدن نشده بود.
شاه عباس در 1629 میلادی درگذشت. در آن موقع لیبرالیسم در اروپا تازه در حال شکلگیری بود. آخرین پادشاه صفوی، شاه سلطان حسین، در 1722 میلادی از قدرت ساقط شد. از زمان مرگ شاه عباس تا سقوط شاه سلطان حسین، ایران با شیب ملایمی دچار انحطاط شده بود.
شاهان صفوی پس از شاه عباس کارنامۀ درخشانی نداشتند. پس از سقوط شاه سلطان حسین، ایران به مدت 47 سال صحنۀ درگیری تتمۀ صفویان با مدعیان تازه از راه رسیده بود. با روی کار آمدن نادرشاه، جنگ داخلی به پایان رسید ولی نادرشاه فقط 12 سال سلطنت کرد و در 1769 میلادی حکومت و حیاتش به پایان رسید.
شیخ بهایی یکی از نامدارترین دانشمندان عصر خودش بود و خدمت های زیادی در ساخت و بازسازی کشور خصوصا شهر اصفهان کرده است . او در زمان شاه عباس صفوی زندگی میکرد داستان های جالبی از او به یادگار مانده است که سینه به سینه نقل شده تا به ما رسیده است در این داستان شیخ بهایی پندی سودمند به شاه عباس میدهد که در واقع برای تاثیرگذار بودن این پند شخصا ماجرایی را درست میکند و در آن دخیل میشود و شجاعانه برای بیان نظر و پند خودش تا حد مرگ پیش میرود .
منبع: یوتیوب
