به گزارش سرویس علم پایگاه خبری ساعدنیوز، منظومه شمسی خانهی کیهانی ماست؛ سامانهای عظیم با خورشید در مرکز و مجموعهای از سیارهها، قمرها، سیارکها و دنبالهدارها که همگی تحت نیروی گرانش خورشید در حرکتاند.
خورشید، ستارهای متوسط اما قدرتمند، بیش از 99٪ جرم کل منظومه شمسی را در خود جای داده است. انرژی حاصل از واکنشهای هستهای درون خورشید، نور و گرمایی تولید میکند که امکان وجود حیات بر روی زمین را فراهم ساخته است.
منظومه شمسی شامل هشت سیاره اصلی است که به دو دسته تقسیم میشوند:
سیارههای سنگی (درونی): عطارد، زهره، زمین و مریخ. اینها کوچکتر و دارای سطح جامد هستند.
سیارههای غولگازی و یخی (بیرونی): مشتری، زحل، اورانوس و نپتون. این سیارهها بسیار بزرگترند و عمدتاً از گاز و یخ تشکیل شدهاند.
زمین سومین سیاره از خورشید است و تنها سیاره شناختهشدهای است که میزبان حیات است. موقعیت مناسب آن در «منطقهی قابل سکونت» باعث وجود آب مایع و شرایط پایدار برای زندگی شده است.
منظومه شمسی از خورشید آغاز میشود و تا کمربند کویپر و سپس مرز هلیوپاس ادامه دارد. در بیرون این محدوده، ابر اورت قرار دارد؛ مخزنی عظیم از دنبالهدارها که منظومه را احاطه کرده است.
علاوه بر سیارهها، منظومه شمسی شامل سیارههای کوتوله مانند پلوتون، سرس و اریس، صدها قمر، میلیونها سیارک و هزاران دنبالهدار است. این اجرام کوچک اما مهم، سرنخهایی از تاریخچهی شکلگیری منظومه در اختیار دانشمندان قرار میدهند.
چالش علمی: هنوز بسیاری از بخشهای منظومه شمسی ناشناختهاند؛ از احتمال وجود سیاره نهم گرفته تا منشأ دقیق دنبالهدارها.
اهمیت پژوهش: مطالعهی این سامانه نه تنها به شناخت بهتر زمین کمک میکند، بلکه سرنخهایی از امکان وجود حیات در دیگر نقاط کیهان به ما میدهد.
برای مشاهده سایر مطالب مرتبط با علم اینجا کلیک کنید
