«زندگی با آدم خشمگین و عصبانی مثل این است که همیشه نزدیک یک کوه آتشفشان فعال باشید. همیشه چیزی وجود دارد که او را عصبانی کند و خشم اش را نثارتان کند.» این توصیف زنی است که سال ها با مردی عصبانی و همیشه خشمگین زندگی کرده است. خشم مهار نشده به نظر شباهت زیادی به آتش فشان دارد چون قدرت تخریب اش زیاد است اما این فقط یک شباهت ظاهری است چون در حالی که این خشم وجود دارد اما شما می توانید برای آن کاری انجام بدهید.
ابتدا از مهارت های کنترل و مدیریت خشم استفاده می کنید و در بدترین شرایط رابطه را ترک خواهید کرد. قدرت انتخاب، اراده و آزادی عمل باعث می شود بتوانید خیلی چیزها را در این رابطه تغییر بدهید حتی اگر این تغییر چیزی ناامیدکننده مثل ترک زندگی زناشویی باشد.
مهم این است که دنبال راه حل مناسبی باشید که به کار هردوی شما بیاید در این صورت می توانید خیلی چیزها را تغییر بدهید. این تغییرات در هر صورت مثبت خواهند بود و زمینه ای هستند برای یک رابطه بدون ترس و وحشت از کسی که خشم و عصبانیتش نگرانتان می کند.
یکی از چیزهایی که رابطه و ذهنیت شما را درباره همسرتان خراب می کند احساس ترس است. خشم از ناتوانی و قدرت کم ایجاد می شود. وقتی یکی نفر در کنترل و مدیریت یک شرایط احساس ناتوانی می کند خشمگین می شود. خشم آدم ها بیشتر از اینکه شبیه خشم و غرش یک شیر باشد؛ گریه یک بچه نوزاد است.
خیلی وقت ها خشم یک عادت ناشی از کم تحملی و ناسازگاری با شرایط پیچیده است. این که همسرتان آدم کم تحملی است گناه و اشتباه شما نیست. شما مسئولیتی درباره رفتار و ناراحتی هایش ندارید چون اصلا این مساله مربوط به شما نیست. خشم همسرتان می تواند یک نوع خشونت به حساب بیاید اگر شما را بترساند، نگرانتان کند و دیگران بدون هیچ دلیلی شما را مقصر آن بدانند. خیلی وقت ها شاید دیگران به شما توصیه کنند «حالا تو رفتاری نکن که اون عصبانی بشه» یا «تو محیط رو آروم نگه دار» این توصیه ها دوستانه نیستند چون حق شما را در رابطه نادیده می گیرند و بی جهت از وضعیتی عادی که نباید از آن بترسید یا وحشت کنید برحذر می دارند.
خیلی ها فکر می کنند باید خشم دیگران را کنترل کنند. اما این وظیفه ای تعریف نشده است. شما قرار نیست همسرتان را تغییر بدهید چون چنین توانایی ای ندارید. تنها کاری که از شما برمی آید این است که یاد بگیرید واکنش به جا و به موقع و درستی نشان بدهید. اگر نمی توانید جلوی خشم و عصبانیت او را بگیرید لااقل کاری کنید تا در آتش این خشم نسوزید.
یادتان باشد
خشم و عصبانیت و تخلیه احساسات بر دیگری یک نوع خشونت است هرچند که فرد دیگر آزار از رفتارش احساس شرمندگی کند. مرد یا زن هر دو می توانند به یک اندازه شریک رابطه را با خشم غیر قابل کنترل خود آزار بدهند اما با توجه به کلیشه ها و باورهایی که مردها را نیرومند و صاحب قدرت شیر نشان می دهد معمولاً مردها پرخاشگری بیشتری نشان می دهند. هر چقدر هم این یک باور عرفی اشتباه رایج باشد بازهم نشان دهنده ضعف است. می گویند سگ قوی هرگز پارس نمی کند و آدم قوی و قابل قبول کمتر اسیر خشم و عصبانیت می شود.
واکنش مناسب چیست؟
ـ رفتار خوشایند داروی خشم و عصبانیت است. به جای اینکه بترسید و وحشت کنید یا یک گوشه قایم شوید و مراقب رفتارتان باشید تا بهانه به دست همسرتان ندهید سعی کنید با خوش برخوردی و مهربانی شرایط عصبانیت را تغییر بدهید. در واقع شما باید خوراک این خشم را بگیرید و برایش جایگزین داشته باشید. سکوت نکنید و با توجه به شرایط موقعیت را به چیزی خوشایند تغییر بدهید.
ـ خشم و عصبانیت یک رفتار تهدید آمیز اما موقتی است. گاهی هم لازم است او خشمگین باشد اما برای خودش. شما نباید توجه زیادی به این خشم نشان بدهید. حتی اگر او برای چند روز متوالی هم از چیزی عصبانی باشد خودش باید با آن کنار بیاید مگر اینکه از شما بخواهد تا راهی برای خروج از این موقعیت نشانش بدهید. به جز این اگر از او و واکنش هایش می ترسید بهتر است توجهی به آن نشان ندهید.
ـ این خشم بالاخره فرو می نشیند. حالا بهترین موقع برای حرف زدن درباره آن است. شما این حق را دارید از همسرتان بپرسید چرا نمی تواند افسار احساسش را دست بگیرد و اینقدر سریع از کوره در می رود. خیلی خوب است که در شرایط عادی روش های کنترل خشم را با هم تمرین کنید و درباره اش حرف بزنید.
ـ اشتباه شما این است که حد و مرز هایتان را در زندگی مشترکتان مشخص نکرده اید. هرگز به همسرتان نگفته اید که تحمل چه چیزهایی را دارید و تا کجا می توانید یک رفتار را تاب بیاورید. به جای اینکه با آزارهای همسرتان سازگار و هماهنگ شوید محدودیت های رفتاری لازم را ایجاد کنید.
ـ همانقدر که سکوت، ترس و یا تحمل اشتباه است واکنش پرخاشگرانه نیز بد است. شاید در موقع خشم همسرتان حرف های زننده و بدی بزند و یا بخواهد به سوی شما حمله ور شود حتی در این شرایط هم نباید واکنش مشابه نشان بدهید. اگر می توانید موقعیت را ترک کنید و یا آرامشتان را حفظ کنید. بعد از اینکه این خشم گذر کرد درباره اتفاقی که افتاده است حرف بزنید. گفتگوی شما نباید از روی ضعف یا ترس باشد. درباره احساس توهین و تاثیر رفتار بد همسرتان روی رابطه حرف بزنید و مشخص کنید که تا چه زمانی حاضر هستید به همسرتان مهلت تغییر رفتار را بدهید.
ـ حواستان باشد که آدم ها می توانند باعث خشم و عصبانیت یکدیگر بشوند. اگر شما کاری می کنید که باعث خشم و عصبانیت همسرتان می شود باید مسئولیت رفتارتان را بپذیرید. البته این به معنای این نیست که وقتی عصبانی می شویم باید افسار گسیخته رفتار کنیم اما اگر شرایط ناراحتی دیگران را فراهم می کنیم در هر صورت مسئول آن هستیم. اگر منشا عصبانیت ربطی به شما ندارد دلایل دیگر آن را جستجو کنید. چیزی که همسرتان را عصبی می کند پیدا کنید و با هم به دنبال راه حلی برای آن باشید.
ـ اگر خودتان آدم مهربان و صبوری باشید می توانید به همسرتان یاد بدهید با کمی مهربانی و بالا بردن تحمل می تواند نتایج بهتری بگیرد. بردباری اکسیر ادامه رابطه است و فقط در این شرایط می تواند چیزی را برای خودش حفظ کند.
ـ در نهایت اگر راهی برای رابطه سالم با کسی که بلد نیست خشم و عصبانیت اش را مهار کند پیدا نمی کنید؛ شاید مجبور باشید تصمیم جدی تر و سخت تری برای زندگی تان بگیرید. اگر خشم همسرتان سلامت روانی و جسمی شما یا فرزندانتان را تهدید می کند این خشم دیگر یک غلیان ساده احساسات نیست و دیگرآزاری و خشونت عنوان مناسب تری برای آن است. اگر قرار است همسرتان افسار احساسش را به دست نگیرد و هر موقع که عصبانی شد شما و دیگران را بترساند, یا چیزی را به سمت شما نشانه بگیرد و یا آماج توهین و تحقیر قرار بدهد ادامه این رابطه در حالی که همسرتان تلاشی برای بهبود خودش نمی کند خوشایند، درست و منطقی نخواهد بود.
پسران بیشتر عاشق می شوند یا دختران؟
