به گراش سرویس هنر و رسانه ساعد نیوز، موسیقی پاپ معمولاً در برابر موسیقی کلاسیک و فولک (محلی) و موسیقی درام تکنو قرار می‌گیرد و از آن‌ها متمایز است هنرمندان این سبک در سبک‌های ترنس، هاوس، مَش آپ، ریمیکس، موسیقی الکترونیک، راک، هیپ‌هاپ، دنس، ریتم اند بلوز (R&B) و کانتری هم میتوانند فعالیت داشته باشند و این باعث میشود که تبدیل به سبکی انعطاف‌پذیر شود. شاخه‌های زیادی مانند موزیک ترنس، هاوس، هارد ترنس و… از سبک پاپ سر چشمه گرفته میشود. عبارت «موسیقی پاپ» همچنین می‌تواند به یک زیر سبک خاص (درون پاپ) اشاره داشته باشد مانند سافت راک و پاپ راک.
پاپ معمولاً به عنوان موسیقی‌ای تعریف میشود که به شکل تجاری یا با هدف سود مالی تهیه شده‌است. موسیقی پاپ بیشتر به عنوان یک صنعت شناخته میشود نه یک هنر. البته این موسیقی را میتوان در حیطه بازار، ایدئولوژی، تولید و زیبایی‌شناسی هم معنا کرد. درواقع، پاپ طوری طراحی شده که برای همه جالب باشد و از هیچ جای خاصی نیامده و قرار هم نیست سلیقه خاصی را اعمال کند. این سبک از موسیقی طرفداران بسیار زیادی را دارا است و هرگز نمیتوان در میان افرادی که موسیقی گوش میدهند کسی را پیدا کرد که بگوید یک بار هم به موسیقی سبک پاپ گوش نداده است.
در دهه 30 تا 40 میلادی این نوع موسیقی برای اولین بار از سبک‌های بلوز (شیکاگو)، و کانتری (تنسی) تأثیر گرفت. در دهه بعد یعنی دهه 50 خوانندگان پاپ آن دوره کسانی چون بینگ کراسبی، فرانک سیناترا، دین مارتین، بابی دارین و پگی لی بودند، اما خوانندگانی چون بیل هالی، فتس دامینو و الویس پریسلی به دلیل اینکه از نسل جوان تری بودند بیشتر معروف شدند. خوانندگان زن و مرد غربی در این دهه با اقبال همگانی بالایی روبرو شدند.
موسیقی پاپ ایرانی، در اواسط دوران پادشاهی قاجاریان زاده شد و پس از نوآوری پدیدهٔ رادیو، گسترش یافت. بازار موسیقی ایران، پیش از دههٔ 50 میلادی(قبل از دهه 40 شمسی) در دست خوانندگان موسیقی کلاسیک ایرانی بود. اما با ظهور خوانندگان مختلف در عرصه موسیقی پاپ بسیاری از خوانندگان جدید در ایران به این سبک روی آوردند و ترانه هایی متفاوت تر از یک موسیقی کلاسیک را ارائه میدادند.
احمد عاشورپور که به پدر موسیقی پاپ ایرانی مشهور بود، خواننده ترانه‌های فولکلور گیلکی و فارسی باترانه‌هایی همچون نوروز، سازونقاره، جوما بازار می‌باشد. بعد ها هنرمندانی همچون علیرضا افتخاری و مهرداد کاظمی و... وارد عرصه موسیقی پاپ شدند.
دهه هشتاد با آزادی های فرهنگی و هنری بیشتر و مجوز دار شدن خوانندگان جدید تر نسل جدیدی از موسیقی و خوانندگی پاپ را به ارمغان آوردند. ظهور خوانندگانی همچون فرزاد فرزین، علی عبدالمالی، بنیامین بهادری، رضا صادقی، محسن یگانه و... ترانه هایی زیبا را منتشر میکردند که از نظر تفاوت با نسل قدیم بیشتر ظهور ساز های الکترونیک و حضور دستگاه های تیون صدا و... بود. دهه هشتاد شمسی را میتوان یکی از دهه های پر کار برای خوانندگان جدید تر دانست، زیرا از نظر مجوز فعالیت نسبت به دهه های قبل تر خیلی راحت تر و آزاد تر بودند.
همانطور که بالاتر مشاهده فرمودید، موسیقی پاپ سبک بسیار موسیقی منعطف و آزادی است. به گونه ای که در دهه های مختلف و با ساز های خاص و پر طرفدار در هر دهه میتوان این موسیقی را تولید کرد. اغلب خوانندگان امروزی، از گیتار بیس و گیتار الکتریک و درام بیس که بیشتر برای موسیقی راک اند رول و زیر سبک های آن بهره برده میشد بهره میبرند و موسیقی جدیدتری نسبت به پاپ های قدیمی تر بوجود می آید.
در کلیات امر در موسیقی پاپ هیچگونه محدوده خاصی برای ساز ها وجود ندارد و خواننده، تدوین گر، ترانه سرا و نوازنده های آهنگ میتوانند هرگونه سازی را برای نواختن نت های مختلف آهنگ استفاده کنند. گاها مشاهده شده است که در موسیقی های پاپ از ساز های موسیقی سنتی ایرانی نیز بهره برده شده است؛ که این را میتوان همان انعطاف پذیری این سبک پرطرفدار موسیقی دانست.
در نهایت سبک موسیقی پاپ را میتوان شالوده ای از تمام سبک های موسیقی حال حاضر و گذشته دانست و هیچ محدودیتی برای این سبک موسیقی در به کار بردن آلات موسیقی و نوع خواندن وجود ندارد. با این حال این تعریفی که برای هنر گفته شده است را نقض و موسیقی پاپ را از دسته هنر نمیتوان دانست؛ زیرا هنر به توانایی و یا سبک ارائه قابلیت هر فرد منحصر به فرد است که این تعریف موسیقی پاپ را رد میکند.
برای مطالب بیشتر هنر و رسانهکلیک کنید.
