به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از بهداشت نیوز، اگر فکر می کنیم دیدن نگرانی ما، آنها را متوجه اهمیت موضوع و مراقبت از خودشان می کند، سخت در اشتباهیم. انتقال نگرانی و ترسمان هیچ کمکی به کودک برای مراقبت از خودش نمی کند! جملاتی مثل «کرونا اومده! میدونی خیلی خطرناکه؟؟! چند نفر مردن! نری با دوستات رو بوسی کنیا! به همه جا دست نزنیا! دستتو شستی؟؟!! دستتو نزنی به دهنتتا!!»
این جملات که با چهره ای پریشان و نگران و صدایی مضطرب و اغلب تحکمی ادا می شود، در ذهن و روان کودک این طور ترجمه می شود که: دنیا جای ناامن و خطرناکی است و ما والدین توانایی مراقبت از تو را نداریم! و اینها خیلی آسیب زننده تر از احتمال درگیری کودکمان با ویروس کروناست!
این پیام های اضطرابی ما (چه کلمات و حرف هایمان و چه چهره نگرانمان) باعث احساس ناامنی و اضطراب در کودک می شود و او را پریشان می کند. اگر نتوانیم احساسات و افکارمان را مدیریت کنیم و به تبع آن، این نگرانی ها را به کودک و نوجوانمان منتقل کنیم، سلامت روانی آنها را به خطر میاندازیم.
پس اول از همه مثل هر زمان دیگری باید ببینیم کودکمان چه می داند، چقدر می داند و چه احساسی دارد. احساساتش را می شنویم، با اون همدلی می کنیم و بعد با چهره ای آرام اما جدی و مطمئن، اطلاعات درست را متناسب با سنش به او می دهیم و اطلاعات غلطش را اصلاح می کنیم.
برای کودکان ۳ تا ۱۲ سال می توانیم از تصاویر، فیلم ها و استاپ موشن ها برای یادگیری مستقیم روش های پیشگیری استفاده کنیم. اما مهم است که این ابزارها جذابیت های خاص متناسب با سن کودکان را داشته باشند تا تاثیرگذار باشند و مفاهیم را بهتر به کودک انتقال بدهند.
«بیا با هم این کلیپ رو ببینیم که گفته چی کار کنیم که مریض نشیم.» بی خیال انتقال آمار و اعداد مبتلایان و کشته شده ها به کودک شوید. «این ویروسه که اومده چی راجع بهش شنیدی یا دیدی؟» ... «آره باید مراقب باشیم اما تا زمانی که ما یه سری کارها رو انجام بدیم و بیشتر از معمول مراقب بهداشت و سلامتمون باشیم، اتفاقی برای ما نمی افته. مثلا باید خیلی بیشتر از قبل دست هامون رو بشوریم.» از طریق بازی، نقاشی، شعر، داستان و قصه گویی و … (روش های غیرمستقیم آموزش) اطلاعات و آموزش های لازم را به کودکان منتقل کنیم. «بیا همین طور که آواز می خونیم بریم دست هامونم بشوریم، من صدام تو دستشویی بهتره!»
با این کار هم از بحث و درگیری سر شستن دست ها اجتناب کردیم و هم از کنار یکدیگر بودن لذت بردیم و هم شیوه درست و اصولی شستن دست ها را در عمل به او یاد می دهیم. با تفریحات مناسب، فعالیت ها و سرگرمی های جذاب و مسئولیت های رومزه جدید می توانیم ذهن کودکمان را از اخبار و فضای مضطرب اطراف، منحرف کنیم. این حتی فرصتی است برای ارتباط و نزدیکی بیشتر ما به کودکمان و شناخت علایق و افزایش مهارت هایش.
از کارهای دیگری که می توانیم در این زمینه انجام دهیم این است که با هم جعبه احساسات یا جعبه نگرانی ها درست کنیم تا کودک بتواند نگرانی هایش را بنویسد و ما به آنها بپردازیم و کمکش کنیم.
چند نکته:
- بهتر است از دیدن احبار مقابل کودکمان پرهیز کنیم. ممکن است به این فکر باشیم که «کودکمان با شنیدن این خبرها بیشتر از خودش مراقبت می کند و متوجه شرایط خاص می شود» یا شاید فکر می کنیم «بچه ها آنقدر متوجه شرایط نیستند» یا «اون که سرش به کار خودش گرمه و سرگرم بازیشه». نه! کودکان هم گوش های تیزی دارند و هم بیننده های دقیقی هستند. پس هم اخبار بد روی آنها تاثیر می گذارد و هم حس و حال ما موقع دیدم خبرها.
- بیشتر از اینکه کودک را کنترل کنیم و او را تحت فشار بگذاریم باید تلاش کنیم محیط را کنترل کنیم. کمتر از بیرون غذا بخوریم، خانه را بیشتر تمیز کنیم و ..
- ما باید الگوی خوبی از رعایت اصول پیشگیری و روش های بهداشتی و مراقبتی برای کودک باشیم. مثل همیشه بیشتر عمل کنیم تا اینکه حرف بزنیم.
- اگر در کودک و نوجوانمان تغییرات رفتاری مشاهده می کنیم، مثل پرخاشگری و لجبازی، بی قراری، مشکلات خواب، کم حرفی، کم اشتهایی یا پرخوری، دردهای جسمی که علت فیزیکی ندارن، یا حتی وابستگی های غیرمعمول و چسبندگی، بهتر است از متخصص و روانشناس کودک کمک بگیریم.
