به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، مهارت تکلم و حرف زدن کودکان بویژه در سنین پایین در حالیکه می تواند برای والدین جذاب و شیرین باشد در برخی مواقع موجب آشفتگی و واکنش منفی اطرافیان خواهد شد، اظهار داشت: پرحرفی کودک در سنین رشد امری طبیعی است اما در بیشتر مواقع از روی حس کنجکاوی و یا ابتلا به اختلال بیش فعالی است.
هوش و استعداد، حسادت به فرزند دوم، ترس از تاریکی و تنهایی و تقلید از والدین، از جمله علل عمده پرحرفی در کودکان است و چنانچه پرحرفی بیش از حد باشد، یک نوع اختلال رفتاری محسوب می شود.
پدر و مادر در برخورد با فرزند پرحرف خود حتما باید صبر و تحمل بیشتری نسبت به دیگران از خود نشان دهند و از رفتار آن عصبی نشوند زیرا با توجه به استرس و فشارهای روانی روزمره، طبیعی است که والدین هم کمی احساس ناراحتی کنند و از این رو در مواجهه با فرزند به ویژه بیش فعال و پرحرف، رفتاری نامناسب از خود بروز دهند.
بهترین روش مناسب برای مواجهه با فرزندان پرحرف، شنیدن صحبت های کودک و توجه بیشتر به او است، باید برنامه مشخصی برای گفت و گو با او تعیین و از تنبیه کودک پرهیز کرد. برای جلوگیری از بروز بسیاری از مشکلات در دوره بزرگسالی می توان از مشاوره کمک گرفت.
پرحرفی در کودکان و گفتن هر آنچه که به ذهن می آید( بدون توجه کردن به مناسب بودن آن)، نگرانی معمولی است که ذهن والدین را به خود مشغول می کند. کودکانی که بیش فعالی یا ADHD دارند در مهار کردن و کنترل کردن واکنش های خود مشکل دارند. آن ها ممکن است هر آنچه که به ذهنشان می رسد، بدون فکر کردن به عواقب آن به زبان بیاورند.
تکانشی و بیش فعالی مرتبط با ADHD ، صبر کردن و فکر کردن را برای کودکانی که به این بیماری دچارند سخت می کند. آن ها نمی توانند واکنش های خود را کنترل کرده و از صافی رد کنند. همچنین کودکان و بزرگسالان دارای اختلال ADHD ، گفتگو ها را به خود انحصار می دهند و بی وقفه صحبت می کنند. این پدیده مانند این می ماند که شما در حرف زدن بیش فعال هستید.
چه راه هایی برای مقابله با این مشکل وجود دارد؟
حرف زدن بی وقفه
اولین کاری که باید بکنید مشورت با پزشک فرزندتان است. کودکانی که به ADHD دچارند معمولا با رفتار های اغراق شده از جمله بیش از حد حرف زدن، زیر لب زمزمه کردن، سروصدا، حرکت، بی قراری، تکان تکان خوردن، برخورد کردن با اشیای اطراف و … مشکل دارند. این بیش فعالی و کشمکش همگانی، با کنترل خود می تواند برای کودک به شدت انرژی بر باشد.
کار بعدی که می توانید انجام دهید این است که هنگامی که کودکتان تقریبا تمرکز دارد و می تواند صحبت کند و مشکلاتش را حل کند کنارش بنشینید. به او درباره ی بیش از حد حرف زدنش بگویید و سعی کنید با هم یک برنامه بریزید تا آن را کم کنید. امکان دارد فرزندتان بخواهد یک سیستم جایزه دهی راه بیاندازید تا به او انگیزه دهد و در رفتارش تغییر ایجاد کند.
به همراه فرزندتان یک نشانه تعیین کنید تا هنگامی که فرزندتان بیش از حد حرف می زد بتوانید با کمک آن نشانه او را از این کار مطلع کنید. برای مثال این نشانه می تواند گذاشتن دست شما روی شانه ی فرزندتان باشد.
این حرکت یک یادآوری است تا هنگامی که فرزندتان بی توجه و بی وقفه صحبت می کرد، متوجه کار خود شده و تلاش کند خود را از این کار باز دارد. یک نشانه فیزیکی مانند لمس شانه معمولا از یک نشانه دیداری مانند گذاشتن انگشت روی لب ها قوی تر است؛ اما بهتر است از هر دو نشانه با هم استفاده کنید.
اگر نشانه ها را با حرف زدن با خود همراه کنید، امکان دارد نتیجه ی بهتری بگیرید. برای مثال، هنگامی که دستتان را روی شانه اش می گذارید یا انگشتتان را جلوی لب هایتان می گیرید، فرزندتان باید بلند یا زیر لب بگوید: من باید همین حالا حرف زدنم را متوقف کنم. یا حرفی مانند این را به خود بگوید.
این حرف زدن با خود می تواند در اکثر اوقات کمک بزرگی باشد؛ مخصوصا برای کودکانی که به ADHD دچارند و به سختی می توانند با کمک حرف زدن با خود رفتارشان را کنترل کنند. شما به مدل سازی، بازخورد و راهنمایی زیادی نیاز دارید تا بتوانید به او کمک کنید در این کار مهارت پیدا کند.
هنگامی که فرزندتان بدون فکر کردن حرف های نامناسب می زند، به او یاد دهید چطور با شمردن تا عدد پنج قبل از حرف زدن و تمرین دوباره و دوباره ی این کار، پاسخ دادنش را به تاخیر بیاندازد. این نیز مهارت جدیدی است که به مدل سازی و کمک فراوان شما احتیاج دارد.
همچنین، حتما باید به رفتار های فرزندتان به سرعت و به طور مکرر بازخورد دهید و به او بگویید که دارد پیشرفت می کند. تعریف کردن به همراه انگیزه دادن می تواند به فرزندتان در تغییر رفتارش کمک کند.
