اختلال شخصیت ضد اجتماعی چیست و چه علائمی دارد؟

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، اختلال شخصیت ضد اجتماعی یک وضعیت روان پزشکی است که در آن شخص هیچ توجهی به درست و غلط بودن رفتارهای خودش ندارد. این افراد به حقوق و احساسات دیگران احترام نمی گذارند. افراد با اختلال شخصیت ضد اجتماعی، یا با دیگران خیلی سخت برخورد می کنند یا کلا نسبت به اطرافیان خود بی تفاوت و بی احساس هستند. آن ها برای رفتار خود احساس پشیمانی و گناه نمی کنند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی غالباً قانون را نقض می کنند و مجرم شناخته می شوند.

آن ها ممکن است دروغ بگویند و رفتار های خشونت آمیز داشته باشند. مشکلی برای استفاده از مواد مخدر و الکل ندارند.این افراد معمولا نمی توانند مسئولیت های مربوط به خانواده، کار یا مدرسه را بر عهده بگیرند.

علائم اختلال شخصیت ضد اجتماعی

علائم این نوع اختلال می تواند شامل موارد زیر باشد:

• عدم برنامه ریزی برای آینده
• روابط ضعیف یا سوءاستفاده گرانه
• عدم توجه به پیامد های منفی رفتار
• عدم مسئولیت پذیری در مسائل کاری
• نقض قانون و انجام رفتارهای مجرمانه
• داشتن غرور، حس برتری و تفکر افراطی
• دروغ گفتن یا فریب مداوم و آسیب به دیگران
• ضایع کردن حقوق دیگران از طریق ایجاد وحشت
• بی اعتنایی به درست و نادرست بودن رفتار خود
• بیزاری از اطرافیان، بدبینی و بی احترامی به دیگران
• انجام رفتار خطرناک بدون توجه به ایمنی خود و دیگران
• خشونت، تحریک پذیری شدید، آشفتگی و پرخاشگری
• عدم همدلی با دیگران و عدم پشیمانی در آسیب به دیگران
• سوء استفاده از شوخ طبعی و چاپلوسی برای منافع یا لذت شخصی
• بزرگسالان مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی معمولاً قبل از 15 سالگی علائم اختلال سلوک را نشان می دهند.

علائم اختلال سلوک شامل مشکلات جدی و مداوم هستند، مانند:

• سرقت
• فریبکاری
• نقض قوانین
• تخریب اموال عمومی
• پرخاشگری نسبت به مردم و حیوانات

تربیت خانواده چه نقشی در ابتلا به اختلال سلوک دارد؟

در خانواده این افراد از نظر روابط والد-فرزندی، از زمان کودکی مشکل وجود دارد؛ به این صورت که والد برای کودک خط و مرز خیلی سختگیرانه تعیین می کند و در نظم با او مشکل داشتند.

رفتارهای خوب و بد به کودک آموزش داده نشده است.

مثلا بسیاری از کودکان در سن ۵-۶ سالگی اگر پولی را در گوشه ای ببینند آن را حتما بر می دارند و استنباط می کنند که آن پول مال آنها است.

زیرا در واقع تفاوتی بین مال خود و مال دیگران قائل نیستند و واقعیت را به خوبی درک نمی کنند و این عدم درک کودکان از طرف والدین باعث مستعد شدن کودک برای این اختلال در بزرگسالی می شود.

علاوه بر تربیت، محیط خانوادگی نیز نقش مهمی در ابتلا به اختلال سلوک در کودک دارد. بد رفتاری با کودک، خشونت، محیط های خانوادگی بهم ریخته و پر از استرس و بیکاری والدین همگی از فاکتورهایی هستند که فرد را نسبت به این اختلال مستعد می کنند.

نوع دوستان، تاثیرپذیری از آنان و محله ای که کودک در آن زندگی می کند نیز در ابتلا به این اختلال نقش دارند.

تشخیص روان آزارها

شناسایی بیمار کار ساده ای نیست. شما با بیماری بسیار هوشیار و آگاه رو به رو هستید.

باید دقت شود که ماهرترین درمانگران و روانشناسان هم در مقابل این دسته از بیماران فریب می خورند. بیمارانی که اختلال شخصیت ضد اجتماعی دارند به راحتی می توانند در مقابل درمانگر خود فیلم بازی کنند و خود را در جلسه مشاوره روانشناسی فردی آرام و قابل اعتماد نشان دهند اما در پس این نمای ظاهری یا نقاب فرزانگی، تنش، خصومت، تحریک پذیری و خشم پنهان شده است.

درمانگران برای آنکه بتوانند بهتر فرایند درمان را پیش ببرند و در تله این بیماران نیافتند، باید از مصاحبه بالینی و مصاحبه پرفشار (stress interview) استفاده کنند.

در این صورت، مراجع به خاطر تناقض های مکرری که در پاسخ هایش وجود داشت به شدت مورد عتاب قرار می گیرد و با او مقابله می شود.

همبودی سایر اختلالات روانی با اختلال شخصیت ضداجتماعی

معمولا افرادی که دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی هستند، علاقه ای به پذیرش وجود مشکل در خود ندارند.

اغلب این اطرافیان هستند که به رفتارشان مشکوک می شوند و از آنها می خواهند برای درمان مراجعه کنند.

با این حال، در مواردی خود بیمار به دلیل مشکلات دیگری مانند افسردگی، اضطراب و انفجار خشم و یا برای درمان اعتیاد به پزشک مراجعه می کند.

رفتار با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی

اگر یکی از اعضا خانواده شما دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی است بسیار حائز اهمیت است که نحوه برخورد خود را با او سامان دهید تا از حداقل ترین ضربه نیز در خانواده جلوگیری شود.

بسیار مهم است که نحوه برخورد درست شما با این افراد چطور باشد.

باید بیاموزید که چگونه حریم شخصی خود را در برخورد با این افراد حفظ کنید و همچنین مرز خود را تا حد ممکن حفظ کنید.

همانطور که گفته شد، درصد بروز خشونت خانگی، خشونت در قبال همسر و کودکان، در این بیماران زیاد است. بنابراین، خانواده باید اصول مراقبت از خود در برابر رفتارهای خطرناک بیمار را بیاموزند.

برای یادگیری این مهارت ها نیاز است که خانواده هایی که دارای بیماری با اینگونه اختلال شخصیت هستند از متخصص سلامت روان برای یاد دهی این مهارت ها استفاده کنند.

زندگی با روان آزارها کار ساده ای نیست. معمولا دروغ های زیادی به شریک زندگی خود می گویند و در این کار آنقدر ماهر هستند که به ندرت می توان دست آنها را رو کرد.

رفتار سایکوپات ها بسیار جذاب است، بنابراین به سادگی قربانی خود را برای ازدواج متقاعد می کنند. این رفتار اغواگرانه و جذاب با هدف جذب و اسیر کردن فرد انجام می شود تا در آینده بتوانند با خیال راحت به رفتارهای خلاف قانون و ناراحت کننده خود ادامه دهند.

حتی اگر قربانی در جایی متوجه گیر کردن در این دام شود و تلاش کند در مقابل فریب های بیمار مقاومت کند، سایکوپات با بدخلقی، عصبانیت، غر زدن، گریه و هر روش دیگری سعی خواهد کرد شرایط را به نفع خود تغییر دهد.

در این شرایط، انتظار ابراز پشیمانی از سمت او نباشید. این دسته بیماران هیچ گونه احساس پشیمانی و گناهی در خود ندارند و بحث را به نحوی مدیریت می کنند که اطرافیان خود را مقصر شرایط بدانند. در بحث با این افراد، آنقدر با تهمت و برچسب های واهی بمباران خواهید شد که حتی خود نیز آنها را باور خواهید کرد.

عدم وجود همدلی مهم ترین مشخصه رفتاری این دسته بیماران در زندگی با اطرافیان و عزیزانشان است. رفتار آنها ناجوانمردانه است، از شما استفاده می کنند تا به آنچه می خواهند برسند.

چگونه از اختلال شخصیت ضد اجتماعی پیشگیری کنیم؟

در واقع هیچ راه مطمئنی برای پیشگیری از ابتلا به این اختلال وجود ندارد، زیرا ریشه در دوران کودکی سخت شخص دارد.

معلمان و والدین باید بتوانند نشانه های اولیه این اختلال را در کودک شناسایی کنند تا از ابتلا شخص در بزرگسالی جلوگیری شود.

آیا این اختلال درمان دارد؟

اختلال شخصیت ضد اجتماعی هنگامی که در کسی پیدا می شود، دیگر سیری بی فروکش را طی خواهد کرد. یعنی دیگر امکان جلوگیری از آن وجود ندارد به طوری که اوج رفتارهای ضداجتماعی بیمار در اواخر دوران نوجوانی از او سر می زند.

پیش آگهی این اختلال متغیر است. برخی گزارش می دهند که بیمار با پا به سن گذاشتن از علائمش کاسته می شود.

بسیاری از این بیماران دچار دردهای روان تنی و شکایات متعدد جسمی هم هستند.

درمان:

سایکوپات ها اگر در جای ثابتی مثلا بیمارستان بستری شوند، اغلب به روان درمانی تن می دهند. ولی اگر خود را در میان عده ای همانند خود یافتند، انگیزه درونی خود را برای تغییر از دست می دهند و مانند قبل به اعمال نادرست خود ادامه می دهند.

برای آنکه بتوان فرایند درمان را آغاز کرد ابتدا لازم است محدودیت ها و قوانینی محکم برای بیمار از طرف درمانگر وضع شود.

درمان ممکن است شامل مدیریت خشم و خشونت، درمان اعتیاد و درمان سایر مشکلات سلامت روان باشد.

دارودرمانی:

برای مقابله با علائم ناتوان کننده مثل اضطراب، خشم و افسردگی باید از دارودرمانی استفاده شود.

از آنجا که اغلب بیماران اختلال شخصیت ضد اجتماعی، سوءمصرف مواد دارند باید داروها را حساب شده مصرف کنند.

اگر در بیمار شواهدی از بیش فعالی (ADHD) مشاهده شد، محرک های روانی مانند ریتالین ممکن است برایش مفید واقع شود.

برای جلوگیری از بروز رفتارهای تکانشی بیمار نیز می توان از داروهای ضد تشنج مانند کاربامازپین استفاده شود.

حبت کنید. ریشه یابی این رفتار در فرزندتان برای رفع آن اهمیت دارد.