همه چیز درباره بیماری پاروویروس سگی

بیماری عفونی پاروو ویروس (Canine Parvovirus) یک بیماری ویروسی بسیار مسری است که سگ ها را درگیر می کند.

این ویروس به دو صورت مختلف ظاهر می شود. فرم رایج تر آن، فرم روده ای است که با علائمی همچون استفراغ، اسهال، کاهش وزن و بی اشتهایی (آنورِکسیا) مشخص می شود. فرم کمتر رایج آن فرم قلبی آن است که به عضلات قلب توله های بسیار کم سن حمله می کند و اغلب نیز منجر به مرگ می شود. اکثر مواردی که دیده شده است توله سگ هایی بین 6 هفته تا 6 ماه بوده اند. امروزه بروز این بیماری با واکسیناسیون زودهنگام در توله سگ ها کاهش یافته است.

علایم عمومی پاروویروس سگی

استفراغ شدید
اسهال خونی بدبو
بی حالی
از دست دادن اشتها
دهیدراتاسیون
عفونت ثانویه باکتریایی
نوع و شدت علائم بسته به حدت پاروویروس سگی، سن درگیری و سیستم ایمنی میزبان متفاوت خواهد بود.

انتقال پارواویروس و راه های جلوگیری و از بین بردن پارواویروس

عفونت از طریق لیسیدن ، بوکردن و یا خوردن فضولات یا هرچیزی که با فضولات آلوده در تماس باشد میتواند انتقال پیدا کند و پس از وارد شدن به دهان وارد روده می شود و سریعاً شروع به تکثیر میکند . در هر قاشق چای خوری از مدفوع سگه مبتلا حدود ۱ ملیون ویروس پاروا وجود دارد.این ویروس در محیط بیرون بدن سگ بسیار مقاوم و سخت جان است و تا ۶ ماه میتواند زنده بمانداین ویروس به حدی جان سخت است که برای از بین بردن آن در خاک باید تمامی گیاهان را از بین برد . برای از بین بردن این ویروس در منزل اول تمامی خانه را با آب بشوید ، سپس از محلول وایتکس و آب که ۱ به ۲۰ ساخته شده است استفاده کنید و محیط را با این محلول ضدعفونی کنید.یکی دیگر از کارها برای از بین بردن این ویروس در معرض نور مستقیم خورشید قرار دادن وسایل منزل است . پارواویروس میتواند چند روز قبل از ظهور علایم و همچنین ۲ هفته بعد از بهبود از فضولات سگ خارج شود .

روش تشخیص پاروویروس سگی

دامپزشکان بر اساس تاریخچه، علائم بالینی و تست های آزمایشگاهی بیماری را تشخیص می دهند. یک روش بسیار سریع تشخیص، استفاده از کیت های مخصوص پاروویروس (کیت تست الایزا) می باشد که به ردیابی ویروس در مدفوع می پردازد. اما باید توجه داشت که این کیت حساسیت و ویژگی صد در صدی نخواهد داشت، لذا ممکن است دامپزشک درخواست آزمایشات و بررسی های بیشتری را بدهد.

راه های پیشگیری پاروویروس سگی

بهترین روش پیشگری از پارواویروس واکسیناسیون منظم می باشد . توله سگهایی که مادرشان واکسینه شده باشد دارای ایمنی بالاتری می باشد و بر اساس میزان دریافتی آنتی بادی مقاومت دارند . توله ها را میتوان بعد از درمان انگلی از ۶ هفتگی به بعد واکسینه کرد و ۱ ماه بعد واکسن را تکرار کرد . در حال حاضر ایمونوگلوبولین هایی در ایران وجود دارد که آنتی بادی بدن توله را بالا برده و توله بسیار مقاومتر می شود . این آنتی بادی ها انواع مختلفی دارند اما من (عدالتی) از روی تجربه شخصی از گیسکن -۵ (در ایران به هیسکن هم شناخته میشود)استفاده میکنم که به صورت ویال ۲ سی سی در بازار موجود می باشد و برای ایجاد آنتی بادی در هر سگ ۱ سی سی تزریق می شود و تا ۱۴ روز ایمنی ایجاد میکند . و بعد از آن باید واکسن ویروسی به توله تزریق شود . به توله هایی که هنوز واکسینه نشده اند اجازه بازی با سگهای دیگر و یا نزدیک شدن به فضولات سگهای دیگر را ندهید .

درمان پاروویروس سگی

تاکنون هیچ گونه دارویی علیه پاروویروس سگی شناسایی نشده است بنابراین تمام درمان ها به صورت حمایتی، در جهت کنترل علائم، بهبود شرایط عمومی و تقویت سیستم ایمنی حیوان می باشد. در صورت مشاهده هرگونه علائم ذکر شده، باید هر چه سریعتر حیوان به دامپزشک ارجاع داده شود تا تحت درمان های حمایتی نظیر آنتی بیوتیک تراپی، مایع درمانی و کنترل اسهال و استفراغ قرار گیرد.

نگهداری از سگ در دوران ریکاوری

حتی بعد از آنکه سگ تان بهبود پبدا کرد و عفونت پاروو را پشت سر گذاشت هنوز سیستم ایمنی او ضعیف است و به بیماری های دیگر حساس خواهد بود. با دامپزشک خود در مورد راه هایی برای تقویت سیستم ایمنی سگ خود صحبت کنید. در غیر اینصورت سگ خود را از شرایطی که ممکن است باعث بیماری او شود حفظ کنید. برای سگ در دوران بهبودی، بهترین رژیم غذایی آن رژیمی است که شامل غذاهایی باشد که به راحتی هضم می شوند.

سگ شما تا حداقل دو ماه پس از بهبودی اولیه همچنان ناقل ویروس به سگ های دیگر است. شما باید سگ خود را از سگ های دیگر برای یک دوره زمانی جدا نگهداری کنید. همچنین به همسایگانی که سگ دارند بگویید که لازم است حیوانات خانگی خود را برای اطمینان آزمایش کنند . تمام وسایلی که سگ تان استفاده می کرده است (مانند ظروف، جعبه حمل، خانه سگ، اسباب بازی ها) را با استفاده از تمیزکننده های غیر سمی بشویید. بهبود و بازیابی سلامت با رعایت ایمنی طولانی مدت در برابر پاروویروس همراه است، اما هیچ تضمینی وجود ندارد که حیوان خانگی شما دوباره مبتلا نخواهد شد.