به گزارش سایت خبری ساعد نیوز،دریفت در لغت به معنای گرد و خاک کردن است. ولی در عالم رانندگی به لیز دادن خودرو با استفاده از ترمز دستی یا بکس باد کردن میگن. گرچه با ماشین های دیفرانسیل جلو هم میشه دریفت کرد ولی به علت این که با این ماشین ها برای اکثر دریف کردن ها نیاز به استفاده از ترمز دستی هستش که چون خیلی سرعت ماشین رو میگیره زیاد با این جور ماشینها دریفت نمی کنن برای همین از ماشین های محور عقب استفاده می کنن.
دریفت برای چه مواقعی خوبه ؟
موقعی که شما با سرعت میخوایید یه پیچ رو رد کنید . برای این که از چپ شدن ماشین جلوگیری کنید(به علت نیروی گریز از مرکز زیاد ماشین) مجبور میشید سرعت اتومبیل خودتون رو کم کنید. ولی غیر از این راه دیگه ای هم وجود داره و اون لیز دادن پشت ماشین با استفاده از ترمز دستی کشیدن یا بکسباد کردن اتومبیل (البته برای ماشین های محور عقب) هستش که به این کار دریفت کردن میگن . اگه وقت ترمز کردن و کم کردن سرعت ماشین را ندارید وسرعت شما بسیار زیاد هست واگر احساس میکنید که قرار است چپ کنید باید دریفت کنید.البته اینکار نیاز به تجربه داره شما باید از رفتار ماشین بعد از ترمز دستی کشیدن آگاه باشبد و با فرمان آن را کنترل کنید.
تاریخچه دریفت کردن
برای شروع، می خواهیم بدانیم که این مهارت جذاب اولین بار از کجا آغاز شده است. شاید باور نکنید، اما زادگاه هنر دریفت، ژاپن است. در دهه ۱۹۶۰ میلادی، ویدیو هایی از سرزمین خورشید تابان به دست اهالی دنیا رسید که عده ای از جوانان ژاپنی را در جاده های شهری و کوهستانی نشان می داد که با منحرف کردن محور عقب و کنترل هم زمان فرمان خودرو، صحنه های هیجان انگیزی را به نمایش می گذاشتند.
البته این بدان معنی نیست که پیش از آن هرگز دریفت وجود نداشته است. بسیاری از رانندگان گرن پری ها در دهه ی ۱۹۳۰ میلادی، از روش فرمان گیری سریع و بیرون بردن یک چرخ خودرو از آسفالت در سر پیچ ها استفاده می کردند؛ اما تا آن زمان، کسی به این تکنیک به عنوان مهارتی جداگانه توجه نمی کرد. در نتیجه، دریفت در معنای واقعی و امروزی آن، به عنوان مهارتی تخصصی در رانندگی، در ژاپن متولد شد.
دریفت کردن از کجا آغاز شد؟
کنیمیتسو تاکاهشی، که اولین قهرمان گرن پری موتورسیکلت در ژاپن بود، به عنوان پدر دریفت شناخته می شود. وی بعد از تصادفی شدید در مسابقات سال ۱۹۶۲، با موتورسیکلت خداحافظی کرد و وارد دنیای مسابقات اتومبیل رانی شد. تاکاهشی به علت روش رانندگی متفاوتش، که با سرعت وارد پیچ ها می شد و انحراف محور عقب را به خوبی کنترل می کرد، از دیگر رانندگان ژاپنی متمایز بود.
چندی نگذشت که مهارت تاکاهشی، مورد توجه جوانان و گرو ه های مسابقات خیابانی قرار گرفت. در این مسابقات غیر مجاز که در گردنه های کوهستانی ژاپن برگزار می شد، رانندگان با الگو بر داری از تاکاهشی، از روش فرمان گیری سریع و کنترل انحراف محور عقب سر پیچ ها استفاده می کردند. روش تاکاهشی، اگرچه همیشه به پیروزی ختم نمی شد، اما طرف داران بسیاری پیدا کرد.
سال ها بعد، در ۱۹۸۶، اولین ایونت رسمی دریفت در ژاپن برگزار شد. این ایونت، قوانین مشخصی نداشت و تنها سطح مهارت راننده طبق نظر داوران سنجیده می شد.
علاقه به دریفت در دهه ۲۰۰۰ میلادی به غرب نیز سرایت کرد و در سال 2003، پیست آیرویندل آمریکا، میزبان مسابقات دریفتی شبیه به مسابقات دی-وان ژاپن شد. امروزه، آیرویندل را به عنوان شهر دریفت آمریکا می شناسند. مسابقه سال ۲۰۰۳ با عنوان فرمولا دریفت، حرفه ای ترین و معتبرترین مسابقه دریفت بیرون از مرز های ژاپن تا آن روز بود.
تولید فیلم هایی چون سریع و خشمگین: توکیو دریفت در سال 2006، تصویری اگرچه ناقص از دریفت را برای عموم نمایش داد که باعث افزایش طرف داران این هنر ماشینی شد. با ظهور اینترنت و همه گیر شدن شبکه های اجتماعی، سرعت اشتراک گذاری ویدیو های دریفت در جهان بیشتر شد و دریفت در کل جهان، به یکی از پر طرف دارترین مهارت های رانندگی تبدیل شد.
در حال حاضر، مسابقاتی چون فرمولا دریفت، دی-وان گرند پریکس و سری حرفه ای اروپا، به عنوان بزرگ ترین و معتبر ترین مسابقات دریفت در جهان شناخته می شوند.
مفهوم دریفت کردن
دریفت نوعی حرکات نمایشی اتومبیل رانی است که این روزها به یکی از جذاب ترین شاخه های ورزشی موتور اسپرت تبدیل شده است. دریفت، حرکتی است که در آن، راننده عمداً خودرو را در حالت بیش فرمانی قرار می دهد. در این شرایط، چرخ های عقب مخالف جهت پیچ جاده لیز می خورند که در اصطلاح به آن rear slip angle یا زاویه لغزش عقب می گویند. در حالت Oversteer یا بیش فرمانی، زاویه چرخ های عقب باید بیش تر از زاویه لغزش چرخ های جلو باشد و محور عقب به قدری منحرف شود که زاویه آن کم تر از زاویه ی پیچ باشد. در این زمان، با فرمان دهی و چرخش چرخ های جلو مخالف جهت پیچ، دریفت انجام می شود.
دریفت کامل و موفق به دریفتی گفته می شود که قبل از رسیدن خودرو به مرکز پیچ، زاویه بین پیچ و محور عقب خودرو بیش تر از زاویه محور جلو و پیچ باشد که در این صورت، راننده قادر است در جهت مخالف پیچ فرمان گیری و از پیچ عبور کند.
نحوه انجام دریفت
در حالت کلی، دو تکنیک برای انجام دریفت وجود دارد: تکنیک کلاچ که برای دریفت کردن با خودروها ی دیفرانسیل عقب به کار می رود و تکنیک ترمز دستی که برای خودرو های دیفرانسیل جلو کاربرد دارد.
تکنیک کلاچ clutching technique
در این تکنیک، زمان رسیدن به پیچ، خودرو را در حالت دنده 2 قرار دهید یا اگر با دنده بالاتری درحال حرکت هستید، 1یا 2 دنده معکوس دهید؛ سپس در حالی که دور موتور بر حسب نوع خودرو بین ۴۰۰۰ تا ۷۰۰۰ قرار دارد، با نگه داشتن دور موتور، برای هرز گردی چرخ های عقب و کاهش چسبندگی، خودرو را به داخل پیچ هدایت کرده و هم زمان، کلاچ خودرو را فشار دهید و رها کنید.
برای ادامه دریفت، پدال گاز را رها نکنید و با بازی کردن با پدال گاز و فرمان گیری، خودرو را کنترل کنید. برای پیچ های بعدی هم با کنترل خودرو، مسیر را تغییر دهید و پیچ بعدی را نیز با دریفت پشت سر بگذارید.
تکنیک ترمز دستی hand-brake technique
این روش، برای دریفت کردن با خودرو های 2 دیفرانسیل انجام می شود؛ زیرا با استفاده از تکنیک کلاچ، نمی توان چرخ های عقب خودرو های 2 دیفرانسیل را به هرزگردی وادار کرد. در این تکنیک، هنگام رسیدن به پیچ، ترمز دستی را بکشید تا چرخ های عقب، یک باره چسبندگی خود را از دست بدهند و در ادامه، مانند تکنیک قبلی، دریفت انجام شود. به طور کلی، دریفت کردن با تکنیک ترمز دستی، به علت دشواری حفظ تداوم عدم چسبندگی، سخت تر از روش قبلی است.
امکان انجام دریفت های طولانی با خودرو های دیفرانسیل عقب وجود دارد؛ اما دریفت کردن چند پیچ با خودرو های دیفرانسیل جلو، عملاً بسیار سخت است.
آسیب هایی که دریفت کردن به خودرو وارد می کند
در این بخش، آسیب هایی را که بر اثر دریفت کردن در خودرو ایجاد می شود، بررسی می کنیم.
صدمه به تایرها
احتمالاً دودی را که از چرخ ها هنگام دریفت کردن بلند می شود، دیده اید. همین دود به علت ایجاد گرما و اصطکاک زیاد حین انجام دریفت در لاستیک ها ایجاد می شود که نشان از فرسایش سریع تایر ها دارد. از بین رفتن لاستیک ها، یکی از شایع ترین آسیب های وارد شده به خودرو هنگام دریفت است. دریفتر های حرفه ای، اغلب مجموعه ای از لاستیک ها را همراه خود دارند که به آن ها اجازه می دهد به سرعت لاستیک های خودرو را حین مسابقه تعویض کنند.
معمولاً یک جفت لاستیک، با توجه به زمان جلسه دریفت، می تواند حدود 2 تا 3 جلسه دوام بیاورد. دریفت برای لاستیک ها، به خصوص لاستیک های عقب، بسیار مضر است و هیچ لاستیکی توانایی مقاومت در مقابل بیش از 2 تا 3 جلسه دریفت را نخواهد داشت.
آسیب به موتور های توربو
یک موتور توربو، قدرت خود را از گازهای داغی که از محفظه احتراق خارج می شوند، تامین می کند. درست است که یک موتور توربو شارژ برابر گازهای خروجی با دمای بالا مقاومت خوبی دارد، اما هر عاملی که باعث شود دمای این گازها افزایش یابد، باعث آسیب به آن می شود؛ حتی گزارش هایی ثبت شده که به علت بالا نگه داشتن دور موتور، موتور توربو منفجر شده است.
آسیب های جسمی و بدنی
آخرین، اما نه کم ترین، آسیبی که دریفت کردن به خودرو وارد می کند، خسارات بیرونی و ظاهری است. تمام خساراتی که در مورد آن ها صحبت کردیم، خسارات داخلی بودند؛ اما آسیب های بیرونی به مراتب خطرناک تر هستند. به عنوان یک راننده، هر قدر هم حرفه ای باشید، ممکن است کنترل خودرو را از دست دهید و با چیزی برخورد کنید و آسیب های شدیدی به بنده خودرو وارد شود. ناگفته پیداست که آسیب های این چنینی، یقیناً آسیب های بدنی جبران ناپذیری را نیز برای راننده در پی خواهد داشت.
در نهایت، باید بدانید که رانندگی کردن، یک عمل عمومی است؛ اما دریفت کردن، نیازمند مهارت های بالا در رانندگی و عکس العمل های سریع است. دریفت کردن، کار خطرناکی است و از دست دادن کنترل خودرو به معنی چرخش خودرو و برخورد شدید با اجسام اطراف است که حتی می تواند به مرگ منجر شود. این همان حس و حالی است که معتادان هیجان و آدرنالین را به سمت دریفت می کشاند.
