لیلا ابراهیمی مجاوری (۱ اردیبهشت ۱۳۵۸) دونده دوهای نیمه استقامت ایرانی است. او نخستین دونده زن ایرانی است که پس از انقلاب ۵۷ موفق به کسب مدال در مسابقات قهرمانی آسیا شده است. ابراهیمی رکورددار دوهای ۱۵۰۰ متر، ۳۰۰۰ متر، ۳۰۰۰ متر بامانع و ۵۰۰۰ متر ایران است. ابراهیمی در مسابقات قهرمانی ۲۰۰۷ آسیا در امان در مادهٔ ۳۰۰ متر بامانع سوم شد و اولین مدال دو و میدانی زنان ایرانی پس از انقلاب را به دست آورد، در حالی که هیچوقت امکان تمرین این ماده برایش فراهم نشده بود و برای اولین بار از مانع چاله آب می پرید. او در مسابقات قهرمانی دو و میدانی داخل سالن ۲۰۰۴ آسیا در تهران یک مدال نقره در ۳۰۰۰ متر و یک مدال برنز در ۱۵۰۰ متر و در مسابقات قهرمانی دو و میدانی داخل سالن ۲۰۱۰ آسیا در تهران یک مدال برنز در ۳۰۰۰ متر گرفت. ابراهیمی در بازی های آسیایی ۲۰۰۶ دوحه و بازی های آسیایی داخل سالن ۲۰۰۷ ماکائو و ۲۰۰۹ هانوی هم شرکت کرده است. ابراهیمی معتقد است نوع پوشش دوندگان زن ایران موجب ایجاد رقابت ناعادلانه برای آنها در مسابقات بین المللی است.
مصاحبه ای کوتاه و خواندنی با لیلا ابراهیمی
خیلی سال از این مدال که نخستین مدال گرفته شده در رشته دو و میدانی بانوان ایران در آسیاست می گذرد و این نخستین مدالی بود که در رشته ۳۰۰۰ متر با مانع در آسیا به دست آوردم، منتها در آن جا فکر و ذهن آدم درگیر مسابقات است که بتواند یک تورنمنت خوب داشته باشد و من تمام ذهنم درگیر این قضیه بود ولی وقتی به کشورمان برگشتم دیدم بازدهی بسیار خوبی در میان مردم، رسانه ها و… داشته است و این بازخورد مرا شگفت زده کرده و انگیزه بسیار زیادی در من ایجاد کرد. شاید باید گفت نور امیدی در دلم بود برای مسابقات آتی که بتوانم با انگیزه و انرژی بهتر شروع کنم. مردم استقبال بسیار خوبی از من کردند، از من چه در رسانه ها و چه در مکان های عمومی و چه اماکن دیگر، از من حمایت فکری و معنوی به عمل آوردند. در آن مدت هم انگیزه بسیار زیادی در من ایجاد شد و از این جهت هم بسیار قدرتمند شده بودم و احساس بسیار خوبی داشتم.
-
بیشترین مسافتی که تاکنون دویده اید چه قدر بوده است؟
در مسابقات ۱۰ هزار متر داخل پیست بوده است اما در خارج از پیست بیشترین مسافتی که دویده ام ۲۲ کیلومتر بوده است. در مسابقات نیمه ماراتن در قشم در سن ۱۸ سالگی که بسیار سخت هم بود. غیر از دو و میدانی بدنسازی با دستگاه و شنا انجام می دهم. روزی دو سه ساعت تمرین می کنم و در حدود ۵۰ کیلومتر در هفته می دوم. پارک ها را بیشتر می پسندم. چرا که به دلیل فضای سبز و میزان اکسیژن مورد نظر برای دویدن بسیار مناسب است. در فضاهای باز در پارک طالقانی می دوم. قبل ترها در باشگاه انقلاب هم می دویدم اما چون مسیرش پرترافیک است اذیت می شوم و کمتر برای دویدن به آنجا می روم و پیش از آن هم یک زمان طولانی در پارک ملت می دویدم، اما در حال حاضر در پارک طالقانی می دوم.سفرهای خارجی را خیلی دوست دارم. آخرین سفر داخلی ام به شمال و خارجی هم آخرین سفرم چند ماه پیش به دوبی بوده است. سال پیش سفری به آمریکا داشتم که در آنجا شهری بود به نام یوتیکا که شبیه شهرهای شمالی ما بود. شهری بسیار آرام با جمعیتی بسیار کم که قسمتی از آن در مجاورت اقیانوس آرام قرار داشت. آنجا را خیلی دوست دارم و اگر فرصتی دست دهد دوست دارم دوباره به آنجا سفر کنم.
-
دونده ها برنامه غذایی خاصی دارند؟
بله، هر کدام از رشته های دو و میدانی منوی غذای مخصوص خود را دارند. به طور مثال برنامه غذایی رشته های استقامت و سرعت زمین تا آسمان با هم متفاوت است. به طور کلی در برنامه غذایی ما باید سبزیجات و مواد طبیعی و قندی فراوانی باشد.!
-
زمانی که مشغول کار و تمرین نیستید، وقت تان را به چه صورت سپری می کنید؟
کتاب می خوانم و یک سری کارهای هنری انجام می دهم مانند نقاشی و طراحی، چون من قبل از اینکه دونده شوم نقاشی می کردم و گالری نقاشی می گذاشتم.
-
لباس و پوشش چقدر در کار یک دونده تاثیر دارد؟
فوق العاده زیاد. تجهیزات و لباس باکیفیت بسیار موثر است و من بیشترین درآمدی که از دو و میدانی داشته ام، به خاطر لباس های مناسبی بوده است که با آنها می دویدم.
-
اهل کتاب خواندن هم هستید؟
بله، اما بیشتر کتاب های حوزه فیزیولوژی و تغذیه را می خوانم.
-
به ما چه کتاب هایی را پیشنهاد می کنید؟
در حوزه روان شناسی کتاب های وین دایر را پیشنهاد می کنم که کتاب هایی بسیار روان و شفاف هستند. در حوزه رمان هم کتاب ده جلدی پاردایان ها نوشته میشل زواکو را پیشنهاد می کنم که فوق العاده زیباست.
-
هدف بعدی تان در زندگی چیست؟
یکی از اهدافم این است که بتوانم از نظر علمی سطحم را در رشته ای که در آن فعلا هستم بالا ببرم و دوم اینکه بتوانم یک زندگی خوب تشکیل دهم.
معتقدم تنها حرکتی که می تواند به انسان آرامش دهد و باعث شود که قلب سالمی داشته باشد ورزش کردن است. همه فکر می کنند زمان داریم اما زمان بسیار کوتاه است و انسان ها برای بهره برداری بهتر از زمان باید از لحظه لحظه وقت بهره برد.