گروه دارو:
عوامل بازدارنده از الکل
مکانیسم اثر دی سولفیرام
دی سولفیرام بطور غیرقابل برگشت آنزیم آلدئید دهیدروژناز ، مسئول متابولیسم استالدئید ناشی از متابولیسم اتانول را مهار کرده متعاقبا در صورت مصرف الکل استالدئید در بدن تجمع یافته و اثرات ناخوشایند برای مصرف کننده درپی خواهد داشت.
دی سولفیرام مانع اکسیداسیون الکل در مرحله استالدئید می شود.بدنبال مصرف دی سولفیرام ،در زمان متابولیسم الکل غلظت استالدئید تجمع یافته در خون 5 تا 10 برابر بیشتراز زمان مصرف مقدار مشابه الکل به تنهایی می باشد.تجمع یافتن استالدئید در خون باعث بروز اثرات ناخوشایند برای مصرف کننده می شود .
این اثرات تا زمانیکه الکل متابولیزه شود ادامه می یابد و شدت آن به مقدار مصرف الکل و دی سولفیرام هر دو بستگی دارد. دی سولفیرام تاثیری بر روی سرعت دفع الکل از بدن ندارد.
فارماکودینامیک
دی سولفیرام سبب ایجاد حساسیت به الکل می شود .حتی مصرف مقادیر بسیار کم الکل حین درمان با دی سولفیرام منجر به بروز واکنشهای ناخوشایند می گردد.
فارماکوکینتیک
جذب گوارشی دی سولفیرام آهسته می باشد و پس از مصرف خوراکی حدود 80-90% آن جذب می گردد. دی سولفیرام در کبد متابولیزه شده و متابولیت ها و داروی تغییر نیافته (5-20%) از طریق ادرار دفع می گردد.
دفع دی سولفیرام نیز به آهستگی صورت می پذیرد . اثر دی سولفیرام 1-2 ساعت پس از مصرف خوراکی شروع شده و ممکن است تا 14 روز پس از قطع مصرف نیز ادامه پیدا کند.
موارد مصرف دی سولفیرام
درمان کمکی ترک وابستگی به الکل
مقدار مصرف دی سولفیرام
مقدار مصرف معمول برای وابستگی به الکل:بزرگسالان:
مقدار اولیه:500 mg خوراکی یکبار در روز ( این مقدار عموما بمدت یک تا دو هفته اول ادامه می یابد)
مقدار نگهدارنده: 250 mg خوراکی یکبار در روز( 125-500 mg یکبار در روز)
حداکثر مقدار مجاز:500 mg یکبار در روز
طول مدت درمان: بسته به خصوصیات فردی درمان ممکن است ماهها و حتی سالها بطول انجامد.
