پیوند عضو به معنی برداشتن عضوی (Graft) از بدن یک فرد و انتقال و جایگذاری آن در بدن فردی دیگر می باشد که دچار نقص در عملکرد عضو مورد نظر شده است. امروزه پیوند عضو به عنوان اصلی ترین درمان برای بیمارانی درنظر گرفته می‌شود که دچار عدم عملکرد عضو خاصی از بدن مثل کلیه، کبد، ریه، قلب و پانکراس شده اند. عضوهایی که تا به امروز به طور موفقیت آمیزی پیوند شده اند شامل قلب، کلیه، کبد، ریه، پانکراس، روده و تیموس هستند. در این میان کلیه رایج ترین عضوی است که پیوند می‌شود و پیوند کبد و قلب نیز در مراتب بعدی قرار می‌گیرند. دهندگان پیوند می‌توانند افراد زنده، مرگ مغزی و یا افرادی باشند که عملکرد قلب خود را از دست داده اند و اصطلاحا ضربان قلب ندارند. بر اساس شواهد به ترتیب افرادی که عضو پیوندی را از افراد زنده، مرگ مغزی و افرادی که در اثر مشکل قلبی از دنیا رفته اند دریافت کرده اند بقای عضو پیوندی طولانی تری داشته اند.
در پیوند کلیه: 1 گرم خوراکی دو بار در روز به همراه کورتیکواستروئیدها و سیکلوسپورین
در پیوند قلب: 1/5 گرم خوراکی دو بار در روز به همراه کورتیکواستروئیدها و سیکلوسپورین
در پیوند کبد: 1/5 گرم خوراکی دو بار در روز به همراه کورتیکواستروئیدها و سیکلوسپورین
مایکوفنولیک اسید، متابولیت فعال مایکوفنولیت، مهارکننده قوی، اختصاصی و قابل برگشت آنزیم اینوزین منوفسفات دهیدروژناز است و بنابراین مسیر ساخت جدید نوکائوتیدهای گوانین را مهار می‌کند. لنفوسیت‌های BوT برای تکثیر به این مسیر ساخت جدید پورین وابستگی زیادی دارند، در حالی که سایر سلول‌ها، از مسیر بازیافتی استفاده می نمایند. لذا این دارو روی لنفوسیت‌ها اثر سایکوتوکسیک دارد. سیتوگان(مایکوفنولیت) باعث مهار تکثیر لنفوسیت‌های BوT، کاهش تولید پادتن و مهار فراخوانی گویچه های سفید به محل التهاب یا عضد پیوندی می شود. این دارو بر پاسخ های اولیه ایمنی فعالیت منوسیت ها مثل تولید IL-1 و IL-2 تأثیر ندارد.
جذب دارو از دستگاه گوارش به طور گسترده و با سرعت بالا انجام می‌شود.
فراهمی زیستی دارو تقریباً 94 % است.
نیمه عمر آن حدود 17 ساعت است.
میزان اتصال دارو به پروتئین های پلاسما 97 % است.
حذف دارو از بدن 93 % از طریق ادرار و حدود 6% کبدی است.
مصرف دارو در نارسایی شدید کلیوی باید با احتیاط لازم صورت گیرد.
درصورت کاهش تعداد نوتروفیل ها، باید مصرف دارو را قطع کرد یا مقدار دارو را کاهش داد.
