ترا از دور مي بوسم به چشمي تر
خداحافظ مرا باور نکردي مي روم ديگر
خداحافظ مرا لايق نديدي تا بپرسي حال و روزم را برو با ديگران اي بي وفا دلبر خداحافظ
خدا لعنت کند بر واژه ها حتي خداحافظ !
که يعني آتشي افتاده در من با خداحافظ !
سکوت افتاده مثل رعشه اي بر استخوانهايم
شبيه موج سرد ساحل دريا خداحافظ
خدا حافظ گل مريم گل مظلوم و پر دردم
نشد با اين تن زخمي به آغوش تو بر گردم
نشد تا بغض چشمات رو به خواب قصه بسپارم
از اين فصل سکوت و شرم غم بارون رو بردارم
التماس مال دیروز بود ! مال وقتی که ساده بودم !
امروز . . .
می خواهی بروی ؟
هیس !
فقط خداحافظ . . . !
حالا که رفتنی شده ای !
باشد قبول لااقل این نکته را بدان
آهن قراضه ای که چنان گرم گرم گرم در سینه می تپید دلم بود
نا مهربان خداحافظ
بيخودي متاسف نباش
تو آمده بودي که بروي اصلا!
تو چه مي داني چه ترسي ست
ترس از کوچه ي بعد از خداحافظ؟
دستم را برای وداع با آرزوهایم
برو ای خوب من هم بغض دریا شو خداحافظ
برو با بی کسی هایت هم آوا شو خداحافظ
تو را با من نمی خواهم که ما معنا کنم دیگر
برو با یک من دیگر بمان ما شو خداحافظ
ترا از دور مي بوسم به چشمي تر خداحافظ
مرا باور نکردي مي روم ديگر خداحافظ
مرا لايق نديدي تا بپرسي حال و روزم را
برو با ديگران اي بي وفا دلبر خداحافظ
ماندن
اشتباهِ من بود.
باید وقتِ آخرین خداحافظی
من اول شلیک می‌کردم!
همیشه خوب خداحافظی کن !
گاهی همه چیز آنقدر سریع اتفاق می‌افتد که فرصتی برای یک خداحافظی خوب پیدا نمیکنی !
گاهی جای بوسه‌ای که هنگام خداحافظی نکردی ، تا ابد درد می‌کن . . . !
ميان حرفهايت مي نوشتي :زندگي زيباست و من هم زندگي را در تو ميديدم
برو استاد خوبي ها ب من درس وفا دادي و من هم خوب فهميدم وفا يعني
خداحافظ
وقت رفتن فقط رفتی
بدون هیچ نگاهی
بدون هیچ التماسی
که بیشتر بمانیم
اما من ….
سر همان قرار همیشگی
منتظرت ماندم
تا بار دیگر از دور
نظاره کنم
گامهای مردانه ات را
باران باشد، تو باشی
یک خیابان بی انتها باشد
به دنیا می گویم خداحافظ
می‌گذری. دست تکان می‌دهی. نمی‌بینم.
در من سال‌هاست دیگر
پنجره‌ای روو به خیابان باز نمی‌شود!
چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگي هايم ؟
چگونه مي روي با اينکه مي داني چه تنهايم ؟
خداحافظ ، بدون تو گمان کردي که مي مانم
خداحافظ ، بدون من يقين دارم که مي ماني
ای که از اول جاده به سکوت شدی گرفتار
منو از خاطره کم کن تا ابد خدا نگهدار
ميان حرفهايت مي نوشتي :زندگي زيباست و من هم زندگي را در تو ميديدم
برو استاد خوبي ها ب من درس وفا دادي و من هم خوب فهميدم وفا يعني
خداحافظ
واپسین لحظه دیدار ، منو دست گریه نسپار
توی تردید شب خدا نگهدار، اگه خوابم اگه بیدار
تو ی این فرصت تکرار، بگو عاشقی برای آخرین بار
بهار که پرستوها می آیند من کوچ میکنم.
مقصد من شهر آرزوهای آبی ست.
بهار که بیاید شکوفه ها ناخواسته میشکفند
و من با چمدانی پر از برف به سوی خورشید می روم.
لحظه ی ناب دل کندن از نداشته هایم
و خداحافظ ای داشته های من
