به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز و به نقل از فرارو، عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: براي نوشتن درباره انتخابات دوم اسفند عجله اي نيست. فرصت هست. نه تنها در تحليل جزييات آن خواهم نوشت، بلكه ممكن است نتيجه گيري خاص خودم را به همراه پيشنهادي تقديم كنم. ولي اكنون مي خواهم به يك اتفاق جالب در اين انتخابات اشاره كنم. برخورد گروه هاي سياسي ايران با رويدادها به گونه اي است كه هر كس مي تواند نقطه اي را پيدا كرده و براي تفسير ماجرا به نفع خود به آن نقطه اتكا كند.
مثل رها كردن تير و سپس دور نقطه اصابت را خط كشيدن به اين معنا كه به هدف خورده است. ولي انتخابات دوم اسفند از يك حيث چنان قاطع بود كه كسي نتوانست آن را ناديده بگيرد و دور آن را به نفع خود خط بكشد. كاهش چشمگير مشاركت به چشم همه آمده و به همين علت است كه برخي نيروهاي منصف اصولگرا تاكيد كردند كه بايد علت اين كاهش شديد را پيدا كرد. روز پنجشنبه كه قضيه كرونا مطرح شد به يكي از دوستانم گفتم كه اين قضيه ممكن است مستمسكي براي اصولگرايان شود كه علت كاهش مشاركت احتمالي را متوجه كرونا كنند و باز هم چشم هاي خود را بر واقعيت ببندند. او نيز اين احتمال را تاييد كرد.
ولي اكنون مي بينم كه فقط بخش اندكي از اصولگرايان از جمله دست اندركاران رسانه رسمي هستند كه دنبال پيدا كردن مقصر كاهش در بيرون از خود هستند! ولي تعدادي ديگر صادقانه خواهان فهم علت و چرايي اين كاهش شده اند. حتي يكي از آنان شجاعت بيشتري به خرج داده و احتمالات ريشه اي تري را نيز در بروز اين اتفاق مطرح كرده است. در هر حال همه در پي آن هستند كه بدانند چرا مردم به ويژه در شهرهاي اصلي كشور تا اين حد اندك، در انتخابات شركت كردند؟ ضمن اينكه كيفيت افراد شركت كننده از حيث اثرگذاري اجتماعي و مدني بسيار پايين تر از كيفيت گروه هايي است كه در انتخابات شركت نكردند.
كافي است نسبت مشاركت در شهر و استاني مثل تهران را با كهگيلويه و بويراحمد مقايسه كنيم كه در استان اخير نرخ مشاركت حدود سه برابر بيشتر از شهر تهران بوده است. اين تفاوت درون هر حوزه انتخابيه و ميان طبقات گوناگون جامعه نيز هست. حال بايد پرسيد كه چگونه مي توانيم متوجه شويم كه مردم به چه دليلي در اين انتخابات شركت نكردند؟ بهترين و معتبرترين راه مراجعه به خود مردم است.
براي اين كار بايد به نظرسنجي هاي انتخاباتي مراجعه كرد. ابتدا ببينيم كه چه كساني كمتر مشاركت كردند؟ در پنجمين موج نظرسنجي موسسه ايسپا در مورد اين انتخابات كه 14 تا 16 بهمن انجام شد، درصد كساني كه در حوزه انتخابيه تهران (تهران، اسلامشهر، شهر ري و پرديس) گفتند قطعا در انتخابات شركت مي كنند 25 درصد است. نتايج نشان مي دهد كه مشاركت مردم در واقع نيز تقريبا همين رقم است. ولي هنگامي كه به جزييات نگاه مي كنيم، متوجه مي شويم كه جوانان 18 تا 29 سال حدود 14 درصد، صاحبان تحصيلات عالي كارشناسي ارشد و دكترا نيز حدود 14 درصد، ساكنان مناطق توسعه يافته تر شهر 11 درصد پاسخ داده اند كه قطعا شركت مي كنند. در مقابل افراد مسن بالاي 50 سال 35 درصد، افراد زير ديپلم 30 درصد، مناطق كمتر توسعه يافته نيز 33 درصدشان گفته اند قطعا شركت مي كنيم. اين تفاوت ها بسيار بزرگ است.
نشان مي دهد كه ساختار انتخابات نه تنها طبقات پايين را از دست داده، بلكه با سرعت بسيار بيشتري طبقات متوسط و اثرگذار جامعه را نيز از دست داده است. كساني كه گفته بودند در انتخابات شركت نمي كنند، به دلايل عدم شركت خود نيز اشاره كرده اند. 44 درصدشان به عدم تاثيرگذاري انتخابات در بهبود وضعيت كشور اشاره كرده اند. 20 درصد به بي اعتمادي به برگزاركنندگان، 12 درصد به نبود نامزد مورد علاقه خود يا رقابتي نبودن انتخابات و 24 درصد بقيه نيز يا پاسخ نداده اند يا به شواهد ديگري اشاره كرده اند. در حقيقت قضيه روشن است. مي توان گفت مشكل و ايراد اصلي براي مردم ديگر ردصلاحيت ها هم نيست. نه اينكه اين مساله مهم نيست، بلكه به دليل تكرار تبديل به ناكارآمدي نهاد انتخابات شده است.
ممكن است برخي اصولگرايان به اشتباه تحليل كنند كه علت عدم شركت مردم، ناكارآمدي دولت روحاني است. اين استدلال غلط است، زيرا از يك سو مردم در رفتار اصلي خود چندان تمايزي ميان اجزاي حكومت قائل نيستند. به علاوه اگر اين استدلال درست بود بايد انتخابات پرشوري مي داشتيم، چون ماشاءالله همه نامزدها درصدد استيضاح او و دولت او هستند!! همان طور كه در سال ۹۲ و ۹۶ با انگيزه رد قبلي ها به ميدان آمدند، پس چرا كسي پاي صندوق استيضاح نيامد؟! به اين علت كه انتخابات فاقد معناداري واقعي خود شده است. من نمي دانم چگونه برخي افراد حاضر مي شوند كه انتخاب شدن در اين فرآيند را به يكديگر تبريك بگويند. فراموش نكنيم كه كاهش ۶۰ درصد به ۴۰ درصد تفاوت ۲۰ درصدي نيست، بلكه مثل كاهش ركورد وزنه بردار از ۲۰۰ كيلو به ۱۴۰ كيلو است كه به كلي از مسابقات خارج، مي شود.
