به گزارش سرویس مجله خانواده پایگاه خبری ساعدنیوز، در فرهنگ ایرانی و اسلامی ما، بچهدار شدن فقط یک اتفاق زیستی نیست؛ بلکه نگاهی تازه به معنای زندگی است. این تصمیم، پاسخی است به نیازهای عمیق روح انسان که ریشه در سنتها و باورهای ما دارد.
در روانشناسی ما ایرانیها، فرزند «یادگار ماندگار» است. پدر و مادر با داشتن فرزند، حس میکنند که پس از خودشان هم اثری در این دنیا دارند. در واقع، ارزشها و باورهای انسان از طریق فرزند در رگهای زمان جاری میماند و ترس از فراموش شدن را از بین میبرد.
فرزند، محورِ عشق و محبت در خانه است. حضور او نه تنها رابطهی زن و شوهر را محکمتر میکند، بلکه با خودش «امید» میآورد. شوقِ دیدن رشد فرزند، مثل یک موتور محرک، بیحالی را از خانواده دور کرده و تلاش برای زندگی را بیشتر میکند.
در فرهنگ اسلامی، ما معتقدیم که هر انسانی با خودش «رزق و روزی» میآورد. این باور باعث میشود که نگرانیهای مالی جای خود را به توکل و آرامش بدهند. در این نگاه، فرزند بارِ زندگی نیست، بلکه منشأ خیر و برکت برای خانه است.
پدر یا مادر شدن، بهترین کلاسِ اخلاق است. یاد گرفتنِ فداکاری، صبر و عشق بدون قید و شرط، باعث میشود که خودِ والدین هم بزرگ شوند. تربیت فرزند، آینهای است که باعث بلوغِ روحی و افزایش عزتنفس پدر و مادر میشود.
برخلاف نگاههای فردگرایانه، در فرهنگ ما خانواده یک شبکهی بههمپیوسته است. فرزندآوری فقط برای دوران تنهایی نیست؛ بلکه ساختن زنجیرهای از مهربانی است که در آن، نسلهای مختلف هوای همدیگر را دارند و عشق بین آنها جریان پیدا میکند.
بچهدار شدن در فرهنگ ما، سفری است از «خودخواهی» به سمت «رشد». مسیری که در آن انسان با عشق ورزیدن به دیگری، به خدا نزدیکتر شده و معنای عمیقتری از زندگی را لمس میکند.
برای مشاهده اخبار مرتبط با حوزه روانشناسی اینجا کلیک کنید
