ناگفته ها و حسرت های مهوش وقاری از مرگ محسن قاضی مرادی

در این مدت عکس های دوتایی وقاری و قاضی مرادی هم بیشتر از عکس های تکی بازیگر مرحوم شده در فضای مجازی و رسمی نشر یافت و خیلی ها محبت این دو را مثال زدنی دانستند. این اتفاق از چشم مهوش وقاری هم پنهان نمانده که می گوید، «قدردان این همه لطفی هستم که سبب شد، شاید بیش از آنکه از محسن بگویند و بنویسند از من بگویند.»

او می گوید: «حال این روزهایم بد نیست، ولی خلأ بزرگی در زندگی ام ایجاد شده است. حس یک نوع بلاتکلیفی دارم که نمی دانم اسمش را باید چه گذاشت، چون به هر حال با وجود آنکه تقریباً نزدیک به سه سال بود که محسن هیچ واکنشی نسبت به هیچ کس و هیچ ماجرایی نداشت اما به هر حال "بود". این نبودش حس عجیبی در من ایجاد کرده است. او نمی توانست صحبت کند و چیزی از خودش بگوید؛ مثلا بگوید که چه حسی دارد با به چه چیزی فکر می کند ولی من نمی گذاشتم فکر کند که نمی تواند حرف بزند و تلاشش را بی پاسخ نمی گذاشتم. گاهی که تلویزیون روشن بود چون می دانستم نمی تواند زیرنویس ها را با دقت بخواند خودم تند تند برایش می خواندم و حرف می زدم و تفسیر می کردم. دوست نداشتم متوجه شود که سرعت عمل قبل را ندارد و از این بابت خیلی خوشحالم که شاید خودش به آن شدت و حدت بیماری اش آگاهی پیدا نکرد.»

وی ادامه می دهد: «البته همانطور که پزشکانش قبلا گفته بودند و سعی می کردند به من آمادگی بدهند، مطمئن بودم که شرایط بیماری اش به اینجا منتهی می شود چون بیماری پارکینسون این طور نیست که ناگهان باعث از بین رفتن شخص شود، بلکه به تدریج توانایی های فرد را می گیرد ولی باز، آدم به خودش دلخوشی می داد که چیزی نیست. حالا هم که رفته باور نمی کردم که با چنین آرامشی رفته باشد. همیشه شنیده بودم خیلی از کسانی که فوت می کنند با چشمان باز می روند ولی او خیلی راحت رفت، انگار خسته و بی حال شد و خوابید. این آرام رفتنش به من آرامش می دهد و دلم را قرص می کند.»

مهوش وقاری که چند سالی است خودخواسته و به خاطر اینکه کنار همسرش باشد از بازیگری دوری کرده است، می گوید: «در این چند سال هیچ کاری را قبول نکردم و اجازه هم ندادم که محسن متوجه شود بخاطر او پیشنهادها را رد می کنم. جالب است که در سه، چهار ماه گذشته هم پیشنهادهای بیشتری داشتم که فکر می کنم به دلیل حجم کارهای شب عید بود. حتی همان روزی که این اتفاق افتاد هم یک پیشنهاد کار داشتم ولی همه را به بهانه کرونا رد می کردم با وجود اینکه بعضی دوستان تاکید می کردند با شرایط زمانی من همراهی می کنند، ولی حالا خیلی خوشحالم که این پیشنهادها را رد کرده بودم، چون اگر سر کار بودم و این اتفاق می افتاد قطعاً آن را به حساب کار خودم می گذاشتم و نمی دانم چطور می خواستم آرام شوم.»

البته وقاری قبول دارد که باید کارش را از سر بگیرد. « هنوز احساس می کنم محسن کنارم است ولی بالاخره باید کار را شروع کنم، بخصوص بخاطر شرایط روحی نیاز است که دوباره کار کنم.»

او همچنین می گوید که دلش می خواهد جایی را برای نمایش تابلوهای همسرش داشته باشد تا شرایط نگهداری و نمایش داشته باشند. این تابلوها دست ساخته های صدفی محسن قاضی مرادی هستند که سال 1395 در خانه هنرمندان ایران به نمایش گذاشته شدند.

مهوش وقاری در پایان با تشکر از پیام های محبت آمیزی که از همکاران و مدیران بویژه صدا و سیما گرفته از یک حسرت هم سخن می گوید. «راستش این همه لطف و مهربانی بعد از این ماجرا دلم را سوزاند. حسرت خوردم که ای کاش یکی از این ها قبل از رفتن او اتفاق می افتاد. محسن دوست داشت که از او تعریف شود و افسوس می خورم که ای کاش خودم در این سال ها هزینه می کردم، مراسمی برایش برگزار می کردم تا دوستانش دور او جمع شوند. البته در یک سال قبل بخاطر کرونا امکانش نبود ولی با خودم فکر می کنم ای کاش این حرف ها زمانی گفته می شد که او می توانست آن ها را بشنود. من از کسانی پیام گرفتم که اصلا باورم نمی شد ، چون می دانم در شرایط مشابه برای همکاران دیگر چنین کاری نکرده بودند. این ها برای من بسیار ارزشمند بود، همه سنگ تمام گذاشتند ولی ای کاش وقتی هستیم چنین توجهی وجود داشته باشد.»

زنده یاد محسن قاضی مرادی بیش از 30 سال سابقه حضور در عرصه بازیگری را داشت و مقابل دوربین بسیاری از نام آوران سینما بازی کرده بود که به همکاری با بهرام بیضایی (سگ کشی)، بهمن فرمان آرا (خانه ای روی آب)، رخشان بنی اعتماد (زیر پوست شهر)، پریسا بخت آور (دایره زنگی)، مازیار میری (قطعه ناتمام)، ابوالحسن داودی (تقاطع و مرد بارانی)، داود میرباقری (مسافر ری)، سیروس الوند (یک بار برای همیشه)، شهرام اسدی (اوینار)، مجتبی راعی (غزال)، ایرج طهماسب (دختر شیرینی فروش)، خسرو معصومی (رسم عاشق کشی)، مهدی صباغ زاده (صبحانه ای برای دو نفر ) می توان اشاره کرد.