به گزارش سرویس فرهنگ و هنر ساعدنیوز، باباطاهر لر یا باباطاهر عریان همدانی، عارف، شاعر ایرانی و دوبیتی‌سرای اواخر سده چهارم و اواسط سده پنجم هجری ایران، در دوران طغرل بیک سلجوقی می‌زیسته است. «بابا» لقبی بوده که به پیروان وارسته می‌داده‌اند و برای صفت عریان دلایل گوناگونی ذکر شده است. اشعار باباطاهر به زبان لری سروده شده‌اند او اهل همدان (متولد روستای ایرانه، از توابع ملایر) بود. مسلک درویشی و فروتنی او که شیوهٔ عارفان است سبب شد تا وی گوشه‌گیر شده، گمنام زیسته و تفصیلی از زندگانی خود باقی نگذارد.
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ
اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ
اگر ملک سلیمانت ببخشند
در آخر خاک راهی عاقبت هیچ
این ابیات به این موضوع اشاره دارند که در نهایت همه چیز به پایان میرسد و هیچ چیزی در مقابل مرگ و فنا ارزش ندارد. حتی اگر شخصی دارای ثروت و مقام باشد، در نهایت به خاک میرسد و هیچ چیز از او باقی نمی‌ماند. این شعر پیامی از عدم دوام زندگی و مادیات را منتقل می‌کند.
