گلوکاگون هورمونی است که باعث می شود، کبد گلوکز را در خون آزاد کند. این دارو برای افزایش سریع سطح قند خون در بیماران دیابتی مبتلا به قند خون پایین یا همان هیپوگلیسمی استفاده می شود. این دارو همچنین ممکن است در طول آزمایشات پزشکی خاص نیز استفاده شود. این دارو به صورت عضلانی و زیر پوستی تزریق می شود. به محض آن که بیمار به هوش آمد غذای حاوی کربوهیدرات به او داده می شود. بیماری دیابتی که وضعیت هیپوگلیسمی ناپایدار دارد ممکن است به گلوکاگون جواب ندهد در این صورت به جای گلوکاگون دکستروز تزریقی تجویز می شود.
موارد مصرف داروی گلوکاگون
- داروی جانشین مناسب برای گلوکز تزریقی
- درمان کاهش قندخون شدید
- داروی کمکی در رادیوگرافی دستگاه گوارش
عوارض مصرف داروی گلوکاگون
- گوارشی: تهوع، استفراغ
- سیستم عصبی: سردرد
- تنفسی: علایم سیستم تنفسی فوقانی
- غدد درون ریز و متابولیسم: ادم محل تزریق
- ایمونولوژی: توسعه آنتی بادی
- موضعی: درد محل تزریق
- قلبی عروقی: افزایش فشارخون، افت فشارخون (حداکثر دو ساعت پس از پروسه های گوارشی)، افزایش نبض، تاکی کاردی
- پوستی: خارش، خارش بینی (داخل بینی)
- گوارشی: اختلال چشایی
- ازدیاد حساسیت: شوک آنافیلاکسی، واکنش ازدیاد حساسیت
- سیستم عصبی: تغییر حس بویایی (داخل بینی)
- تنفسی (داخل بینی): سرفه، خون دماغ، احتقان بینی، ناراحتی بینی، ناراحتی گلو
سخن آخر
افزایش گلوگز خون ترشح هورمون گلوکاگون را مهار می کند. کاهش گلوگز خون باعث افزایش هورمون گلوکاگون می شود. افزایش اسیدهای آمینه به ویژه آلانین و آرژنین ترشح این هورمون را تحریک می کند. ورزش ترشح گلوکاگون را تحریک می کند.
اثرات عمده گلوکاگون بر متابولیسم گلوکز عبارت است از:
- تجزیه گلیکوژن کبد و افزایش گلوکونئوژنز در کبد. گلوکاگون باعث گلیکوژنولیز و افزایش غلظت گلوکز خون می شود.
عوارض و موارد مصرف داروی کینیدین
