بی‌حس‌کننده‌های موضعی داروهایی هستند که به صورت موقت از حس درد جلوگیری می‌کنند. علاوه بر ممانعت از حس درد معمولاً زمانی که این داروها در مسیر یک عصب قرار می‌گیرند می‌توانند به خوبی فلج عضلانی ایجاد کنند. بی‌حس‌کننده موضعی از نظر ساختاری جز مشتقات کوکائین می‌باشند و از این رو پسوند همه آنها نیز کائین می‌باشد. تفاوت این داروها با کوکائین در این است که این داروها برخلاف کوکائین قابلیت سوءاستفاده پایینی دارند و انقباض عروقی و فشار خون بالا ایجاد نمی‌کنند. درد می‌تواند در طی ضربه، جراحی، عفونت، اختلال در گردش خون و بسیاری از شرایط دیگر از جمله آسیب به بافت بدن ایجاد شود. در یک محیط درمانی مطلوب این است که درد را کاهش دهند و از طول کشیدن درد و مزمن شدن آن جلوگیری کنند. کاهش درد موجب آسودگی و راحتی بیمار می‌شود، کاهش درد می‌تواند سبب کاهش آسیب‌های فیزیولوژیکی شود که عدم درمان آن عواقب بدی برای بیمار خواهد داشت.
تسکین درد های موضعی در روی پوست و مخاط
خارش و التهاب پوست
آفتاب‌سوختگی
بریدگی‌های کوچک
سوختگی‌ها
خراشیدگی‌ها
گزش
دندان درد
دندان درآوردن
تبخال
آفت در داخل یا اطراف دهان
تاول های تب
بنزوکائین که در دهان استفاده می شود ممکن است باعث شود که اکسیژن موجود در بافت های بدن شما به طرز خطرناکی کم شود. این یک وضعیت بالقوه کشنده به نام (met-HEEM-oh glo-bin-EE-mee-a) است. این وضعیت ممکن است بعد از یک بار استفاده از بنزوکائین یا بعد از چندین بار استفاده ایجاد شود. علائم و نشانه ها ممکن است در عرض چند دقیقه یا حداکثر 2 ساعت پس از استفاده از بنزوکائین موضعی در دهان یا گلو بروز کند.، عوارض عبارتند از:
سردرد، خستگی، سرگیجه
ضربان قلب سریع
احساس سبکی یا تنگی نفس
رنگ پریدگی، آبی یا خاکستری شدن پوست، لب ها و ناخن ها.
بروز علائم واکنش آلرژیک: کهیر، تنفس دشوار، تورم صورت، لب ها، زبان یا گلو.
استفاده از بنزوکائین موضعی را متوقف کنید و در صورت امکان با پزشک خود تماس بگیرید.
سوزش شدید، سوزش یا حساسیت در جایی که دارو استفاده می شود.
تورم، داغ شدن یا قرمزی.
تاول یا هر گونه علائم عفونت.
عوارض جانبی شایع ممکن است شامل موارد زیر باشد:
سوزش یا خارش خفیف در جایی که دارو استفاده می شود.
حساسیت به پوست یا قرمزی.
تمام داروهای بی‌حس‌کننده موضعی باعث پایداری غشا و در نتیجه عدم دپلاریزه شدن سلول می‌شود. این داروها به صورت برگشت‌پذیر باعث کاهش میزان دپلاریزان و رپلاریزان سلول‌ها در غشای تحریک پذیر می‌شوند. اگرچه تعدادی دیگری از داروها هم باعث پایداری در غشا می‌شوند اما در دسته داروهای بی‌حس‌کننده قرار نمی‌گیرند.
