هیپ هاپ به انگلیسی Hip Hop که در بعضی منابع از آن بعنوان سبک رپ نام برده می شود یکی از سبک های نوین موسیقی می باشد که همچون بسیاری از سبک های اصلی موسیقی ریشه ی آمریکایی دارد. آمریکایی های آفریقایی تبار و لاتین تبار از محله ی برانکس نیویورک ، یکی از شمالی ترین محلات شهر نیویورک (در شمال منهتن) ، پدیدآورندگان اصلی این سبک در دهه ی 70 میلادی بودند. اجرای آواز بصورت صحبت ریتمیک و قافیه دار ، همراه با رپ خوانی از مشخصات اصلی این سبک می باشد.
هیپ هاپ هم مانند دیگر سبک‌ها یک هنر مملو از احساسات، تمرکز، هیجان و حرکت است. هیپ هاپ با حرکات موزون بدن و ریتم موسیقی به صورت هماهنگ به اجرا در می‌آید.
همان طور که پیش از این هم گفته شد، هیپ هاپ بیشتر از این که یک ژانر باشد، یک جنبش فرهنگی است که موسیقی، شعر، رقص، هنر، مد، فلسفه و سیاست را در خودش جای داده است. در واقع، بسیاری از مردم “رپ” و “هیپ هاپ” را مترادف هم می دانند، در صورتی که به طور دقیق تر اگر بخواهیم بگوییم، رپ یک نوع تکنیک موسیقی خاص است که در زیر چتر جنبش هیپ هاپ قرار دارد.
به گفته دی جی، ترانه سرا، تهیه کننده و پیشگام هیپ هاپ، Africa Bambaata، هیپ هاپ چهار رکن اساسی دارد:
رپ یا MCing یک تکنیک آواز است که در آن هم از ریتم و هم از شعر استفاده می شود، اما معمولا ملودی وجود ندارد. به خاطر این فقدان ملودی، شباهت کم تری به آواز خواندن دارد و بیشتر شبیه خواندن یک شعر پشت سر هم است. در واقع، اصطلاح « رپ » در دهه 1970 از کلمه عامیانه “talking ” یا همان ” صحبت کردن ” گرفته شده است. هر کسی که به صورت شعری صحبت یا سخنرانی می کند، می توان گفت که “رپ” کرده است. از وقتی که فرهنگ هیپ هاپ شکوفا شد، کلمه ” رپ ” تعریف خاص امروزی اش را به خود گرفت. امروزه رپ یکی از جنبه های متمایز و رایج غالب (البته نه تمام) موسیقی هیپ هاپ است.
ترن تیبلیسم یا همان دی جی گری که امروزه بیشتر شناخته می شود، روشی برای ساخت موسیقی با صفحه گردان است. یک دی جی خلاق آهنگ هایی که معمولا توسط هنرمندان دیگر تولید می شوند، میکس، ترکیب و دستکاری می کند تا چیز جدیدی خلق کند. در گذشته، یک دی‌جی می بایست برای انجام کارش، صفحه گردان ها را دستکاری می کرد، مثلا سرعت شان را افزایش یا کاهش می داد تا نحوه پخش صدا تغییر کند. اما امروزه با ابزار های دیجیتالی مدرن، دی جی ها می توانند همان صدا ها را به صورت الکترونیکی تولید کنند.
بریک دنس (Breakdancing) که گاهی اوقات BBoy/BGirling نامیده می شود، سبک منحصر به فرد، پرطرفدار و متمایزی از رقص است که تعداد افراد کمی بر آن تسلط دارند. بریک دنس از زمان شروعش عنصر اصلی فرهنگ هیپ هاپ بوده است. با این حال، به خاطر سطح فوق العاده دشوارش، از موفقیت های قابل توجهی مثل سایر عناصر جنبش هیپ هاپ برخوردار نبوده است.
هنر خیابانی (Street Art) یک هنر تجسمی است که به هیپ هاپ مرتبط می شود. هنر خیابانی که معمولا با اسپری رنگی خلق می شود، به خاطر سبک بصری شلوغش شناخته می شود. البته، همه گرافیتی ها به فرهنگ هیپ هاپ ربط ندارند، اما این جنبش سبک منحصر به فردی را ایجاد کرده که نمادین است.
برخی معتقدند که هنوز برای هیپ هاپ تاریخچه‌ای که دارای یک مبدا اولیه باشد وجود ندارد.
برخی دیگر می‌گویند که هیپ هاپ ورزشی در سیرک‌ها برای شاد کردن و به هیجان در آوردن تماشاگران بوده است.
برخی دیگر معتقدند که این سبک موسیقی از زندان‌های سیاسی آمریکا منشا می‌گیرد که برخی از زندانیان برای بیان عقاید و افکار خود، تفکرات و احساسات خود را به صورت غیر کلامی و با حرکات موزون بدن بیان می‌کردند.
عده‌ی زیادی هم معتقدند که منشاء اصلی هیپ هاپ در طی اواخر دهه 1960 از خیابان‌های نیویورک و بین جوانان آمریکای جنوبی و سیاه پوست‌ها برمی‌گردد.
در سال 1970 هیپ هاپ از احزاب بلوک که تحت سلطه هارلم‌ها بودند شکل گرفت و به همین دلیل است که هیپ هاپ به عنوان ستون اصلی که راه را برای آزادی بیان هموار ساخت شناخته شده است. از دهه‌ی 1970 هیپ هاپ به صورت بین المللی شناخته شد و آن را هم معنی با موسیقی رپ یا موسیقی اسکرچ معرفی کردند.
پس از آن رفته رفته به طرفداران و علاقمندان هیپ هاپ اضافه شد به گونه‌ای که در سال 2006 پس از موسیقی کلاسیک دومین موسیقی محبوب در ایالات متحده آمریکا بود.
در موسیقی هیپ هاپ باید بین رپر و بیت تعامل وجود داشته باشد. بیت ها اغلب از ساز های الکترونیکی یا تکه هایی از آهنگ های قدیمی تر ساخته می شوند. در واقع، تعداد کمی از هنرمندان هیپ هاپ در طول اجراهای شان به صورت فیزیکی ساز می نوازند. خلاقیت در این سبک یعنی یافتن راه های جالب برای متصل کردن بیت و ملودی ها به هم برای خلق یک اثر خوب و جدید.
بیت های هیپ هاپ می توانند پراکنده و آرام، خشن و مایوسانه و یا ترکیبی بین این ها باشد. چیزی که همه این بیت ها را به هم متصل می کند یک ضرب آهنگ ثابت و (معمولا) پیچیدگی کم موسیقی است، طوری که اثر را از تمرکز اصلی یعنی شعر و خواننده رپ منحرف نکند.
رپ به یکی از متمایز ترین ویژگی ها و سبک های فرهنگ هیپ هاپ تبدیل شده است. رپر ها از ریتم، اشعار و لحن آوازی شان برای بیان افکارشان استفاده می کنند، و بهترین رپر ها به خاطر “روند” و رویه خاص خودشان یعنی پشت سر هم و روان ادا کردن کلمات به صورت پشت سر هم، شناخته می شوند. رپر ها از صدایشان به عنوان یک ساز استفاده می کنند و اغلب با استفاده از فریاد های مقطعی یا حرکات نمایشی جذاب بسته به نیاز اجرا، صدای شان را تغییر می دهند.
همه این ها به این معناست که یک رپ خوب چیزی فراتر از موسیقی است. نوازندگان بزرگ رپ از تکنیک های شعری مثل موارد زیر استفاده می کنند :
قافیه های درونی: قافیه هایی هستند که در یک سطر یا بیت، یا بین عبارات داخلی قرار می گیرند و نه در انتهای سطر.
وزن شعر: نمایان گر ساختار ریتمیک اصلی یک بیت یا خطوط یک بند شعر است.
کنایه: شکل گفتاری یا شیوه ای خاص برای بیان چیزی است که معنایی دوگانه ایجاد می‌کند. یکی از معانی معمولا واضح است، در حالی که معنای ثانویه اغلب پیامی را منتقل می کند که از نظر اجتماعی به مسائل جنسی اشاره دارد، یا بیش از حد ناخوشایند و به قدری توهین آمیز هستند که نمی توان آن را مستقیما بیان کرد.
با این شیوه بازی با کلمات و رساندن غیرمستقیم پیام، جای تعجب نیست که طرفداران رپ روی هر کلمه تمرکز کرده و سعی کنند معنایش را تجزیه و تحلیل کنند!
همراه با ظهور فرهنگ هیپ هاپ، رپ هم به عنوان یکی از راه‌ها و اشکال آزادی بیان شناخته شد.
این دو سبک هر دو دارای ضرب موسیقایی یکسان هستند.
رپ را می‌توان ترکیبی از شعر و نثر دانست. در احزاب برانکس، رپ زمانی که دی جی شروع به صحبت می‌کرد همراه با ضرب آهنگ به بیان کردن یک فکر خاص یا یک پیام که از لحاظ اجتماعی آشکار است، می‌پرداخت.
اگر هیپ هاپ را بررسی کنیم به یک ترکیب از ضرب آهنگ که بازتاب خوش قلبی و انعطاف پذیری است می‌رسیم و رپ راه و روشی برای بیان عقاید و افکار تند و توهین آمیز است، ولی نه لزوما. همچنین رپ می‌تواند با سبک‌هایی مثل راک یا بلوز ادغام شود.
موسیقی دارای سبک‌های مختلفی است که هر کدام دارای خصوصیات و ویژگی‌های منحصر به فرد بوده و دارای زیر سبک‌هایی نیز می باشند.در واقع می توان گفت سبک های موسیقی ،متاثر از فرهنگ و خصوصیات مردم جامعه و حتی ویژگی‌های جغرافیایی است. هیپ هاپ (Hip Hop) که در بعضی منابع از آن بعنوان سبک رپ نام برده می شود یکی از زیر سبک های موسیقی است که به‌طور موازی با فرهنگ هیپ‌هاپ رشد کرده‌است.
