به گزارش سایت خبری ساعد نیوز،سنگ یانگ رکستون (SsangYong Rexton) ، یکی از تولیدات اسپرت شرکت کره ای سانگ یانگ بر مبنای کلاس M مرسدس بنز می باشد. این خودرو از سال 2001 تا 2017 در کره جنوبی تولید و سپس نسل جدید آن، رکستون G4 به بازار عرضه شد . از ویژگی های این خودرو می توان به سواری مناسب در شهر و امکانات آفرود آن اشاره کرد. این خودرو دارای سه ریف صندلی که توانایی ۷ سرنشین را داراست و توسط استودیوی طراحی ایتال دیزاین طراحی شده است. در ایران نیز این خودرو از سال ۱۳۹۰ توسط شرکت رامک خودرو عرضه شده است. این ماشین به علت داشتن کمک فنرهای گازی و موتور M111 320 مرسدس با تنفس طبیعی 220 اسب بخار سواری خوب و مناسب برای سواری در شهر است. پیشرانه ی این خودرو با برادر کوچک تر خود یعنی موسو و کایرون فرقی ندارد.
شاسی نردبانی
اولین مورد از معایب سانگ یانگ رکستون که به آن خواهیم پرداخت، شاسی نردبانی این خودرو است؛ اکثر خودروهای کراس اوور مانند خودروهای سواری، از شاسی و بدنه یکپارچه استفاده می کنند. شاسی های یکپارچه که با نام مونوکوک نیز شناخته می شوند، دارای مزایایی همچون وزن کم، استحکام مناسب و ایمنی بالا هستند. امروزه دیگر استفاده از شاسی و بدنه جدا در صنعت خودرو کم کم در حال رنگ باختن و کنار گذاشته شدن است. از میان خودروهای مشهوری که همچنان با شاسی نردبانی تولید می شوند می توان تویوتا لندکروزر، جیپ رانگلر یا لکسوس LX اشاره کرد. شاسی های نردبانی به واسطه استحکام بالایی که در برابر گشتاور پیچشی وارده دارند و هم چنین قابلیت یدک کشی خود، در خودروهای آفرودی یک مزیت محسوب می شوند؛ ولی شاسی های مونوکوک امروزی دیگر در حال غالب شدن بر شاسی های نردبانی هستند. حتی آفرودر شاخصی مثل لندروور دیفندر نیز در نسل جدید خود از شاسی مونوکوک استفاده می کند.
با این وجود سانگ یانگ همچنان ترجیح داده تا محصول جدید خود را روی شاسی مستقل یا نردبانی سوار کند. از دید آفرودرها، شاسی نردبانی مزیت رکستون در برابر رقبایی چون سورنتو و سانتافه است، ولی مشتری رکستون را فقط برای آفرود رفتن نمی خرد. اولین ایراد شاسی نردبانی، وزن بالای این نوع شاسی ها است و همین وزن بالا نه تنها باعث افزایش سوخت بالاتر خودرو می شود بلکه روی هندلینگ، پایداری و ترمزگیری خودرو نیز اثر منفی می گذارد. برای همین است که شاسی های نردبانی بیشتر در وانت هایی مانند هایلوکس، نیسان فرانتیر، فورد رنجر یا فولکس آماروک استفاده می شوند.
به زبانی ساده تر می توان گفت که شاسی نردبانی رکستون در یک فاکتور برای آن مزیت حساب شده و در فاکتورهای دیگر بلای جانش می شود.
دردسری به نام توربو
همان طور که در بالا اشاره کردیم یکی از مزایای شاسی های نردبانی توانایی یدک کشی بالا در خودروهای مجهزبه این نوع شاسی است. احتمالا شما نیز به همین دلیل رکستون را گزینه ای مناسب برای یدک کشی کاروان، تریلر اسب یا قایق خواهید یافت؛ اما باید بدانید که رکستون جی 4 به بدترین موتور ممکن برای یدک کشی مجهز شده است.
موتورهای توربوشارژر، راندمان بالایی دارند و عملکرد آن ها نیز برای شرایطی مانند سبقت گیری و شتاب گیری خیلی خوب است؛ اما این موتورها برای یدککشی به هیچ وجه گزینه مناسبی نیستند و برای چنین مصارفی موتورهای V6 یا V8 تنفس طبیعی عملکرد بهتری دارند. یک موتور توربوشارژر روی کاغذ مصرف کمی دارد، اما در عمل وقتی این موتورها زیر بار و فشار زیاد قرار می گیرند، مصرف سوخت آن ها به طرز شگفت انگیزی افزایش پیدا می کند. سانگ یانگ رکستون G4 در شهر، مصرفی نزدیک به ۱۴ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر دارد؛ حال می توانید تصور کنید که زیر فشار زیاد این مصرف تا چه حد می تواند بالاتر برود.
از سوی دیگر موتورهای مجهزبه توربوشارژر، شدیدا به نوع نگهداری حساس هستند. درحالی که رقبایی همچون تویوتا پرادو، میتسوبیشی اوتلندر یا نیسان ایکس تریل همگی از موتورهای تنفس طبیعی با قابلیت اطمینان بالا استفاده می کنند.
در یک بازه کوتاه مدت، موتور توربوشارژر مزیت بزرگی برای این خودروها خواهد بود؛ ولی باید بدانید که این موتورها همان قدر که قدرت و مصرف سوخت خوبی را ارائه می دهند، دستمزد بیشتری را نیز در بخش سوخت و روغن موتور از شما دریافت خواهند کرد. استفاده از روغن موتور معمولی در یک پیشرانه توربو می تواند تبعات بسیار پرهزینه ای در بر داشته باشد. از سوی دیگر این موتورها به دلیل فشار بالاتری که در محفظه احتراق آن ها وجود دارد، حساسیت بیشتری به کیفیت سوخت دارند و فورا به نوع سوخت واکنش نشان می دهند. این واکنش ها می تواند شامل روشن شدن چراغ چک موتور به دلیل پدیده ناک، کاهش قدرت موتور یا افزایش مصرف سوخت باشد.
طبق یک قانون ساده، هرچه قطعات بیشتری داشته باشیم ریسک خرابی نیز بالاتر است، و اگر فرض بگیریم کیفیت قطعات موتور رکستون با تویوتا پرادو ۴ سیلندر برابری می کند، باز هم به دلیل وجود سیستم توربو و متعلقات آن نظیر اینترکولر، سیستم روغن کاری و سوپاپ های اضافی(وست گیت)، احتمال این که با موتور رکستون مشکل پیدا کنید بسیار بالاتر از یک تویوتا پرادو ۴ سیلندر خواهد بود.
تزریق مستقیم سوخت، شمشیر دو سر
دیگر سیستمی که در سانگ یانگ رکستون G4 مشاهده می شود، سیستم تزریق مستقیم سوخت یا GDi است. ایرادی که در اینجا به آن خواهیم پرداخت تنها مربوط به رکستون نیست و در هر خودروی GDi دیگری نیز مشاهده می شود. سیستم GDi می تواند قدرت موتور را افزایش دهد و مصرف سوخت را نیز بهینه تر کند، اما چنین کاری را مجانی برایتان انجام نمی دهد!.
در خودروهای مجهزبه این سیستم به دلیل ای که از سوپاپ ورودی هوای موتور، فقط هوا عبور می کند و خبری از سوخت همراه با هوا(مانند خودروهای MPI) نیست، شاهد جرم گرفتگی سوپاپ های هوا خواهیم بود. البته این جرم گرفتگی می تواند با رعایت برخی موارد در هنگام استفاده از خودرو به تعویق بیفتد، ولی صددرصد قابل پیشگیری نیست. با توجه به کیفیت پایین بنزین موجود در کشور و همچنین حساسیت بالای این موتورها به کیفیت بنزین، ریسک جرم گرفتگی در سطح پیستون ها و ایجاد خرابی های متعدد در اجزای تشکیل دهنده این گونه موتورها بسیار بالاتر از نمونه های دیگر است، و به همین دلیل نمی توان پیشرانه های GDi را از نظر دوام و اطمینان، بهترین دانست.
طراحی داخلی و خارجی
سانگ یانگ رکستون G4 با این که نسبت به مدل قدیمی خود طراحی بهتری دارد، اما همچنان در مقابل رقبای هم رده خود جلوه چندانی ندارد. طراحی کابین مقداری قدیمی به نظر می رسد و از نقاط ضعف آن باید به طراحی ساده آمپرها و اهرم تعویض دنده اشاره کرد؛ علاوه بر این استفاده از دوخت لوزی شکل در بخش میانی داشبورد چندان جذاب به نظر نمی رسد. گرچه کیفیت کابین درکل خوب به نظر می رسد و حس لوکس بودن را به سرنشینان منتقل می کند، اما طراحی آن وقتی کنار خودروهایی چون سانتافه یا رنو کولئوس قرار بگیرد کمی ازمد افتاده و قدیمی به نظر می رسد.
در بخش بیرونی نیز اگر رکستون را با کراس اوورهایی چون کیا سورنتو یا رنو کولئوس مقایسه کنیم، از لحاظ زیبایی و هماهنگی میان اجزا، نمره کم تری را دریافت خواهد کرد؛ و اگر آن را در برابر شاسی بلندهای بنامی همچون میتسوبیشی پاجرو یا تویوتا لندکروزر نیز قرار دهیم بازهم از لحاظ ابهت و اصالت به پای آن ها نخواهد رسید.
