معرفی کتاب خانه‌ای در شیراز اثر آگاتا کریستی

«کاغذ خیلی کثیفی بود. با تنبلی بازش کرد. چند خط اول را که خواند رنگش پرید و مجبور شد برای نگه داشتن خودش دستش را به جایی بگیرد. دستخط خارجی بود ولی زبان متن انگلیسی بود. خانم محترم پسر شما در مکانی فوق سر ی اسیر ما شده است. اگر صادقانه از دستوراتی که به شما داده می شود اطاعت کنید هیچ آسیبی به عالی جناب نخواهد رسید. ما برای آزادی او ده هزار پوند استرلینگ پول می خواهیم. اگر در این مورد با صاحب هتل یا پلیس یا هر کس دیگری صحبت کنید پسرتان کشته خواهد شد. به این نامه خوب فکر کنید. فردا مکان و چگونگی تحویل پول به اطلاعتان می رسد. اگر اطاعت نکنید گوش های عالی جناب جوان بریده شده و برایتان ارسال خواهد شد و اگر روز بعد همچنان اطاعت نکرده باشید پسرتان کشته خواهد شد. یک بار دیگر تأکید می کنیم که این تهدید توخالی نیست. بهتر است خانم خوب فکرهایشان را بکنند و مهمتر از همه در این مورد سکوت اختیار کنند. دیمیتریوس ابروسیاه وضعی که زن بیچاره با خواندن این نامه پیدا کرد معلوم است. با این که متن نامه کودکانه و مضحک بود، ولی احساس خطر بزرگی را در او برانگیخت. ویلارد، پسرش، پسر عزیزدردانه اش، ویلارد جدی و حساسش. باید همان لحظه می رفت پیش پلیس. باید همه را باخبر می کرد. ولی اگر این کار را می کرد. شاید... بر خود لرزید».

زن بلند قدی که پالتو پوست پوشیده بود، راسته سکوی گاردولیون را گرفته و دنبال باربری که چمدان های سنگینش را برایش حمل می کرد، راه افتاده بود.

کلاه بافتنی قهوه ای تیره ای بر سر داشت که یک چشم و گوشش را هم پوشانده بود. از سمت مقابل نیمرخی زیبا و موهای طلایی رنگی که دور گوش خوش فرمش حلقه شده بود دیده می شد. آمریکایی بود و درمجموع زنی بسیار زیبا. هنگامی که از جلو واگن درجه یک قطار رد می شد چند نفر برای دیدنش سر برگرداندند.

پلاکهای بزرگ کنار واگنها نصب شده بود.

پاریس- آتن، پاریس- بخارست، پاریس- استانبول

نزدیک آخرین اسم، باربر ناگهان ایستاد. تسمه هایی را که چمدان ها را به هم نگاه می داشت باز کرد و چمدان ها پخش زمین شد.

-همین جاست، مادام.

مأمور واگن های خوب قطار کنار پله ایستاده بود. جلو آمد و چون تحت تأثیر حالت اشرافی او کت خزی که بر تن داشت قرارگرفته بود با احترام گفت:

-عصر بخیر، مادام.

زن بلیت واگن تخت خواب دار را که از کاغذی نازک بود، داد دستش.

-شماره شش. از این طرف.

-مأمور با چابکی از قطار بالا رفت و خانم هم دنبالش راه افتاد. پشت سر مأمور قطار که از راهرو بالا می رفت نزدیک بود به مرد تنومندی بخورد که از کوپه کنار کوپه خودش بیرون می آمد. لحظه ای صورت بزرگ و آرام و چشم های مهربان مرد را دید.

-همین جاست، مادام.

مأمور قطار کوپه را نشان داد. پنجره را بالا برد و به باربر علامت داد. کارمندی دون پایه تر اسباب و اثاثیه را داخل کوپه آورد و سرجایش گذاشت. زن نشست.