چه داروهایی پروکلرپرازین را تحت تأثیر قرار می دهند ؟
مصرف داروی پروکلرپرازین همراه با داروهای دیگر می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناک و یا تهدیدکننده زندگی شود.
قبل از مصرف یک قرص خواب، داروهای ضد درد تخدیری، داروهای تجویزی برای درمان سرفه، مصرف یک شل کننده (آرامش دهنده) عضلانی، یا داروهای مصرفی برای اضطراب، افسردگی، یا تشنج با پزشک خود مشورت کنید.
به پزشک خود در مورد تمام داروهای فعلی خود چه داروهایی که شروع یا متوقف کرده اید، به ویژه موارد زیر اطلاع دهید:
- لیتیوم کربنات؛
- پروپرانولول ( ایندرال)؛
- مصرف یک داروی دیورتیک یا "داروهای مدر "؛
- مصرف یک رقیق کننده خون ( مانند وارفارین، کومادین، جانتوون)؛
- داروهای درمان تشنج.
- این لیست کامل نیست. ممکن است داروهای دیگری با این دارو تداخل داشته باشند.
- به پزشک خود در مورد داروهایی که مصرف می کنید اطلاع دهید. این داروها شامل داروهای تجویزی یا داروهای مصرفی بدون نسخه، ویتامین ها، و محصولات گیاهی است.
- هرگز یک داروی جدید را بدون اطلاع به پزشک خود، شروع نکنید.
تداخلات دارویی پروکلرپرازین
آمیودارون , بوپروپیون , سیتالوپرام , فنی توئین , فینگولیمود , نیلوتینیب , هالوپریدول , آناگریلید , افاویرنز , بوپرنورفین , ترتینوئین , سیزاپراید , فنتانیل , پروکائین آمید , وندتانیب , سافینامید , آمینولوولینیک اسید موضعی , اینداپامید , دفروکسامین , آرسنیک تری اکساید , گرپافلوکساسین , هالوفانترین , آمینولوولینیک اسید خوراکی , میفه پریستون , ایوابرادین
• افزایش فاصله QT و افزایش احتمال آریتمی بطنی در مصرف همزمان با : آمیودارون، آناگریلاید ، سیزاپراید، سیتالوپرام، افاویرنز، فینگولیمود، هالوپریدول، ایوابرادین، مسوریدازین، میفپریستون، نیلوتینیب
• بوپرنورفین : افزایش ریسک اوردوز با بوپرنورفین، دپرسیون تنفسی شدید، کما و مرگ
• کاهش آستانه تشنج و افزایش ریسک تشنج در مصرف همزمان با : بوپروپیون
• الکل: اثرات تضعیف کننده اعصاب مرکزی تشدید می شود و کاهش فشار خون نیز ممکن است روی دهد.
• ضد تشنج ها ( فنی توئین): کاهش آستانه تشنج توسط پروکلرپرازین و کاهش اثر بخشی ضد تشنج ها. افزایش سمیت فنی توئین به علت تداخل با متابولیسم آن.
موارد منع مصرف پروکلرپرازین
کما , کودکان زیر 2 سال , حساسیت مفرط به این دارو , عدم هوشیاری , کودکان با وزن کمتر از 9 کیلو
مصرف در بارداری
C ( داروهای گروه C فقط باید با تجویز پزشک مورد مصرف قرار بگیرد. خطرات ناشی از مصرف این گروه از داروها هنوز رد نشده است و یا اینکه مطالعات انسانی انجام نشده است و پزشک زمانی که احساس کند فواید مصرف این گروه از داروها از مضرات احتمالی آن بسیار بیشتر است و مصرف آن برای بیمار ضروری است تجویز انجام می دهد. )
میزان و نحوه مصرف داروی پروکلرپرازینهشدارها
دربیماران مسن مبتلا به سایکوز مرتبط با دمانس, داروهای ضد سایکوز ریسک مرگ و میر را افزایش می دهند. بنابراین پروکلرپرازین در درمان این بیماران جایگاهی ندارد.
مجموعه ای از علائم بالقوه کشنده که به سندرم بدخیم نورولپتیک ربط داده می شود در ارتباط با داروهای ضد سایکوز گزارش شده است. علائم بالینی این سندرم بدخیم عبارتند از : سختی عضلانی, تغییرات خلقی و شواهد ناپایداری اتونومیک ( ضربان قلب یا فشارخون نامنظم, تاکیکاردی, دیافورز و نامنظمی ضربان قلب). مدیریت این سندرم با قطع سریع داروی ایجاد کننده و درمان علامتی علائم سندرم و علائم قطع دارو می باشد. در خصوص دارو درمانی جهت درمان این بیماری, اتفاق نظر وجود ندارد.
پروکلرپرازین در درمان بیماران با سن کمتر از 2 سال توصیه نمی شود.
در صورت ایجاد افت فشارخون, نبایستی اپی نفرین استفاده شود چراکه اثرات آن توسط پروکلرپرازین مسدود و حتی گاهی برعکس می شود. در صورت نیاز به یک داروی وازوپرسور, نوراپی نفرین باید استفاده شود. افت شدید فشارخون ممکن است در مصرف فنوتیازین ها, در بیماران مبتلا به اختلالات میترال یا فئوکروموسیتوما ایجاد شود.
ترکیبات حاوی پروکلرپرازین با کاهش آستانه تشنج ممکن است در افراد مستعد باعث ایجاد تشنج شود. بنابراین در این افراد باید با احتیاط تجویز شود و در بیماران مصرف کننده داروی ضد تشنج, دوز داروی ضدتشنج باید افزایش یابد.
در بیماران مبتلا به افسردگی با احتیاط مصرف شود.
در افراد مسن تر از 65 سال احتمال افزایش عوارض جانبی وجود دارد.
از آن جایی که مصرف پروکلرپرازین می تواند باعث خواب آلودگی و کاهش هوشیاری شود, بهتر است تا مشخص شدن اثرات دارو از رانندگی و انجام فعالیت های دقیق خودداری شود.
در مطالعات بالینی, وقوع لکوپنی, نوتروپنی و آگرانولوسیتوز گزارش شده است.
در مصرف فرم تزریقی دارو, احتمال افزایش فاصله QT در الکتروکاردیوگرام و بروز آریتمی های شدید وجود دارد.
