موارد منع مصرف و تداخل دارویی قرص تیوریدازین

مصرف تیوریدازین در دوران بارداری و شیردهی

C ( داروهای گروه C فقط باید با تجویز پزشک مورد مصرف قرار بگیرد. خطرات ناشی از مصرف این گروه از داروها هنوز رد نشده است و یا اینکه مطالعات انسانی انجام نشده است و پزشک زمانی که احساس کند فواید مصرف این گروه از داروها از مضرات احتمالی آن بسیار بیشتر است و مصرف آن برای بیمار ضروری است تجویز انجام می دهد. )

تداخلات دارویی تیوریدازین

مصرف همزمان با داروهای مقلد سمپایتک، از جمله اپی نفرین، فنیل افرین، فنیل پروپانول آمین و افدرین و کاهنده اشتها ممکن است اثرات محرک بالابرنده فشار خون این داروها را کاهش دهد. تیوریدازین ممکن است اثرات اپی نفرین را معکوس کند. این دارو ممکن است پاسخ فشار خون به داروهای کاهنده فشار خون را که از طریق مرکزی عمل می کنند (مانند گوانتیدین، کلونیدین، متیل دوپا و رزرپین) مهار کند.

اثرات اضافی بعد از مصرف همزمان تیوریدازین با داروهای زیر بروز می کند:

داروهای مضعف CNS، از جمله الکل، ضد دردها، بارییتوراتها، مخدرها، آرام بخشها، داروهای بیهوش کننده (عمومی، نخاعی، یا اپیداورال) و سولفات منیزیم تزریقی (تسکین بخش از حد، تضیعف تنفسی، و کمی فشار خون)، داروهای ضد آریتمی، از جمله کینیدین، دیسوپیرامید و پروکائین آمید (میزان بروز آریتمی قلبی و نقص هدایتی افزایش می یابد)، آتروپین و سایر داروهای ضد کولینرژیک، از جمله ضد افسردگی ها، مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAO)، فنوتیازینها، آنتی هیستامینها، پتدین و داروهای ضد پارکینسون (تسکین بیش از حد، انسداد فلجی روده، تغییرات بینایی و یبوست شدید)، نیتراتها (کمی فشار خون). مصرف همزمان لوودوپا باعث کاهش اثر و افزایش سمیت تیوریدازین می شود.

داروهای مهار کننده گیرنده بتا ممکن است متابولیسم را مهار کنند و غلظت پلاسمایی و سمیت آن را افزایش دهند.

مصرف همزمان این دارو با پروپیل تیواوراسیل خطر آگرانولوسیتوز را افزایش می دهد.

مصرف همزمان با لیتیم ممکن است به مسمومیت شدید نورولوژیک همراه با سندرم شبه آنسفالیت و کاهش پاسخ درمانی به تیوریدازین منجر شود.

به دنبال مصرف همزمان این دارو با فنوباربیتال (به دلیل افزایش دفع کلیوی)، ضد اسیدهای حاوی آلومینیم و منیزیم (به دلیل کاهش جذب)، کافئین یا استعمال شدید دخانیات (به علت افزایش متابولیسم) ممکن است تغییرات فارماکوکینتیک و به دنبال آن کاهش پاسخ درمانی به تیوریدازین بروز کند.

تیوریدازین ممکن است اثر درمانی بروموکریپتین بر روی ترشح پرولاکتین را خنثی کند.

این دارو ممکن است اثرات تنگ کننده عروق دوپامین (یا مصرف مقادیر زیاد ) را کاهش داده و اثر بخشی لوودوپا را کاهش و مسمومیت با آن را (از طریق مهار دوپامین) افزایش دهد.

تیوریدازین ممکن است متابولیسم فنی توئین را مهار کند و سمیت آن را افزایش دهد.

فنوتیازین ها می توانند سمیت یوهمبین را افزایش دهند.

کافئین و کشیدن سیگار می تواند باعث افزایش متابولیسم دارو شود.

قرار گرفتن در معرض نور باعث ایجاد حساسیت به نور می گردد.

هشدارها

تیوریدازین به صورت وابسته به دوز باعث افزایش فاصله QT در الکتروکاردیوگراف می شود و احتمال ایجاد آریتمی تورسید دپوینت و مرگ ناگهانی را افزایش می دهد. به علت احتمال ایجاد این عارضه خطرناک, تیوریدازین در بیمارانی که به سایر داروهای ضد سایکوز پاسخ دهی مناسب نداشته اند به کار می رود و انتخاب اول برای درمان شیزوفرنی نمی باشد.
دیسکنزی تاخیری , یک سندرم بالقوه غیرقابل برگشت با داروهای ضد سایکوز می باشد که طی آن بیمار دچار حرکات غیرارادی می شود. اگرچه شیوع این عارضه در بیماران مسن خصوصا زنان بیشتر است اما قبل از شروع درمان, تخمین احتمال وقوع آن تقریبا غیرممکن است.
مانند سایر فنوتیازین ها, مصرف همزمان تیوریدازین با داروهای تضعیف کننده سیستم عصبی (الکل, بیهوش کننده های عمومی, باربیتورات ها, اپیوئیدها و نارکوتیک ها یا سایر داروهای سایکواکتیو) باعث افزایش اثرات ساپرس عصبی می شود.
رتینوپاتی پیگمنتری که بیشتر در بیمارانی که دوزهایی بالاتر از دوز توصیه شده تیوریدازین را مصرف می کنند مشاهده می شود که باعث تاری دید و اختلال در دید شبانه می شود. برای جلوگیری از ایجاد این عارضه بایستی دوز تجویزی دارو از حداکثر دوز مجاز روزانه فراتر نرود.
دربیماران مسن مبتلا به سایکوز مرتبط با دمانس, داروهای ضد سایکوز ریسک مرگ و میر را افزایش می دهند. بنابراین تیوریدازین در درمان این بیماران جایگاهی ندارد.
مجموعه ای از علائم بالقوه کشنده که گهگاه به سندروم نورولپتیک بدخیم ربط داده می شود در ارتباط با داروهای ضدسایکوز گزارش شده است . علائم بالینی این سندروم بدخیم عبارتند از : سختی عضلانی, تغییرات خلقی و شواهد ناپایداری اتونومیک ( ضربان قلب یا فشارخون نامنظم, تاکیکاردی, تعریق و نامنظمی ضربان قلب). مدیریت این سندروم با قطع سریع داروی ایجاد کننده و درمان علامتی سریع نشانه های سندروم و همچنین علائم قطع دارو می باشد. در خصوص دارو درمانی جهت درمان این بیماری, اتفاق نظر وجود ندارد.
ترکیبات حاوی تیوریدازین با کاهش آستانه تشنج ممکن است در افراد مستعد باعث ایجاد تشنج شود. بنابراین در این افراد باید با احتیاط تجویز شود و در بیماران مصرف کننده داروی ضد تشنج , مصرف داروی ضدتشنج باید ادامه یابد.
در بیماران مبتلا به افسردگی با احتیاط مصرف شود.
از آنجایی که مصرف تیوریدازین می تواند باعث خواب آلودگی و کاهش هوشیاری شود, بهتر است تا مشخص شدن اثرات دارو از رانندگی و انجام فعالیت های دقیق خودداری شود.
در مطالعات بالینی, وقوع لکوپنی و / یا آگرانولوسیتوز گزارش شده است.